რომ

რომ მიმატოვე იტყვიან ზოგან,
პირიქითაც რომ იტყვიან ვიცი
და უკანასკნელ თეთრივით ვზოგავ
სიზმრებში - შენს თმებს,
შენს თვალებს,
სიცილს
და ამ სიზმრების ბრწყინვალე ტივით
დავცურავ...
მაგრამ მოწმეა ღმერთი -
რომ ყოველ ღამით მე ვიხდი ტკივილს
და ვკიდებ შენი პერანგის გვერდით.
არ ეკარება ამ კედლებს ძილი,
დროც ყველა მორიგ მოლოდინს მიჯნავს,
თუმც მაგიდასთან ყოველი დილით
ვალაგებ ორ სკამს, ორ თეფშს, ორ ფინჯანს
და ვავსებ სევდით, სტროფებით, წყლის ხმით,
შენ კი სადა ხარ ამ დილით ნეტავ?
და როგორც ცრემლი და როგორც სისხლი,
ოთახში წვიმის მუსიკა წვეთავს...



პირველი ლექსის მოტივი

(აჭარულ კილოზე)

წვიმდა თქეში. სარეკელა ტაკუნობდა,
ქროდა ქარი და ფოთლებზე ხტოდა,
შინ შემოვდა მერე დაუკაკუნებლად.
ნენეს სირბილს ახსენებდა ხბო და

ციცაი თითებს მჭადში ფლავდა,
ჭაჭის ძალა ადიოდა ცამდი,
მამაჩემი აღარ იყო და საფლავთან
იმ წვიმაში ვსვამდით

და ცრემლებიც იმ წვიმაში წვიმა იყო,
სისხლძარღვებში ნოემბერი იდგა,
ამის შემდეგ ჩვენი სოფლის, ჩვენი ფუძის,
ჩვენი ღელე ღურდანის და ჩვენი ვაზის,
სადღეგრძელო ითქვა.

მემრენ მახსოვს  ვარდისფრა რომ გადიკარა
და დიდნენეს თავშალივით
ცისარტყელა შემოიკრა ზეცამ,
ბინდმა ქვე-ქვე დეიწია და კვართივით,
მთელ დუნიას სქელი ნისლი ეცვა.

ეს იყო და ის ანტერიც მოპლაკუნდა,
ღმერთის სუნი, პურის სუნი, სულის სუნი
ასდიოდა ხელებს,
შემხედა და ღელესავით ავთუხთუხდი,
შევხედე და მის თვალებშიც,
მის სხეულშიც,
წრიალებდა ღელე.

და ეს  იყო იმ ღამიდან მე რაც მახსოვს,
დარჩა იგი ჩემს ბავშვობის ქოხთან,
შემდეგ მარტო გრილ ბუხართან დავჯექი და
სულ ახალი, სულ ცინცხალი, სულ პირველი -
ჩემი ლექსიც მოხდა.



ინსომნია

ძილი და თვალის გუგები
მძიმე,
არ ეკარება სიზმრები
გუგებს,
ღია ფანჯრიდან შემოდის
წვიმა
და სახლში დგება ფიქრების
გუბე.

ფარვანა, ჭრაქი, კოლოფი
კენტის,
ძლიერი ხველა, სხეული
სუსტი.
შემოდის წვიმა და ქარის
ბენდი
გგონია თითქოს ფილტვებში
უსტვენს

და ვუცქერ მაგ შენს
თვალებს _ ცის დედანს,
დანა მაჯაზე მიტოვებს
თარიღს...
ლოცულობ, მაგრამ არ ჩანს
ქრისტე და
რკინის მამალთან სრულდება
ქარი.




ცეცხლის პეპლები (ჭილაძე. რელექსი)

გახსოვს ის წელი? ახალი წელი!
თოვა და თოვლის ფიფქები მეკვლედ,
რომ იხსენებდი ჩემს პირველ წერილს,
მღვრიე კოცონთან და ცეცხლის პეპლებს -

დაპენტილ თმაში გიქრობდა ქარი,
თმაში, პირველი თოვლით დაპენტილ,
მას შემდეგ ერთი გავიდა წელი
და კიდევ ერთი თოვლით დავბერდი.

თუმც ფიქრში გაცმევ დედოფლის კაბას
და დახუჭული თვალებით მღვიძავს,
ყელში მობჯენილ ცრემლივით ყლაპავს
ეს თოვლიც - კიბეს, აივანს, მიწას,

მაგრამ იმედი „ნეტავს“ და „იქნებს“
ძალად მიტოვებს ნერვებში, მოშლილ...
და სიცხიანი ბავშვივით ვიქნევ
გათოშილ ხელებს ამ პირველ თოვლში

და ვუსმენ ცის ხმას, შენს ხმას, ჩემს წერილს...
და მაგ სიცილსაც ზვავად მოწოლილს
და მაგონდება ახალი წელი,
ცეცხლის პეპლები, ჩვენ და კოცონი.




წინაპირობა (საბას)

ჩვენ შეგვიძლია საათობით ვიდგეთ
საკუთარ თავზე მაღლა, თუმც
ცხოვრება ქვიშის საათია მამ.
ამ საათის ორი ნახევარი ვართ მე და შენ.
ამჯერად მე ზედა, შენ ქვედა და ივსები -
ჩემით, წინაპრებით, სიცოცხლით, ასეა,
დრო გადის, წამზომია ჩართული.
ცხოვრება ქვიშის საათია მამ.
ამ საათის ორი ნახევარი ვართ შენ და მე.
ამჯერად შენ ქვედა, მე ზედა და ვიცლები -
სისხლით, მამაჩემით, სიცოცხლით, ასეა,
ყველაფერი ბრუნავს და ტრიალებს,
ყველაფერი იცვლება ერთგვარად.

ჩვენ ხომ უფალიც ჩვენს ფიქრებში გამოვიგონეთ
და მორწმუნენი ერთმანეთის გამო ვიყავით.
მამ. ეს ტალღები შენს ნაპირზე, ამ ცხელ სტრიქონებს,
ერთ დღესაც მკვდარი თევზებივით გამორიყავენ.

იდგება დილა, მისი შარმით, მისი ლოცვებით,
დატბორავს ხანა ყველა ანდერძს, ყველა პასეანსს,
ადრე ვიბრძოდით რომ სიკვდილის შემდეგ გვეცოცხლა,
ახლა არ ვიბრძვით, მაგრამ გწამდეს ისევ ასეა -

და შენ მომძები სიბნელეში ხელის ცეცებით,
შემდეგ მიხვდები - თუ როგორი მძიმე წლებია,
მოხვალ და ხელში ნაგროვები მკვდარი თევზები,
თაროზე ნაპოვნ ლექსებივით გაცოცხლდებიან.

ჩემს გასვენებაზე კი
შენ ქვიშის საათის (ამჯერად) ზედა მხარე და დაცლილი,
დამხედავ მე, ქვიშის საათის (ამჯერად) ქვედა მხარეს და სავსეს,
რომელსაც ექნება საფლავის ფორმა და
ხალხმრავლობის გამო ტირილს შეიკავებ,
როგორც მე, მამაჩემის დასაფლავებისას!...




"მთვარის მოტაცების" - მოტივზე

"და თოვლს უნდოდა კიდემდის აევსო ქვეყანა"
და გულს ტკივილის ფსკერამდე დაყვანა უნდოდა,
და მაშინ დაიწყო ჩვენი სამუდამო ამბავი,
როდესაც დასრულდა ხანგრძლივი ამბავი უნდოთა.
საოცრად სცოდნია შეჩვევა წიგნებში ცხოვრებას,
იმ დღესაც წიგნებში დარჩენის წყურვილი მოგვშივდა,
რა ვქნა, ვერ ვივარგეთ იესოს გამოცდილ მსტოვრებად,
მაგრამ ხომ ვგზავნიდით ბარათებს და მახვშის კოშკიდან -
გვინდოდა იმ სიზმრებს, გვინდოდა იმ დღეებს ეთოვათ,
იქედან ვხედავდით უფალს და ყველაზე მაღალ ჯვარს,
იმ დროში ცხოვრებაც გვინდოდა თუმცა კი ბედოვლათ
პულტების ხანაში მოგვიხდა სიცოცხლის დახარჯვა.
ვუცქერდით თუ როგორ მირბოდნენ უნდონი ნიღაბთან,
ვუცქერდით თუ როგორ მღეროდნენ შემთვრალი მგოსნები,
ამღვრეულ აწმყოში სამივეს გულწრფელად გვიყვარდა,
თუმც თავს გვახსენებდა წარსული და ელლენ რონსერი
და მაშინ დაიწყო ჩვენი სამუდამო ამბავი
და ცაზე მთვარე და სამიოდ ვარსკვლავი ეყარა
და მახვშის კოშკიდან წერილებს წვიმები ლამბავდნენ,
თუმცა თოვლს უნდოდა კიდემდის აევსო ქვეყანა.