მღერის ზამთარი__სმენამახვილი,
გაბურძგნულ ფიჭვთა გადაძახილით
                              ტყეს ექო ფარავს.
მიდის ღრმა სევდით დამძიმებული,
უცხო ქვეყნისკენ გეზაღებული
                              ღრუბელთა ფარა.
თვალსა ჭრის ყველა ეზო და ქოხი,
აბრაშუმივით მბზინვარე ნოხად
                              იფერებს ნამქერს.
როგორც ობოლი ცრემლს დაატარებს,
ისე აბუზულ, ჩიტებს პატარებს
                              სიცივე ამხელს.
რადგან დაღალა შიმშილმა, ქარმა
და რადგან სითბოც აღარ აქვთ ფარად
                              მიკრულან ერთურთს.
ქარბორბალა კი მეტად ღრიალებს,
(ისმის დარაბთა უშნო ხრიალიც)
                              ბრაზდება ერთობ.
სარკმელთან თვლემენ ნაზი ფრთოსნები,
დამუნჯებულნი, ყინვით, მგოსნები
                              ხედავენ სიზმარს.
რომ გაზაფხულის დამდგარა დღენი
და თითქოს მზემაც გაუთბო ფრთები,
                              აღწევენ მიზანს.

Поет зима - аукает,
Мохнатый лес баюкает
                Стозвоном сосняка.
Кругом с тоской глубокою
Плывут в страну далекую
                Седые облака.

А по двору метелица
Ковром шелковым стелется,
                Но больно холодна.
Воробышки игривые,
Как детки сиротливые,
                Прижались у окна.

Озябли пташки малые,
Голодные, усталые,
                И жмутся поплотней.
А вьюга с ревом бешеным
Стучит по ставням свешенным
                И злится все сильней.

И дремлют пташки нежные
Под эти вихри снежные
                У мерзлого окна.
И снится им прекрасная,
В улыбках солнца ясная
                Красавица весна.