ქუჩაზე, რომელიც მოიპარეს, სამარცხვინოდ თავზე ტომარაჩამოცმული, ოდესღაც იდგა  გვიშტიბის ბლოკის სახლი, გათეთრებული კირისაგან, ან შიშისგან. . .  გადაფითრული ხეებით ეზოში.
იმ სახლში, სადაც დრო ინდაურივით მიირთმევდა ბლოკის ნაშალებს, წვიმებისას სახურავიდან წვეთავდა ღმერთი.
ღმერთს კი, რომელიც ჭაღთან ახლოს, ვარდისფერ ჭერზე ხატავდა მის თავს, ბებიაჩემი აგროვებდა თუთიის სათლში. დაღამებისას, შემოდგამდა სათლს შეშის ფეჩზე, სულის შებერვით აღვივებდა მბჟუტავ ნაკვერჩხლებს და თბილი ღმერთით შვილიშვილებს გვაბანავებდა.
დრო ვერ დანაყრდა...
ქუჩას, რომელსაც ტომარა არ მოხსნეს, თვალში დააკლდა. სახლის ადგილას, რომლის ჭერზეც ღმერთი ეხატა, ბინა აშენდა, უამრავი თანამედროვე ფერადი ჭერით.
დღეს შვილიშვილები შეგვასახლეს ჩვენ-ჩვენს ბინებში.
დრო ინდაურივით ვერ მიირთმევს ბეტონის ფილებს.
წვიმს. ღმერთი აღარ ჩანს.
ბებიაჩემს ხმა ჩაეხლიჩა დუმილით.