სამოცდამეცხრე დღეა...
მე და სიყვარული ერთად გავდივართ
მკურნალობის უშედეგო კურსებს
ფსიქიატრიული კლინიკის-
ჩემს ჩარევამდე ნომერ მეექვსე,
ამჟამად მეცხრე პალატაში,
მარტივად დასმული დიაგნოზით- შიზოფრენიით...
ახალი კარტოფილივით კანგაფცქვნილი,
კედლებგამრუდებული, კარცერივით ოთახში,
მარჯვენა თვალით ბრმა და მარცხენა თვალით ელამი,
ქვის სროლით სიფათმონგრეული ფანჯრის ქვეშ,
არსებობით დაღლილი, რადიკულიტიანი რკინის "კრაოტში " ვწევართ სამნი
და რეალობას ვებრძვით- მე, გამოთაყვანებული სიყვარული და მდუმარება...
უ-კონტაქტო ვარ! ...
მორბენალი სტრიქონივით დაძრწის
აბებითგაბრუებული ტვინის ლაბირინთებში
ერთადერთი კადრი-როცა აეროპორტში უ-თანასწორო
სიყვარული ხელებში შემატოვე თანაცხოვრებაში უ-რეგისტრაციო მგზავრს
გრძნობებით გაძეძგილი, აღარასდროს გახსნილი ჩემოდანივით...
უ-ჩემოდ გაფრინდი და სამუდამოდ დამემშვიდობე შენგან უ-არყოფილ
(სამომავლოდ თუ მეღირსა და კლინიკიდან თავი დავაღწიე) ქალს...
სავარაუდოდ ფემინისტს.
წახვედი!...
მე კი დავრჩი მომუჭული,
ხელისგულზე მიხორცებული ბილეთით,
მას შემდეგ სამოცდამეცხრედ
სიყვარულის გამოცდაზე  ჩაჭრილი სტუდენტივით,
იძულებული, ჩემთვის სრულიად უინტერესო საგნის (სიმარტოვის)-
ლექციას ვუსმენ ჩაძინებამდე...
..............................................................................................................
იშვიათად, უ-პრეპარატო ფიქრივით მესტუმრება ხოლმე,
ჩემი დღემდე შემორჩენილი, ერთგული მეგობარი-ეპილეფსია...........