ასე იყო ეს ამბავი!

მარიამის საღამოა,
დაუჯდომელს ვისმენ მზისას,
პოეზიით გაბრწყინებულს
ვუმზერ თვალებს პოეტისას.
თქვენც პოეტი ბრძანდებითო?
მომაახლეს უცებ კითხვა,
არა მეთქი,
_მკითხველი ვარ,
რა მიმიგავს პოეტისას?
_წინა რიგში რომ იჯექით
მხოლოდ ამიტომ ვიკითხე...
შემრცხვა, როცა მივიხედე,
პოეტები იდგნენ ფეხზე,
მე კი წინ გამოვჭიმულვარ,
უკეთესი ვითომ სხვებზე.
შემრცხვა, მაგრამ ახლა უკვე
გვიანაა ვთქვა უარი,
შუა რიგში მოკრძალებით
ზის და ისმენს რენუარი.
ვფიქრობ_მივალ და გავიცნობ,
წარმოვიდგენ_გული ხარობს,
მაგრამ აბა რას გავბედავ,
მე რა ვუთხრა, ვინა ვარო?
:/