მადლობა, მუხა, შენი ხათრით შევცვლი მაგ ადგილს, მაგრამ მგონია, რომ ავტორი  ტაძარს არ გულისხმობდა, არამედ შენობას, სადაც იმყოფებოდა, ამას ხელსაბანიც მიუთითებს.
НЕ ХРАМ, А ХРАМИНА.

საერთოდ  რთული ლექსია  სათარგმნელად,  არ არის ცუდი  თარგმანი, 
თუმცა  მესამე კუპლტში    სიტყვა "ტაძარი"  აუცილებელად  უნდა  აგეღნიშნა.

რაც  შეეხება  ნინო  დარბაისელის  თარგმანს  კარგია,  თუმცა  იქაც 
" თითქოს"- მაგივრად  მგონი  თითქმის  უკეთესი იქნებოდა.


ეს ჩემი  აზრია  სხვა არაფერი.

მადლობა. ქალბატონო ნინო. ვეცადე ზომა არ დამერღვია და რითმი დამეცვა.

გამიხარდა თქვენი კომენტარი და ის. რომ თქვენი ვერსიაც მოიტანეთ აქ.

საკმაოდ ახლოა დედანთან.მე ვიტყოდი, მეტისმეტად ახლოსაც კი.  რითმების არჩევანიც მომეწონა, მაგრამ ბოლოსკენ ცოტა სტრუქტურა შეგიცვლიათ.
ჩემი ვერსია ასეთია:
ანა ახმატოვა

***

ვლოცულობ ფანჯრის სხივის წინაშე.
მკრთალია, სწორი, მინაზებული.
ვარ დილიდანვე მდუმარებაში
და სანახევროდ ასეა - გული.

ჩემს ხელსაბანზე უკვე თითბერი
გამწვანდა ჟანგით თავისებურით,
მაგრამ თამაშით სხივმა შეფერა
და მე შევცქერი გახარებული.

რა უბრალოა და უცოდველი
საღამოსპირის სრულ სიჩუმეში,
მაგრამ ამ ტაძრად დავრჩი ეული
და თითქოს ოქროს დღესასწაული -
- ეს ერთადერთი დამრჩა ნუგეში.

1909

(თარგმანი ნინო დარბაისელისა)




Анна Ахматова
***

Молюсь оконному лучу -
Он бледен, тонок, прям.
Сегодня я с утра молчу,
А сердце - пополам.

На рукомойнике моем
Позеленела медь.
Но так играет луч на нем,
Что весело глядеть.

Такой невинный и простой
В вечерней тишине,
Но в этой храмине пустой
Он словно праздник золотой
И утешенье мне.


1909