(ციკლიდან: ეტიუდები)


ზამთარი ასე როგორ მოგერია!-
მაღონებს უნებური გაფიქრება.
გზა არ ჩანს, ქარბუქით ინამქრება.
ო, რა უმოწყალოდ ინამქრება.

მეც ძალი გამეცალა მაგიური,
მერგუნა ადრეული დაუქმება.
უთქმელი არსათქმელად აღიქმება.
როგორ აღარაფრად აღიქმება!

ვეცადე, ვეღარაფრით ვეღარ მოგიარე,
ვიცი, კვლავ განსაცდელი გემუქრება.
იმედი - მბჯუტავი ამის გამო ქრება,
ჰო, უკანასკნელი ალი ქრება.

რაღაც, - გაზაფხულის მაგიერი
ბასრი მოგონებით გულში აიქნება.
აქ ჩვენი გადარჩენა არ იქნება,
იქ ნება ერთად ყოფნის - არ იქნება!