"კარგად უნდა ვიყოთ, გოგო!"
                                                                          (ლია ლიქოკელი)

აღარ მინდა ამდენი ოჯახისქალობა,
ქვაბების ორთქლში გამოყვანა,
სარეცხის ქარში გაფრიალება.
აღარ მინდა.
მინდა, თავი მოვიმკვდარუნო.
დასავლეთის მხარეს რომ ოთახია,
იქ დავიდო დროებით ბინა.
თავი სულ არაფერზე,
ან ერთ-ორ წიგნზე მაინც დავდო
(როგორც იციან ხოლმე).
მთავარია, აღმოსავლეთს ვუყურებდე,
მზის ამოსვლა რომ არ გამომეპაროს.
თან ცალი თვალი კარისკენ მქონდეს.
იქნებ, ვინმე უცხომაც შემოიაროს.
აბა, ნაცნობები ისედაც მოვლენ.
მთავარია, იჩურჩულონ...
მეცინება, სერიოზულ სახეებს რომ ვხედავ.
ვერ ხვდებიან, აქვე რომ ვარ.
ჯერ არსად წავსულვარ.
ახლა დაიწყება გულის გამაწვრილებელი კითხვები,
რა მომივიდა?
ხომ არაფერმა შემაშინა?
ან შხამიანი სოკო ხომ არ მიჭამია?
გუშინ ამ დროს საყიდლებზე არ ვიყავი?
მეზობელსაც დავუნახივარ,
საძინებელი ოთახის ფანჯრებს
ცხრა პირ ტყავს რომ ვაძრობდი
და ჯერ ისევ სველ ფარდებს
იმავე დღესვე ვკიდებდი სახრჩობელაზე.
ის კი აღარ იციან (მაგრამ წარმოიდგენენ, რა უნდა)
იატაკს რომ ვხეხავდი გაქაფული.
მაინც ვერ გავაშორე დინოზავრის ნაფეხურები.
ტყუილად ვიწვალე...
სად წავიღო ახლა ეს დალაგებული დღეები_
თეთრი სახლ-კარი?
საგულდაგულოდ დაგვილი ეზო-გარემო_
ნაცრისფერი საღამოები.
სხვა გარემოებებსაც თუ გავითვალისწინებთ,
არაფერში მჭირდება.
იქ მაინც ახალს ამიშენებენ,
ყვავილების ბაღსაც გამიშენებენ.
სადილსაც გამზადებულს მომართმევენ და
ვახშამსაც.
ქმარი ფეხებსაც კი დამბანს (წყალ-წყალა ღვინით, ალბათ).
მთავარია, ეს ყველაფერი შევიფერო.
თავი არ გავთქვა.
არ უნდა გამეცინოს.
მოხარშული კვერცხის ჭამაშიც უნდა ვიმეცადინო.
იქნებ, აღდგომამდე როგორმე შევიყვარო.
"პასქა" ისედაც მიყვარს.
მაგასთან ჭიდილში, ვიცი, არ დავმარცხდები,
მაგრამ მთლად უკეთესი,
თუ ბევრი ქიშმიშით იქნება.
ოღონდ ეს უკანასკნელი
აუცილებლად ქარვისფერი უნდა იყოს.
აი, ისეთი,
სულთნის ქიშმიშს რომ ეძახიან
(იქ მაინც ვიცხოვრო ზღაპრულად,
აღმოსავლურ წიგნებში როა, ისე, დაახლოებით).
არა, რა ქიშმიში და რა ქარვისფერი!
ჩემ შვილებს შავი, ცოცხალი ყურძენი ურჩევნიათ.
ყველანაირი სხვა ჩირი ხოჭო გონიათ...
ბავშვები არავინ შემიშინოს.
სულ უბრალო "პასქები" დააცხვეთ,
ანდა, სულ ნუ დააცხობთ.
ჯერ რა დროს აღდგომაა?
ჯერ ამ ტახტიდან უნდა ავდგე!
გადმოდგებიან ჩემი ბიჭები უკვე ბექობზე.
მშივრები, ალბათ.
დაღლილებიც იქნებიან.
მე კი ჯერ ღუმელიც არ გამიხურებია.
რა დროს ხალიჩა და ზღაპრული ცხოვრებაა?
ანდა, დასაღლელად სად მცალია?
მუხუდოს მარცვლებივით უნდა ვარჩიო უსახური დღეები
მარგალიტის მთვარიანი ღამეებისგან.
ღვია და ღანძილი, სულ ქანცგაცლილმა,
ცეცხლის ალისგან ალანძულ ქვაბში ამოვაფინო.
დაფნა და გვირგვინი მითიურ ღმერთებს დავურჩინო
და თავზე, სანამ ჭერი ჩამომენგრევა,
სანამ ქვითკირი მკერდს გადაიხსნის,
იმ დედაბოძს, ჩემი სული რომ შეხიზვნია,
სული ვუბერო, არ ჩამომექცეს,
არ დამეღალოს ფეხზე დგომით.
დილაობით უნდა შევძახო,
დარდი მთებს იქით გადააგოროს,
"კარგად უნდა იყო, კარგად უნდა იყო, გოგო!"