ნაომარი კაცი იყო ბაბუა,
თვალებიდან ომის ცეცხლი მოჩანდა,
უმოქმედოდ დარჩენილი ფეხები
ხერხემალთან ნაღმის ნამსხვრევს მოგავდა.

ყოველ დილით იღვიძებდა სულ ადრე,
იღვიძებდა!? იქნებ სულ არ ეძინა,
ტკივილებმა წლებივით რომ უმატეს
ბაბუ შერჩა სოფელს მრავალწერტილად.

ყოველ დილით, .თვალებიდან თვალებში
სხივებს ვცვლიდით,ვსაუბრობდით ასე და
ბაბუ იჯდა ფანჯარასთან ყოველთვის,
და სველ დილას თითქოს თვითონ ანთებდა.

ომის ამბებს მოყვებოდა დროდადრო,
ძმის ნაჩუქარ ჯვარცმას ხელში მალავდა,
სიკვდილის წინ ნაჩუქარი უფალი,
სიკვდილამდე ედგა ბაბუს დარაჯად.

ბოლო წამებს თითები რომ ითვლიდნენ,
თავის ხელით ჩამომკიდა ჯვარცმა და
ამაცრემლა,ამომიწვა გულმკერდი
მისი ბოლო ამოსუნთქვით გამთბარმა.