გულში, ვით სარკეში, ჩრდილი,
ვიწყენ სხვებთან_და მხოლოდ,
ოთხიდან შვიდამდე, ფრთხილად_
დღე ძლივს მიათრევს ბოლოს.

ყველა_სასტიკი მწუხრში,
თითოეული_ფლიდი!
თითებში თავშლის გრეხილს
ვჭმუჭნი... ტირილი მინდა.

მე მოგიტევებ წყენას,
ნუღარ მომისჯი ლოდინს!
კვლავ უსაშველოდ ვდარდობ,
ისევ საღამო მოდის.


От четырех до семи

В сердце, как в зеркале, тень,
Скучно одной — и с людьми...
Медленно тянется день
От четырех до семи!

К людям не надо — солгут,
В сумерках каждый жесток.
Хочется плакать мне. В жгут
Пальцы скрутили платок.

Если обидишь — прощу,
Только меня не томи!
— Я бесконечно грущу
От четырех до семи.