ვითომ მარტო კი არა ვარ,
მაგრამ მაინც გული გამომიხრა ამ მარტოობამ...
მარტის ამინდები რომ მოგენატრება კაცს!
აბა, ჩემთან ვარდობისთვეს რა უნდა?
ირგვლივ სულ თებერვლის ქარშავა ცეკვავს,
თავშალიანი, შარიანი და ფეხებდაუთბუნავი,
შემომიწვება ხოლმე ისედაც გადარეულ ძილისპირულებში
(ვითომ სხვაგან გასათენებელი არ ჰქონდეს),
წვივებიდან დაიწყებს გულის შემაწუხებელ ტრიალს
და მხოლოდ მაშინ დაწყნარდება და ჩადგება,
მკერდთან რომ მოაქუჩებს მთელი დღის კორიანტელს.

რა ენაღვლება?
თვითონ მოჩითულ ბალიშისპირზე მილულავს თვალებს,
მე კი ფიქრებით აფუებულ საბანში უნდა ავფორიაქდე
და ხელისძალით მოყვანილ დილამდე ვუსმინო ბრაზიან ფშვინვას.
ჰოდა, ზუსტად მაშინ ვარ მარტო,
აშარი ფიქრები რომ თვალს გამიშტერებენ.
სულაც არ მეხერხება მაგათთან გამკლავება.
ბრძოლების მე არაფერი გამეგება და
თავად ომის ღმერთს კიდევ
სულ ჩემი მარტოობის ჯავრი კლავს!
იმდენი ჯარისკაცი ჰყავს დასამარხი.
იმდენი ხის ჯვარია ასამართი.
იმდენი სიმართლეა დასამალი...

სულ მარტო ვებრძვი მარტოობის საცეცებს.
საკუთარ თავს ვცრი ფიქრისფერ საცერში.
ალმაცერად ვუცქერ აცრემლებულ საძილე ზღაპრებს,
ხან რას მპირდებიან, ხან რას.
ოღონდ დავიძინო.
ოღონდაც ამ მტვერის გაცრა დავასრულო.
სულ მარტო ოღონდაც.

მე კი ვწევარ, ვწრიალებ და სიზმრებს ვუხმობ.
ქატო და ფქვილად ვიცრები.
იქნებ, როგორმე დავიძინო,
იქნება, სუნთქვა დავიგუბო.
იქნება, ღამე დავირჩინო...
და რომ მგონია,
ეს-ეს არის უკვე გადავრჩი,
ყველა იმედი მიცრუვდება,
საცერიც ხელიდან მიცურდება
და მარტოობისგან გაცრილი ჩემი თავი
ხელახლა გასაცრელი მიხდება.

არც მეგობარი მტრედები მყვანან.
მართლა ზღაპარში ხომ არ ვცხოვრობ,
დასახმარებლად რომ გამოვიხმო.
თავიც გამიხმეს!
მაგათი ისე მეშინია
(წითელი ფეხების კი არა,
სულ დაფეთებული ფრთოსნობის გამო).
ჰოდა, დღეს რაღა გასაკვირია,
ასე რომ ვიცი მარტოობის გემო,
უძილობის ფერი...
ამ ქვეყნის კი არაფერი გამეგება,
სულ არაფერი.
გადავიფარებ უსიზმრობით გამოხრულ საბანს,
დედაჩემის ხელით ნაგვირისტევი ნაკვალევი რომ შერჩენია
და ვფიქრობ,
რამდენი გზობა ფქვილი დარჩა გაზაფხულამდე?
კიდევ რამდენი შეკვრა აბგა__მარტოხელა მგზავრის საგზალი,
კართან ჩამომდგარ გამზითვებულ დღეებს გავყურებ,
ნიშნობამდე რამდენი დარჩა? რამდენი ღამე?
და რამდენი მოსაყოლი კიდევ ამბავი...
უკვე გაივსო ეს ბეღელი უძილობით.
პირთამდე სავსე სულს ძლივს ითქვამს მუხის ამბარიც.
ვის უნდა ახლა  ნაფიქრალით გაბერილი სავსე ტომრები__
ხორბალეული, ბურღულეული და ფქვილეული?
ქატო და შვრია, სიმინდის და პურის მარცვლები?
ყველას ოხრად აქვს საკუთარი ჭვავის ყანები...

გარეთ თებერვლის უსახლკარო ქარები ქრიან,
მარტოობის ქრიან გარეთ თეთრი ქარები.