სტუმრად სასაფლაოზე
მე სასაფლაოს ვესტუმრე ღამე,ნუ გეშინია არ ვარ დემონი,
იგია ჩვენი ერის სიწმინდე რომელსაც ჰქვია დღეს პანთეონი,
ჩამოვუჯექი მე გალაქტიონს,თან იყო ქარი,ტოტთა შრიალი,
როგორც მის ლექსებს და ლურჯა ცხენებს მოაქვთ ჩვენამდე სულთა გრიალი.
მომიყვა ჩუმად მისი რითმები და ის ლექსები გადარეული,
რომლის მოსმენის შემდეგ შეწყვიყავს ამე სიარულს თვით მთვარეული.
ბოლოსკენ გალამ ის გამიმხილა,გულში დედოფლად თურმე ვინ ესვა,
პალტო მივეცი და წამოვედი,ის იყო პაჟი,ის კი პრინცესა.
შემდეგ მოვძებნე ღამე საფლავი,ღამე სამოსიც შემომხევია,
განისვენებდა სიჩუმე ახლდა,ჩემი თვით ღმერთი ის კვირკველია,
გრანელთან ჩუმად დიდხანს ვისხედით,მე და მისი და,უცხო სიჩუმე,
ესმოდა ჩემი ვგრძნობდი მე ამას, და არ ყოფილა ჩვენში სირთულე.
ბოლოს კი მითხრა:''შენი მიწა და შენი კერია არ დატოვოო,
ვალდებული ხარ ჭალენჯიხიდან,მეგრული ნანა გამაგონოო''.
მერე ვესტუმრე მე ასათიანს,ბევრი გამიგო ბევრი გავუგე,
ვიცი,უყვარდა და მას ბარდნალის ჯერ გაუშლელი ვარდი წავუღე,
მისი გრძნობები იყო სულ წმინდა,და ბოლოს ლადომ გულწრფელად მითხრა,:
''ხომ ლამაზია ეს საქართველო,მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა!!''
იმ ღამეს ასე ნამთვრალევს,ბევრთა საფლავზეთურმე მივლია,
და ბოლოს,ჩემდა მოულოდნელად,გვირგვინოსანი ვნახე ილია,
მე ვერ მივედი ერის მამასთან,არ მქონდა მასთან სიტყვა სათქმელი,
მე მკვლელი მისი! ის კი მეფეა ჩვენი მამა და დიდი ქართველი.
ჩუმად უსიტყვოდ და უხმაუროდ,პანთეონიდან გამოვიპარე,
სანამ ჩვენ გვახსოვს ჩვენი ეს განძი,მჯერა ქართველნო! დინხანს ვიხარებთ!!!