ჰე, მაკოცე, რაღას ელი,
სისხლამდე და ტკივილამდე,
ცივი ვნება არ ეგების
გულში სისხლის მდუღარებას.

ჩვენი ხვედრი რომ არ არის
მხიარული როკვა, გწამდეს,
უნდა მიხვდე,  მეგობარო,
ერთხელ ვცხოვრობთ, ამ მიწაზე!

მოატარე მშვიდი მზერა
ამ ნოტიო ყიამეთს და
ნახე: დასტრიალებს, ღელავს_
მიწას მთვარე, როგორც ყვავი.

ჰე, მაკოცე, მე ასე მსურს,
ლპობის ჰანგებს იჭერს სმენა,
სიკვდილის თუ იგრძნო სუნი,
მან, ვინც მუდამ ზესკნელს ზვერავს.

შემომაჭკნა ხელში ძალა!
თუკი ვკვდები, მოვკვდე ბარემ!         
სიკვდილამდე_არ  დავმალავ,
მსურს დავადნე სატრფოს ბაგეს.

რომ მოლურჯო ზმანებებში             
არ შერცხვეს და არ დაფაროს:
"მე შენი ვარ"_თქვას ვნებით და
გააგონოს ამ სამყაროს.

და რომ სავსე აზარფეშას       
არ მოაკლდეს ბრწყინვალება,       
იმღერე და ისე შესვი,
სხვა სიცოცხლე არ გვექნება!

Ну, целуй меня, целуй,
Хоть до крови, хоть до боли.
Не в ладу с холодной волей
Кипяток сердечных струй.

Опрокинутая кружка
Средь веселых не для нас.
Понимай, моя подружка,
На земле живут лишь раз!

Оглядись спокойным взором,
Посмотри: во мгле сырой
Месяц, словно желтый ворон,
Кружит, вьется над землей.

Ну, целуй же! Так хочу я.
Песню тлен пропел и мне.
Видно, смерть мою почуял
Тот, кто вьется в вышине.

Увядающая сила!
Умирать так умирать!
До кончины губы милой
Я хотел бы целовать.

Чтоб все время в синих дремах,
Не стыдясь и не тая,
В нежном шелесте черемух
Раздавалось: «Я твоя».

И чтоб свет над полной кружкой
Легкой пеной не погас —
Пей и пой, моя подружка:
На земле живут лишь раз!