სექტემბერია,
სევდაც მომწიფდა
და ჩამიგუბდა
გუგებში ლექსი,
ზეცას ფერი აქვს
ისეთი წმინდა,
რომ უკვდავების
მოჰგავს ელექსირს.

საღამოვდება,
ქარს სუნთქვა ეკვრის,
მზეს ღრუბლის შარფი
მოუსხამს მხრებზე,
ყავლი გასვლია
სიყვარულს, მე კი,
მეგონა, იყო
ყველაფრის შემძლე.