გზა ვიყავი და
მხრებზე იმდენი გზაჯვარედინი წამოვიკიდე,
რამდენჯერაც ჯვარზე მაცვეს უგზოობისთვის...

ვინ იცის,
რამდენი მანძილი მომდევდა.
რამდენი ავი მდინარე მომძახოდა.
სად გავიქცეოდი.
გზა ვიყავი და
საკუთარ თავს
ხალთაში ხომ ვერ დავმალავდი.
არც მასე იოლად დავიკეცებოდი.
თავსაც ვერ მოვიმკვდარუნებდი.
ბოლო ბილიკიც
ჩემი მკლავებით გასაშლელი იქნებოდა
და იმ აღმართზეც
კბილით უნდა მჭეროდა სული.
გზა ვიყავი და
ბოლომდე უნდა გავლეულიყავი.
სიკვდილისთვისაც
მე უნდა მერჩია გზები.
აბა, მაგან რა იცოდა
ეკალ-ბარდების,
გვიმრიანების,
ნარიანი ნაბილიკარის.
სადმე ნაბიჯი არ არეოდა,
სადმე ფეხი არ დასცდენოდა
და გვიანი მგზავრისთვისაც
არ ეცვალა მხარი...

გზა ვიყავი და
რა ვიცოდი უგზოობის!
გზა ვიყავი და
სხვა სახელი აღარც კი მერქვა.
ვისთვის რა მეთქვა,
როცა თავად სულს ძლივს ვითქვამდი,
როცა ყელამდე მომებჯინა სათქმელი ყველა.
...
გზა ვიყავი და
მხრებზე იმდენი  მძიმე ჯვარი წამოვიკიდე,
რამდენჯერაც ჯვარზე მაცვეს სიყვარულისთვის.