***
მსურს ისევ, სხვების დარად,
რომ გემსახურო წმინდად,
ეჭვით გამშრალი ბაგით
შენი შელოცვა მინდა.
ვერ დაარწყულა ისევ
სიტყვამ ტუჩები მშრალი,
დაცარიელდა მყისვე,
ჰაერიც უშენობით.

გვერდით გადავდე ეჭვი,
უწინდებურად გელტვი,
ჩემ თავს თავადვე ვერჩი_
შენ_ჯალათი, მე_მსხვერპლი.
ვერც სიხარულის მისხალს
ვერ გიწოდებ და ვგონებ
გამომიცვალეს სისხლი,
ვარ უცხო სითხის მქონე.

ჰა, კიდევ ერთი მსგეფსიც
და აღმომხდება ბოლოს
სიხარულს ვეღარ, შენში
მწამებელს ვხედავ მხოლოდ.
არ არის ჩემი ბრალი,
ალუბალივით ბაგე
ღელვისას დანაკბენი,
რომ კვლავ ანკესზე მაგებს.

გთხოვ მალე დამიბრუნდი,
უშენოდ შიში მზაფრავს,
მე არასოდეს მსურდი
ასე ძლიერ და მძაფრად.
ეჭვები აღარ მგუდავს,
მე უშენობა შემშლის,
ოდესმე რაც კი მსურდა,
მე მესახება შენში.

Осип Мандельштам.
***
Я наравне с другими
Хочу тебе служить,
От ревности сухими
Губами ворожить.
Не утоляет слово
Мне пересохших уст,
И без тебя мне снова
Дремучий воздух пуст.

Я больше не ревную,
Но я тебя хочу,
И сам себя несу я,
Как жертву палачу.
Тебя не назову я
Ни радость, ни любовь.
На дикую, чужую
Мне подменили кровь.

Еще одно мгновенье,
И я скажу тебе,
Не радость, а мученье
Я нахожу в тебе.
И, словно преступленье,
Меня к тебе влечет
Искусанный в смятеньи
Вишневый нежный рот.

Вернись ко мне скорее,
Мне страшно без тебя,
Я никогда сильнее
Не чувствовал тебя,
И все, чего хочу я,
Я вижу наяву.
Я больше не ревную,
Но я тебя зову.