დადიან მატარებლები ჰაერში განლაგებულ ლიანდაგებზე და წუთში მინიმუმ სამჯერ ყვირიან. ეს სიგნალები მათი გადარჩენაა,ერთმანეთთან არშეჯახების გარანტია,ჩემთვის კი უბრალოდ ყელის იოგების დახევაა ისტერიული კივილისგან_"ნუ დამტოვებ მარტოს. "
და როდესაც მე ვიცინი,გარეგნულად ყველაზე ჯანსაღი ემოციაა ეს.  ჩემი ჩუმი ღიღინი არაფერია მეტი,თუ არა მცდელობა გადავფარო ხმები:" ეს უკვე იყო.შენ არანორმალური ხარ!"

"ეს გოგო ისეთი დადებითია,იფიქრებდი უბედნიერესია.  ....რომ არ ვიცოდე."  ვიტირე.

აქ არაფერია,რაც მომიტანს სიმშვიდეს.ან უფრო უკეთ არავინ.        ჰაერში ტალღებია.
და მე ვიცი,რომ გათენება ნიშნავს სუნთქვას,რომელიც ახლა აქ უნდა მესმოდეს.
ყველა გზა სახლისკენ მიმავალი ბილიკით მთავრდება.