"გუშინ ჩემთან ჩემი მეგობარი მოვიდა..."
                                                                                                                                            (კატო ჯავახიშვილი)


"გუშინ ჩემთან ჩემი მეგობარი მოვიდა".
მთელი ქალაქი გამოიარა და მოვიდა.
რომ არ გამოევლო, ვერ მოვიდოდა.
იდგა და მიღიმოდა.
ეღიმებოდა ჩემ როგორც იქნა დაქალებაზე,
სამზარეულოს ფერად ამბებზე,
ამბორივით ცივ წარწერაზე წინსაფარზე,
ყველაფერი რომ კარგადაა.
ბებერი ჩაიდანი კი კუდიანივით ჩიფჩიფებდა,
ბედისწერას ატანილი ქალი-წერო რომ ვარ.
ნაცრისფერი ვარ და
ფრთები მაქვს ბაცი.
ცალ ფეხზე ვდგავარ,
წვიმს თუ ქარია,
ქურასა და ონკანებს შორის,
ცეცხლს და წყალს შუა
და თუ გამწოვიც ჩართულია,
ქარიშხალია...
შავ ტაფაზე შიშხინებს თევზი.
უბრად ყოფნა მათგან ვისწავლე,
სალტოს შეკრავდნენ სიკვდილისას ჰაერში ვიდრე.
სანამდე კიდევ?
მოვედებოდი ახლა ამბებს კიდით კიდემდე
და მოვყვებოდი "ამბრნი-უმბრნი"-სას,
ან არაბეთს რომ იყო ხელმწიფე, სვიანი ფრიად,
მაგრამ სად არის ნუშის სურნელი ჩვენი ბავშვობის?
არ მოიყოლე.
დავდივარ, ვეძებ.
მაყოლებ მზერას.
თვალებში გიდგას შუქი სინათლის.
მე _ სინანულის,
შენზე მეტად ცოცხალი რომ ვარ
და ვდარაჯობ დუმილს თევზების,
თეთრი კედლების სიფრთხილეს კი
ვერაფრით გავცდი.
შენ კი მაოცებ.
მერამდენედ მაოცებ უკვე,
რომ გამოცდი ფერად სამანებს
და ჩემ სამარეს, ქალაქის ბოლოს,
სულ უბრალოდ გამოუარე.

...

"გუშინ ჩემთან ჩემი მეგობარი მოვიდა.
ჩემი მეგობარი მოვიდა ჩემთან და..."