>>>>>>>>>>





ვფიქრობ და ტვინში მსხვრევის ხმა ისმის.
ვხატავ და ფერებს არ იმჩნევს ტილო.
ვწერ სამშობლოზე და თითქოს სისხლით
უძირო თასის ავსებას ვცდილობ.

თითქოს მე სხვა ვარ,
თითქოს მგზავრი ვარ,
გავივლი ომებს და განშორებებს
და დისიდენტის ძეგლზე ბზარივით
შევეგუები ასე ცხოვრებას.





>>>>>>>>>>





აღარ ვიცი რომელ მხარეს დავდგე.
მაგრად დახუჭული თვალების ძალამ
რომელ მხარეს გადამაქანოს.
ცათამბჯენების სახურავზე ქარი არ არის
და მოწყალებას ტყუილად ელი.
მე აღარ ვიცი
თვალების მიღმა ჩამდგარმა ქარმა
რომელ მხარეს გადამაქანოს.





>>>>>>>>>>





ჩემი სამშობლო, საქართველო, სამშობლო ჩემი,
ვერაფერს იტყვი გარდა სისხლის, სიშორის, დაღლის.
რაღაცას ნიშნავს ამოხრული მუხლებზე ჩვევა,
რომ ყველა ჯერზე ბრუნდები სახლში.

კისერზე ჯვარი - სათამაშო თითქოს ბავშვობის,
რომ არც დაიმტვრა და წარსულშიც არ ჩაიკარგა
რაღაცას ნიშნავს... როგორც ხელზე ხელის გაშვება,
თუ, რა თქმა უნდა, ჩაიდენ, კარგო.

რომ უჰაერო სივრცეებში კვლავაც გმინავენ,
რომ იშვან მერე, პოეზიის ქროლვაში იშვან,
ნიშნავს რომ ცების პოეტი ხარ, ხვალის გრიგალი
და რომ პოეტი რაღაცას ნიშნავს.





>>>>>>>>>>





აგვისტოს ხვატში ხის ჩეროში ჯდომაც მოგწონდეს
და ზამთრის ღამეს ცხელ ბუხარში შეშის ტკაცუნიც?
მეც გიყვარდე და ჩემი ლექსებიც?

არ შეიძლება, რომ მფლობელი სულის გეწოდოს,
თუ ფიქრი შენი არის მხოლოდ რამის მტკიცება,
ან გადაფრენა სურვილებისკენ.





>>>>>>>>>>





          "შენ შემოხვედი ჩემს ცივ სულში ისევე, როგორც
          იორდანეში - იოანე ნათლისმცემელი."
                                                            თორნიკე ჭელიძე

          "როგორც იესოს ტირილის ხმა იორდანეში,
          ჩემ სისხლში დადის შენი სული."
                                                            მე


ერთი და იგივე განცდაა
შემთხვევით რომ შეესწრები,
შენი საყვარელი ქალი
სხვასაც იგივე სიტყვებით,
იგივე სიყვარულით რომ ეფერება
და შენი ლექსის კონტურებს
სხვა, უფრო ადრე დაწერილ ლექსში რომ ნახავ.

ორი ერთნაირი დუმილიც არ არსებობს სამყაროში,
ღალატი კი ყველა ერთმანეთს ჰგავს.





>>>>>>>>>>





ზოგჯერ არავინ რჩება ესმოდეს.
ცარიელ დღეებს ვითვლი თვალებით.
აქ მხოლოდ მე ვარ... და მეც ეს მინდა,
ჩუმი ქარივით ვიდგე ტოლობის

ორივე მხარეს და ჩამდგარ გრიგალს
მხედავდნენ მხოლოდ ჩემი სიტყვები.
სიტყვა კი, როგორც გამტყდარი ჭიქა,
სულის იმ მცირე ნაწილს იტევდეს,

სადაც თოვლი და ქალი მარხია.
სხვა დანარჩენი იყოს ფარული.
მაინც სხვა სისხლით უნდა დანახვა
გულში ხმაურით შემოპარულებს,

სხვა სისხლით ერთვის სულს სამშვინველი,
ნისლიან გუმანს სხვა ქარი მირწევს.
როგორც ამცდარი ღრუბლებს ფრინველი
ჩემი სიტყვები ხედავენ სივრცეს

და გული მიცემს ყველა სიტყვაში.
აქ კი, ამ დღეებს, ცარიელ დღეებს
აქვთ გამომშრალი ზღვების სიმლაშე
და სიფერადე შავი ტყეების.

სადაც ცვივიან ჩემი სიტყვები
ცვივიან ჩქარა, ნელა ცვივიან,
სადაც ლექსები უფრო ცივია,
ვიდრე მოკლული თოვლის თითები,

სადაც პეშვებში ცრემლებს თესავენ,
ცრემლი კი თორმეტ სიკვდილს იწონის,
მე, საკუბოვე წიფლის ხესავით,
გავიხმობ ხელებს და გავიცინებ

და ცრემლი მაინც წასკდება სიცილს.
და ზურგის ქარი დაარწევს გუმანს.
მე წავალ სადმე სხვაგან და ვიცი,
ვერავინ წავა ამაზე ჩუმად.





>>>>>>>>>>





შენ ქმარს შემოვხვდი ქუჩაში წუხელ.
ბოთლი არაყი გავიყავით, სიტყვა გავცვალეთ.
სად მივდიოდი მართლა არ მახსოვს.

შენ ქმარს შემოვხვდი ქუჩაში წუხელ.

იქნება სიტყვაც გაგვიგრძელდა, არ ვიცი, მაგრამ
ის კარგად მახსოვს,
შენ მობილურით მოითხოვე მეუღლე სახლში
და მერე მხოლოდ
ჩემი სურვილით დავიშალეთ...
ჩემი "მშვიდობით".

მე თავდახრილი დავუყევი ცარიელ ქუჩას...





>>>>>>>>>>





ჩემი ლექსი - გაზაფხულის ილუსტრაცია,
აყვავებული პეიზაჟი, ატმის ხეები
და სხვა მრავალი, რა თქმა უნდა, გრაციოზული,
ათასი ფერით მოციმციმე ორნამენტი -

იქნებოდა მხოლოდ - გაზაფხულის ილუსტრაცია,
აყვავებული პეიზაჟი, ატმის ხეები
და სხვა მრავალი, რა თქმა უნდა, გრაციოზული,
ათასი ფერით მოციმციმე ორნამენტი,

რომ არა კითხვა:
რამდენს იწონის ჩემი გული,
როცა ვწერ ლექსს და
შენ მასში არ ხარ?





>>>>>>>>>>





                სიბრმავე

სადღაც ცა...
სადღაც...
სადღაც მივყვები
ხელებს,
რომლებიც
თითქოს მხედავენ.
მე მეჩვენება,
რომ ზეცა მიყვარს
და ვეჩვენები ზეცას თავხედი.

სადღაც შენ...
სადღაც...
სადღაც მივყავარ
ლექსებს,
რომლებსაც
თითქოს ვჭირდები.
ამ ლექსებს -
ჩემი სულის ყავარჯნებს,
შენკენ მომავალ გზებზე დავიჭერ.

და ახლაც...
ახლაც...
ისე მომინდა,
მე - ერთი ჩუმი სიტყვის ავტორი,
"მიყვარხარ"-ს,
როგორც ღმერთის მიდამოს,
ვიტყვი და ისევ ჩუმად დავტოვებ...





>>>>>>>>>>





                            უსინათლო

შენ, ვინც ამ დილით, ამ ცივ დილით ჩემთან მოხვედი
და თოვლის სუნი დამიბრუნე, თოვლის სიცხადე,
ვინც მოჩეხილი ჩამიბრუნე მკერდში ნაფოტი,
ამ სიბნელეში მინდა ნერწყვით თვალებს მირწყავდე,
წყვდიადს მითბობდე,
და შემთხვევით შუბლში მოხვედრილ
სხივებს ცრემლებიც მიაშველო თუკი აბოლდა.

როცა დილაა და ნათელზე მეტად სიცივე
არის ნაცნობი, გასაგები და მისაღები,
კარის შემომღებს საყვედური როგორ შევბედო?!
ჩემი სიკვდილი - როგორც ფანჯრის სწრაფი გაღება
და დაცემამდე მოსწრებული მწარე სიცილი
უფრო მარტივი, რა თქმა უნდა, ვერ იქნებოდა.

ხომ შეიძლება ღამე იდგეს, ღამე გლოცავდეს,
ხომ შეიძლება ღამემ მხარზე ხელი დაგადოს
და მხოლოდ მღვრიე მდუმარება ჩანდეს ფონისთვის,
როცა ბეჭებზე დავიწყების თოვლი დაგათოვს?!
მაშინ ეს თოვლი სიღრმეებით ვერ შეგმოსავს და
შენ ამ თოვლიდან წამოდგები ანტაგონისტი.




>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>