ადამიანები მოდიოდნენ ჩემთან
და ახლოს მოსულები მტოვებდნენ მალე,
ანდაც პირიქით მე გავურბოდი…
იცი, ხანდახან მიჭირს მათთან ლაპარაკი, 
დიდხანს ყურებაც.
და ისე
ფრთხილად უნდა მივიდე მათთან,
როგორც კაცი შუაგულ ტყეში,
ერთადერთ ასანთშემორჩენილი,
რომ ცდილობს გათბეს როგორმე…
ჩემგან წასულებს,
მიჰქონდათ თითო-თითო ნაგლეჯი სულის ,
თითო ოცნება და სიხარული.
სარკეში ჩახედვისას ვეღარ ვცნობდი საკუთარ თვალებს, ტუჩებს, ცხვირს თუ თმებს, ყველაზე მეტად კი ყურები იცვლებოდნენ…
ათასი ტყულისა და ჭორ-მართლის მსმენელნი
იგრიხებოდნენ,
იკუმშებოდნენ, 
ტკივილისაგან იხლართებოდნენ…
მე კი ვიქეცი უღელტეხილებად და არხებად, 
ხიდებად და მაგისტრალებად,
ჩემთან მოდიოდნენ და მალევე ტოვებდნენ ალაგს.
ყველა, ყველა და მე კი დავრჩი
იმ ცივ ტყეში ერთადერთ ასანთჩამქვრალი…
*If you have ability to love, love yourself first*