ნუ მეკითხები...
არ ვარ კარგად.
და არც ვყოფილვარ.
ეს სუხხიანი გაზაფხული, ცივი, უკმეხი,
სულში მოთმენა ჩამომექცეს ლამის,
გარეთ ცა,
წინ არაფერი ჩანს ,ამიტომ უკან ვბრუნდები,
ის დრო არ მიყვარს ,ზამთარიც რომ უკან ბრუნდება.
ჩიტების საგალობელს როცა მღერის ქარები.
ეს სიყვარული – უბედურის შესამოსელი,
თუ ვერ მოიხდენ, ერთხელ მაინც არ შეგცივდება,
ქარების გადამღერებაა ყველას სიცილი
და ღმერთმა არ ქნას ქარი ჩადგეს,
ამეტირება.

ნუ მეკითხები..
არ მიქნია პირი მიწისკენ,
და გზა , რომელმაც ჩაიხვია უკან გაბრუნებს.
და მზე, რომელიც მთების იქით ვერ ჩაატიეს.
და მთა რომელიც ვერ გადადგეს, ცას მიაფარეს.
ძალა, რომელიც აღარ მეყო შენთვის მეყვირა
გამომელია.

თუ ეს სიცოცხლე შემთხვევითი საყვედურია,
რომელიც დაცდათ,
ან ისე თქვეს, სხვათაშორისად,
შენ, ჩემო,თავო, ნუ მოკვდები ჩემი მიზეზით,
სხვა მოიფიქრე.


-------~





ისევ ისეთი დამხვდა ყველას თავშესაფარი,
ზოგს მარმარილოს კიდე ბოჭავს,ზოგან ძეძვია.
მოკვდა მეზობლის ახალგაზრდა ბიჭი სხვის სახლში,
მოკვდა ბაბუა
და მე ბაბუ უფრო მეწყინა.

და გეგონება არაფერი მომხდარა ირგვლივ,
მზის სუნი ჰქონდა ხეებსა და
ტკბილი ალუბლის,
ალბათ გაზაფხულს შეეპარა ქარში სიცივე.
ალბათ ეს ქარიც სიკვდილს  უფრო მეტად  ამძაფრებს.
და  სიცოცხლეში დაბრუნება სულ  უფრო მიჭირს,
რომ ბაბუასთან ერთად ბიჭიც დავასაფლავე.