დუტ!

გეყო-მეთქი, ცუგა, დუტ!
რატომ უღრენ შენ ჩემს კნუტს?

ისიც გეყოს, მამიკოს
შენზე რომ არ ვუყვები:
გუშინ  რომ შემიჭამე
ნაყინი და ნუგები.

მერე ყველგან მოაპნიე
ჭანჭიკები, ქანჩები,
თუკი ისევ იცელქებ,
უმეგობროდ დარჩები!

დილით რომ დამიწიწკნე
ქუდი და გამაშები,
იცოდე რომ მე და ფისო,
აღარ გეთამაშებით!

ნუღარ გვიღრენ მე და კნუტს,
გეყო-მეთქი, ცუგა, დუტ!


ჩემო ფისო!

შეწყდა წვიმა, ჩადგა ქარი,
მზიანი დაგვიდგა დარი,
სამაისო ზეიმი გვაქვს
ბაღში, დღეა ღია კარის,
საყვარელო ჩემო ფისო,
გთხოვ, დამალე კლანჭები,
წულის კაბას თუ დამიხევ,
როგორ გავიპრანჭები?
იცოდე, თუ ავტირდი და
დავიწითლე თვალები,
შენზე ლექსებს აღარ ვიტყვი
და არ შემებრალები!