დაათოვდა  იქით  ბიებს,
დაათოვდა ღია  ჭურებს,
(ფიქრი  სოფლად  მარბენინებს)
ხეებს  ფიფქით    გაპრანჭულებს

გიშრის  შავი  მძივებივით
ბოლოშავის  გუნდი  აზის.
მე ვერ  ვხედავ,
წარმოდგენას  ვცდილობ
მხოლოდ  სილამაზის.

და მეხება ყინვის  ლოლო
სულზე  მსუსხავს,რა კაია.
ფოთლის  თავზე  თეთრი თოვლი,
ფოთლის  ქვეშ  კი  კაკალია.

ხრავენ ჭერზე წრუწუნები
რაც  მარტამდე  სახრავია.
ოჰ,ეს  ჩემი  ,,წუწუნები,,
გულს  მიღრნიან  რა  ხანია.

შეუკეთებს  ქეთო  ბუხარს,
დადგამს პიტნას ,აჩუხჩუხებს.
დავურეკავ-წაიტირებს,
ემდურება მარტო მუხლებს.

მებრალება  ასი კომლი,
ტანში  რაღაც  გამაჟრჟოლებს.
იქნებ  ტოტებს ამტვრევს  თოვლი
გაზაფხულზე  დამყნილ  ბჟოლებს.

დადის ერთი  კაცი  თოფით
ჩვენ მდუმარე  ეზოებში.
გადაღლილი მარტო  ყოფნით–
მეზობლიდან მეობლებში.

გრძელ  ტროტუარს  მივუყვებით,
სურდო არ  გაგვნელებია.
და  ქოლგებში  ვიყუჟებით,
ჩვენ ხომ ქალაქელები ვართ.

ტანში გვამტვრევს, გვეხვევიან 
მედდები და ექიმები.
და ვინ ჩემი ფეხები  ვართ?
–ბუხრის  ნაცარქექიები!