მიყვარდა გოგო -გაზაფხული
და ვწერდი  ლექსებს,
ზოგი მოწონდათ,
იშვიათად-ზოგს ქონდა წუნი.
მე ,რა  თქმა  უნდა ,არ  ვუსმენდი მავანის  წუწუნს.
ვწერდი,ასმაგი შემართებით
და მაინც ბოლოს,
ასი უძილო  ღამის  შემდეგ შევირთე  ცოლი.
.....................................................................
სად  წამეყვანა გაზაფხული,როცა  ზამთარი
იდგა  კარებთან და ქარები ძრწოდნენ ქალაქში?
ვადებდი აგურს აგურზე და  გითხრათ  მართალი,
არ იყო მძიმე.(ახალგაზრდაც ვიყავ თან მაშინ).
.............................................................................
ცხოვრება  ისე  მიდიოდა,როგორც თამაში:
ზოგჯერ გწყდებოდა გული მაგრად ,მაგრამ იმწამსვე
ახლდა  ღიმილი გულისწყვეტას და  ქარიშხალში
ჩვენ ავაშენეთ ერთად  სახლი დედამიწაზე!
................................................................................
ერთი წლის შემდეგ შეგვეძინა გოგო,მადლობა,
უფალო დიდი  წყალობისთვის,მახსოვს ღელვა და...
ხეებიც დავრგეთ,ეზოს ბოლოს ,სახლის მახლობლად,
რომლებიც მერე  გაზაფხულმა  შეაფერადა.
..................................................................................
ლექსებს აღარ  ვწერ,არ  გამოდის,წერდე  პოეტი
უტკივილებოთ.ღმერთმა სევდას  გამომარიდა.
ყოველ საღამოს კარს  შევაღებ: ,,მამა,მოვედი,,
და საგუნდაოთ გადავრბივართ ისევ კარიდან!