90-იანი წლებია, ერთ-ერთი სამშბათი ან ოთხშაბათი (ჩემპიონთა ლიგის დღეები)
სოფელში, ხის სახლში ვართ მე და მამაჩემი...
რამადანის პერიოდია.
- ითოვებსო - მითხრა და ნიჩაბი აივანზე ამოიტანა...
ლამფის შუქზე "ჰეკლბერი ფინის თავგადასავალს" ვკითხულობ და გულის სიღრმეში მჯერა, რომ შუქი მოვა.
მამამ ადრე დაიძინა, ორის ნახევარზე მეც დავწექი და ჩვენი ხის სახლიდან, ჰეკლბერის ტივზე აღმოვჩნდი მალევე...
როგორც იქნა გავათავისუფლეთ მოხუცი ჯიმი და რამოდენიმე საათის შემდეგ,
შეშის ღუმელის ღურღული, ყურში მალამოსავით ჩამეწვეთა.
წვეთ-წვეთობით ვფხიზლდებოდი მეც.
მამა კარგა ხნის გაღვიძებული იყო, (იასლოღზე)
ოთახში ბორანოს სუნი ტრიალებდა და გარეთ ვაშლისხელა ფიფქებით თოვდა...
აივანი რომ გადათოვლა, სახლში თმებით და მხრებით პირველი თოვლი შემოიტანა.
ვუყურებდი და მიხაროდა, რომ ის ჯერ კიდევ ახალგაზრდა იყო.
მიხაროდა რომ თმებზე მხოლოდ და მხოლოდ თოვლი შეპნეოდა და არა ჭაღარა.
მიხაროდა რომ ის მოხუცდებოდა და კიდევ დიდი ხანი ჰქონდა დარჩენილი სიბერემდე...
მაგრამ მამამ, მოხუცება ვერ მოასწრო! მე კი ვერ მოვასწარი იმის თქმა, რომ მაშინ უკვე ლექსებს ვწერდი!...