მონაცემები არ არის

ჩემი აზრით, ჭეშმარიტი პოეზია შინაგანი წვის პროცესია, რომელიც წამიერი აღელვების შედეგად, იმპულსურად, - თითქოს თითები საკვამურები იყოს, ფურცელზე გადმოდის. მთლიანად ლექსი შეიძლება აგებულა ერთ კადრზე - ბავშვი დგას კართან...
პოეტის საქმე, ვფიქრობ, რეალობის თავისებური აღქმა და ამ აღქმის მკითხველამდე ისე მიტანაა, რომ ხელოვნებამ იზეიმოს. ხელოვნების ზეიმი გამოიხატება, დაწყებული პოეტური ხერხებით, დამთავრებული - ემოციური ფონით.

1. საოცარი ევფონიური მხარე. ძირითადად, გემოვნებით შერჩეულ ჯვარედინ სარითმო წყვილებს ემატება სტროფების პირველ სტრიქონებში დაყოფილი მარცვლები, რაც კიდევ უფრო ალამაზებს მუსიკალურობას.
2. „გაუღე კარი, ყინვის შიშით ამოქოლილი.“ - ეს სტრიქონი, ჯერ ერთი, არის კარგი მიგნება, მეორეც - არაჩვეულებრივი ალეგორია და შესაძლოა, ტექსტის მიღმა აზრი - საკმაოდ დახვეწილად გამოხატული პროტესტი საზოგადოების გათითოკაცების და გულცივობის მიმართ.
3. „მოვა დრო,როცა ის სარკესთან თმებს შეისწორებს
    და შეძულდება თოვლი, როცა დიდი გახდება“. - ვფიქრობ, ლექსში ბოლო ორი სტრიქონი მნიშვნელოვანწილად განსაზღვრავს ნაწარმოების ლიტერატურულ ღირებულებას. ჩვენ შემთხვევაში, ავტორი გვთავაზობს დამკვიდრებული აზრის - ბავშვობა ბედნიერებაა - თავისებურ პერიფრაზს. აზრი გადმოცემულია, მშვენიერი მუსიკალურობის ფონზე, ემოციური კადრითა და საინტერესო ალეგორიული პროტესტით - „შეძულდება თოვლი“... არამგონია, თოვლში იგულისხმებოდეს მხოლოდ ნალექი, ბუნებრივი მოვლენა, არამედ აქ გადმოცემულია მთელი ჩვენი ეპოქის დაუძლეველი იდეა - ბავშვობა ტკბილია, მაგრამ, წლების მატებასთან ერთად, ბედნიერების შკალა იკლებს და ყოველდღიურ, მძიმე ცხოვრებას შედეგად მოაქვს ხალისის და გართობის, ჩვენ შემთხვევაში - „თოვლის“ შეძულება.

ვფიქრობ, გიო ზედვაკელის ლექსი „გაუშვი“ არის კონვენციური პოეზიის დახვეწილი ნიმუში, რომელიც არცერთ მკითხველს დატოვებს გულგრილს და სათანადო ემოციას აუცილებლად დაუტოვებს.

დავით კვიტატიანი. 2017-04-07 23:18:07