პირდაფჩენილი და მშიერი ურნები დგანან ქალაქში,
განურჩევლად ყლაპავენ ყველას და ყველაფერს:
ადამიანებსა და ცხოველებს,
სახლებსა და მანქანებს,
ხეებსა და ყვავილებს...
ზოგი რამ თვითონაც უვარდებათ ხახაში,
მერე რკინის სახურავების ბრახუნით მიდიან ქალაქგარეთ,
რკინისავე ხელებით ირევენ გულს და
პირწმინდად ითავისუფლებენ აქოთებულ სტომაქს.
აქ კი, გადაზელილი ნარჩენების გროვაში,
სადაც დედები დაკარგულ შვილებს,
ხოლო შვილები პურსა და ჯართს ეძებენ,
სადაც წელებზე ფეხდადგმული მამები სხედან და
სიგარეტის ნარჩენებს აბოლებენ,
შეიძლება იპოვო ღმერთი და ჰკითხო:
„ელი, ელი, ლამა საბაქთანი?“
და პასუხად გამოგიგორდეს თავი,
რომელიც დიდი ხნის წინ დაკარგე.