ძაღლის გახრწნილ ლეშს გადმოაბიჯე,
მომიახლოვდი,
მტვრიან ტუჩებზე დამადე ყური და მოგიყვები,
როგორ შევჭამე საკუთარი, მუშტისხელა ვაჟი.
.
შეხედე თვალებს, მოისმინე გლოვის სიმღერა -
ჩემი მკლავები ვერ დაარწევს მძინარე იუსუფს,
ვერც ჩემი სუნთქვა შეუგრილებს გაოფლილ კისერს,
მისი სურნელი, როგორც ქარში ქვიშის მარცვალი,
ისე დავკარგე.
ვინ დაიტირებს, ჩემთან ერთად ვინ დაიტირებს?!
მე ვარ  შვილმკვდარი
და რძემდინარე დვრილებიდან ტკივილებს ვკვებავ.
.
ვაგრძელებ -
ციდან ჩამოცვენილ სიკდილზე ვყვები.
სად არის ქმარი, ჩემი ქმარი, სახლი და პური? -
მხოლოდ ნამწვავი. მხოლოდ მტვერი. მხოლოდ ტირილი.
.
სიზმარი -
ფერფლად გადაქცეულ შვილს ვეფერები, მუჭებში ვიტევ
და ლუკმა-ლუკმა , ნება-ნება, მალულად ვყლაპავ -
მუცლიდან ვშობე, მუცელშივე ვაბრუნებ თითქოს.
.
მოდი,
მაჩვენე სად მთავრდება ჩემი ტკივილი,
ჩემი ცრემლებით გაპოხილი  მიწა,
სამშობლო პალესტინა,
მკვდრების ქვეყანა.