სანამ ბავშვი დაკაკუნებას მოასწრებდა, ბებიამ აკანკალებული ხელით ალუბლის წვენი დაასხა ჭიქაში და გაწყობილ ტაბლაზე დადგა.
-მოვიდა ჩვენი მარგალიტი. -  გასძახა ქმარს და კაკუნიც გაისმა.
ძლივს მილასლასდა კარამდე. გააღო, შეეგება, ჩაიხუტა . შემდეგ ხელ-პირი დააბანინა და ტაბლასთან დასვა ჯორკოზე.
-მიდი, შვილო ჭამე, აი ლობიანიც მიაყოლე, მოშიებული იქნები . . .
-იცი ბებია, დღეს  სკოლაში ხუთიანი მივიღე.  - მოჰყვა პატარა ანი სკოლის ამბებს.
-შენ გაიხარე ისე როგორადაც ამით ჩვენი გულები გაახარე. - არა ფიდო? მწოლიარე ქმარს გადახედა, რომელსაც დრო - ჟამისაგან უკვე გაცვეთილი, ალაგ-ალაგ ნახვრეტებიანი პლედი ეფარა.
მოხუცი კაცი თითქოს ოთახში არც იყო, ტკივილებს ებრძოდა მთელი გონებით, ერთი წამით, სულ ერთი წამით შვებას ნატრობდა, მაგრამ ამაოდ! მეუღლის ხმამ გამოარკვია ფიქრებიდან.
-კაცო, რა მითხარი? გამიმეორე, ვერ კი გავიგე, ეტყობა ყურთ დამაკლდა. -მიუგო მართას.
ქალი გრძნობდა მეუღლის გასაჭირს, ან კი როგორ შეიძლება სხვაგვარად ყოფილიყო, ისინი ხომ  ნელ-ნელა, ასე ტკბილად შებერებოდნენ ერთმანეთს,  ერთ არსად, ერთ სუნთქვად ქცეულიყვნენ. ყველაზე მეტად მართას უჭირდა; -  უჭირდა მეუღლის ასეთი ყოფა, უჭირდა ანის ობლობა, უჭირდა გაჭირვებული ცხოვრება.
-აი ხუთიანი მიუღია ჩვენს გასახარად.
-ფიდოს გაეღიმა - ჩემი ოქროს ნამცეცია ეგა.
ანის  ეამა ფიდო ბაბუას ნათქვამი -ნეტავ მალე გავიზარდო, მინდა დიდი  ვიყო. - ბავშვური გულუბრიყვობით  ინატრა გოგონამ.
მართა წამით ჩაფიქრდა. - ეხ შვილო, შენ ჯერ კიდევ არ იცი, წინ ცხოვრებაში რამდენი პრობლემა დაგხვდება. ასე ცხოვრობენ დიდები, ეს მათი ცხოვრების თანამდევია. ასე რომ დატკბი  რაც შეიძლება  მეტად ბავშვობით.  - თუმცა კი გული დაეწვა გაჭირვების გამო. - განა ანის ბავშვობას შეიძლება რქმეოდა ბედნიერი, ლაღი ბავშვობა?!
-იცი ბებია, რაღაც საიდუმლო მინდა გაგიმხილო,  -გულში ვერ შეინახა სათქმელი ბავშვმა და თან მალულად მოხუც ბერიკაცს გადახედა.
მოხუცს მოეკრიბა მთელი თავისი ნებისყოფა და კვლავაც ტკივილებს ებრძოდა. - ისევ არ იყო ამ სამყაროში.
მართას გაეღიმა,  -„ ბავშვებს ყოველთვის აქვთ საიდუმლოებები“ - აბა მითხარი ბებო გენაცვალოს ჩურჩულზე გადავიდა იგი. რათა ქვეცნობიერში გაეიოლებინა საუდუმლოს გამხელა.
-მგონი გურამიკოს მოვწონვარ - გული აუცქრიალდა ანის.
მართამ ვეღარ მოითმინა და ბავში გულში მაგრად ჩაიკრა, შემდეგ კი ოთახიდან პატარა ყუთი გამოუტანა, სადაც მთელი თავისი ბავშვობა იყო მოთავსებული.