მე, დედამიწაზე, ყველაზე მარტო ვარ,
და როგორ შემძულდა ეს სიტყვაც - "საშველი"
და ვითვლი საათებს სხეულმაც დამტოვოს,
სული ამ თიხიდან მაქვს გამოსაშვები.
ვერ მივხვდი, თუ როდის ვიქეცი ასეთად,
მე დედამიწაზე ყველაზე მარტო ვარ!
ვინც ფიქრობს ჩემს გვერდით იდგა და მავსებდა,
ეს სიცარიელეც მან გამიფართოვა.
და მეც რომ გაფრენა... ჰო, არ შემიძლია,
ამაზე ნაკლებად ვღელავ და ვღელავდი,
ეს ისეც იცოდნენ, იცით და იციან,
მე მარტოობით ვარ ჩაფლული ყელამდი.
მეტირა? ვისთვის ან რაღასთვის მეტირა?
წლებია რაც ჩაწვა ეს უამინდობა,
მე ხომ სიცოცხლეზე ცოტათი მეტი და
სიკვდილზე ცოტათი ნაკლები მინდოდა.
და ამ ბრწყინვალების აბსურდულ შუალედს,
ვერ ვაგნებ, არ არის! იქნებ არც არსებობს,
საკუთარ თავს ბევრჯერ წრე შემოუარე,
ჰო, შენ, ჩემო თავო! ამჯერად ასეთო...
სული ამ თიხიდან მაქვს გამოსაშვები,
სანამდის სულ ბოლო ზამთარმა დამთოვა
და როგორ შემძულდა, ეს სიტყვაც "საშველი",
მე, დედამიწაზე, ყველაზე მარტო ვარ!...