|
მადლობა დიდად ნეფერტარი.
1) რომ, ვიცი, რომ მათზე ადრე გ............
2) დედის გარეშე წარმოუდგენელია, ყოფნა გაიგივებულია გარდაცვალებასთან. (ჩემს შემთხვევაში)
დედა არაამქვეყნიურად მიყვარს, სულ ვეჭვიანობ რაც კი თავი ვიგრძენი, იქიდან მოყოლებული დღემდე, სულ მინდა რომ ყველაფერი მე გავუკეთო. სულ მასთან ახლოს ვიყო, სულ მასძე ვიზრუნო.
დედა ძალიან ძლიერი ქალია შინაგანად, თუმცა ვერც ასეთი მდგომარეობისა და ტანჯვისათვის მემეტება, მაგრამ არც სხვა რამის ნახვა შემიძლია. ეს ეგოისტური ახირება არ არის ჩემგან, ამას დედაც ამბობს.
მე სამუდამოდ მონაზონი ვიქნები მაშინ, როცა ამ სხეულს მიატოვებს უფერო და უგემო სული.
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
"დუმილში ვეხვეწები უფალს, რომ დედა ცოცხალი და ჯანმრთელი დავტოვო ამ ქვეყნად საყვარელ ადამიანებთან ერთად, როცა მე სამუდამოდ მივენდობი და მივუახლოვდები უფალს, რომ იქიდან ვილოცო მათთვის."
ვერ გავიგე, წარმოსახვითი პერსონაჟი მონაზვნობას აპირებს თუ ?... რომელი დედა გადაიტანს შვილის სიკვდილს?... რომელ საყვარლ ადამიანებთან ყოფნა გადაატანინებს ასეთ სულიერ ტანჯვას?
იქნებ მე ვერ გავიგე რამე, მაგრამ ეს ადგილი ძალიან უცნაურია.
დიდად გმადლობთ მუხა.
მადლობა ნიიც.
ეკა ვერ შემოვიტყუე. ან, იქნებ, აქაცაა და უხმოდ გვადევნებს თვალ-ყურს :))
მიყვარს ეს ლექსი და მენატრება ბაბუ, სოფელი....
კომენტარებისთვის გმადლობთ!
მოკითხვა თქვენ. ))
ჩრდილ, შენ ცინიზმში ძაან ,.
მადლობა
ყვითელი მანტია, როგორ სიკვდილის სიმბოლო ვერ აღვიქვი, არ მოუხდა :)
ფრაზანაკლული მომენი საერთოდ არღვევს ყველაფერს და აგდებს მკითხველს ტაქტიდან.
შინაარსს და ლიტერატურულ მზარეს რაც შეეხება, ჩვეულებრივი ნაწერია სიკვდილის შიშზე, არც რაიმე განსაკუთრებული სახეა წარმოდგენილი, არც ორიგინალური შედარება. უბრალოდ სიკვდილის შიში.
რა ქნას, ასე ერთობა გულთეთრი და მსუქანა,
მამიკომ ხომ არ გალახა ჩუმად, სახლის იკან, ა?
+5
:*
ეგ სულაც არ მიკადრებია მე :P
მადლობა, ირინკა, რომ შემოიხედე, არც მასეთი სულელია დევი, ყველაფრის ცოდნა რომ დაიბრალოს :)))
შენ ჩემი გარდაცვლილი ქმარი ხარ,
რომელსაც არასდროს გავყოლივარ ცოლად.
და
ჩვენი ქორწინება პეპელას გავდა.
ლამაზი იყო და სამ დღეს იცოცხლა.
ურთიერთგამომრიცხავი ფრაზებია.
არის რაღაც იდუმალი და საინტერესო ამ ნაწერში, რის გამოც აუცილებლად დადებითად შევაფასებ. ამას გარდა არის კარგი ფრაზები, წერტილოვანი დარტყმების მომყენებელი ემოციებზე, მაგრამ მგონია, რომ მთავარი ფრაზა ამდენჯერ არ უნდა განმეორდეს, იმდენად მძიმე ფრაზაა, მოულოდნელი ემოცია უნდა მოიტანოს, ცივი წყლის გადასხმასავით. მისი გახშირება კი ამ ემოციას კარგავს.
არის ზოგიერთი ბანალური ფრაზა, თუმდაც თმაში სუნთქვის მომენტი.
როგორც გვარშეცვლილი რძლები - რა მაგარი თემა წამოწიე უეცრად.
შინაგანი მუსიკა აქვს ნაწერს მაგრამ ცოტა, სულ ცოტა რიტმი რომ ჰქონოდა ალაგ-ალაგ მაინც გადასარევი იქნებოდა.
უნდა გამოგიტყდე, ამ გვერდზე არ მოველოდი ასეთ ნაწერს, ამიტომ არც შემოვსულვარ თავის დროზე (აღიარება) და დავითის ვრცელი კომენტარი რომ დავინახე მივხვდი, ტყუილად არ გაირჯებოდა.
ძალიან საინტერესო ტექსტია! - ასე იწყება წინა კომენტარი და ასე დავამთავრებ მე :)
რა სევდიანია...
"ვიდრე ქარით ნაშალი კედლებიდან ვერ გამოქცევა." ძალიან კარგია.
მთლიანი ტექსტსაც არა უშავს :))
მე-2 კომენტარი ზუსტად გადმოცემს იმ ბარიერებს, რომლებიც მკითხველის აღფრთოვანებას ძალიან აბრკოლებს :)))
დასაწყისი და ფინალი ცალკე ერთი ლექსის ტოლფასია! -ვფიქრობ. ჰოდა, 3 ქულა ავანსად და უკეთესის მოლოდინში ვარ.
ანჟამბემანებმა დამტანჯეს :))) ისე, კარგი ლექსია :*
კვიციანი უნდა იყოს აქ და ამ კომენტარს კითხულობდეს :))))))))
მე კი ესეთი ლექსი მომნატრებია..... მომეწონა კარგია!
ძალიან საინტერესო ტექსტია!
არაჩვეულებრივი შედარებებია. რაღაც მომენტში, ჭილაძის "გზაზე ერთი კაცი მიდიოდა" გამახსენდა. ჩემი აზრით, რომანის უმთავრესი ღირებულება, სიღრმეებთან ერთად, ულამაზესი მხატვრული სახეებისა და ზედმიწევნით ზუსტი შედარებების სინთეზია.
აქაც ასეა! :)) მიზანმიმართულად არ ვაკოპირებ გამორჩეულ ადგილებს, სრულად წაიკითხონ! 2 კომენტარი ძალიან ცოტაა.
თუმცა, შემთხვევით არ მიხსენებია რომანი...
ვფიქრობ, ტიციანის სტრიქონები - "ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,
რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს." ზედგამოჭრილია ლექსის არსის გასააზრებლად.
პოეზია უნდა იყოს იმპულსური, "მოვარდნილ" ემოციის გადმონთხევა ფურცელზე. ავტორის ფილოსოფიაზე და მსოფლმხედველობაზე მეტად, მისი შინაგანი სამყარო, განცდები უნდა იკითხებოდეს, განზოგადებული სახით.
ვერ ვიტყვი, რომ პროზაა, მაგრამ გენიალურ ლექსი რომ იყოს (ჩემთვის) მეტი იმპულსურობა და მთავარი იდეის შეცვლა ან უფრო მეტად ემოციურად, დრამატულად გადმოცემაა საჭირო.
დასასრული ძალიან დუნეა, აფეთქების გარეშე და შესაბამისად მთელი ის სილამაზე, რაც პირველი სიტყვიდან ბოლო სიტყვამდეა, უბრალოდ, ქრება კითხვის დასრულებასთან ერთად. ანუ იმის თქმა მინდა, რომ ერთხელ წაკითხვით კი მოვიხიბლე, მაგრამ ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, მეორეჯერ წაკითხვის სურვილი ნაკლებად მაქვს, თუმცა გარკვეულ ადგილებს აუცილებად მოვუბრუნდები :)
იმედია არ მიწყენთ ვრცელ კომენტარს.
სიამოვნებით დაველოდები მომდევნო ლექსებს :)
მშვენიერია, მელოდოურია.
უფალმა გისმინოს თხოვნა-ვედრება დედა-შვილს.
|
