|
კარგად ხარ?
არა, მაგრამ გაივლის…
იქნებ სირთულეს თავისი დრო აქვს?
ცუდია როცა ჩუმად განიცდი…
და ფიქრებს მეტი სიჩუმე მოაქვს…
ზიხარ და ღამის საათებს ითვლი...
ფიქრობ რაღაც სევდიან ამბავს...
პარალელს ავლებ,
შენს თავთან შიგნით,
გგონია,
მერე სამყარო გკარგავს...
ნუ ებრძვი შენს თავს, არავინ არ ღირს,
ყველა ყველაფერს ამჟღავნებს ბოლოს…
შენ არაფერი სირთულე არ გჭირს…
მარტივებისთვის არ ჩანხარ მხოლოდ!
...
Jeison Erea.
რაც ჩემში ხდება,
ჩემი ბედია...
და მაინც გეტყვი
ამბავს
არახალს:
ეს უშენობა
ბევრად მეტია -
ვიდრე იყავ და,
ვიდრე არა ხარ!
ვ.ბესელია.
მე აქ შემოვიარე...
"Сказать человеку "Я люблю тебя", это значит сказать что: "Ты никогда не умрешь"!
ვუხმე შივას, ვზომე ლიე
აფსუს როგორ შევალიე,
ამ შეუვალ შევალიეს
დრო,
მაინც ვერ შეველიე.
"...ჩვენშია ყველა, თუ ოდესმე ვინმე დაგვშორდა.
მათი ფიქრები, სახეები, მუდამ რჩებიან.
მაგრამ ჩვენ ხშირად ერთმანეთშიც ისე დავშრებით,
როგორც გვალვის დროს მდინარენი ამოშრებიან..."
ნექტარ დიდი მადლობა, როგორ მავსებ შენი თბილი ლექსებით, მე პოეტი არა ვარ, სამაგიერო ლექსს ვერ მოგიძღვნი , მაგრამ ჩემთვის ყოველთვის იყავი სასიამოვნო ლექსების ავტორი დადებითი ემოციებით.მადლობა ლექსის ღირსი რომ გამხადე. წარმატებებს გისურვებ.
#თანამედროვეპოეზია
Guram Jakhutashvili
ძაღლი და კაცი
*
ეძინა ქალაქს - რკინის ავანგარდს,
არ ყეფდა ძაღლი. დუმდა ბაზარი.
თოვდა. ყინულზე ბეწვის დავარდნა,
ისმოდა ნემსის დავარდნასავით.
არ ყეფდა ძაღლი, თუმცა თათებით,
მიზიარებდა თავის საყეფარს,
სახლთან ღამესაც ერთად ვათევდით,
ერთად ვუცდიდით კარის გაღებას.
თოვდა. აპრილის იყო დამლევი.
ჩვენ ჩამომსხდარნი - მაღალ კიბესთან,
თვალს ვაყოლებდით უცნობ გამვლელებს,
ულაპარაკოდ ვინც მოგვიბეზრა.
ვიმახსოვრებდით, ვინც არ ინება,
შემოგებება ძველი ეზოდან,
თოვდა. ვითმენდით. ეს მოთმინება
გვსურდა - დილამდე გამოგვეზოგა
*
მახსოვს, სახლამდე როგორ ვიარეთ,
როგორ შევყევით ბოლო მოსახვევს,
არც საკვამური გვეცნო - ქვიანი,
არც ბორდიულზე მდგარი მოსახლე.
ქალაქის ბოქლომს თავი ავხადეთ,
ობობის ქსელში გადავიბლანდეთ,
შუქი ურტყამდა კედლის ნახატზე
წარმოდგენილი კაცის იმპლანტებს.
არსად ისმოდა ქუჩის ავ-კარგი,
აღარც ნაცნობი ჩანდა ბექობი,
თითქოს ბავშვობის სახლი დავკარგეთ,
თითქოს დავკარგეთ სახლი - ლეკვობის.
დავკარგეთ ქუჩა, სადაც პირველად,
ერთად ვიგრძენით ძალა იმედის,
წარმოვიდგინეთ თავი ფრინველად,
როცა გაფრენის ზღვარზე მივედით.
დავკარგეთ ეზო, სადაც გვიყვარდა,
სადაც ვჩხუბობდით სკვერის მუხებთან,
მე - გოგოს გამო, ძაღლი ტიხართან
მოახლოვებულ მგზავრებს უყეფდა.
სადაც ჩავკიდეთ მიზნებს - მიზნები,
თვალები - თვალებს, თათებს - ხელები,
ფსკერის თევზების სიცილს ვისმენდით,
ჩურჩულს ვიგებდით ჭიანჭველების.
ავაგებინეთ სახლი მეფიცრეს,
ჯავშანის ნაცვლად, სითბო ავისხით,
ჯერ გაუცნობელ ღმერთებს შევფიცეთ
არ დაგვეძახა თეთრი - შავისთვის.
ერთად ვითმენდით ყველა მოლოდინს,
ერთად ვამბობდით, რომ ამ ნაცრისფერ
სამყაროს კარნახს არ ავყოლოდით,
არც ტკივილისკენ, არც სიმკაცრისკენ.
*
ეძინა ქალაქს - რკინის ავანგარდს.
ჩვენ მშობლიური ქუჩის მდგმურები,
განვიხილავდით სიზმრებს მავანთა,
გაუმჟღავნებელ ფიქრს ვუყურებდით.
გვიმზერდა მთვარის გრილი დიოდი,
შუქნიშნის რკალი, ქუჩის სტელაჟი,
თითქოს თავს ვხრიდით და გავდიოდით,
გაშავთეთრებულ ცისარტყელაში
არ ყეფდა ძაღლი, მხოლოდ უმზერდა,
უძირო ჩიხში ჩამდგარ ქარავანს,
სადღაც სიტყვებით და მაუზერით,
ვიღაც კვდებოდა - მიუქარავად.
ვიდექით ერთად - ხელებგაშლილი,
ჩამოწერილი გრძნობის დეპოსთან,
და შემთხვევითი ღამის ბავშვივით,
არყოფნის ეჭვი იბადებოდა.
გურამ ჯახუტაშვილი
ძვირფასო და დაუვიწყარო მეგობარო, მუხა!
შემდგომ დიდი დროისა მოვედი და მოგიკითხეთ, გიტოვებთ გულთბილ და გულწრფელ მეგობრობის დასტურად მცირე ექსპრომტს,
ახლა აპრილის ბოლო დღეებში
მე ველოდები მერცხლების მართვეს,
სწორედ ასეთ დროს შენც გამახსენდი
და მოლოდინი თმენის წილს მართმევს,
მითხარი ახლა სად ხარ და როგორ,
რატომ არ მესმის, შენზე რაიმე,
რამდენი აზრი ატეხავს ხმაურს,
რამდენი კიდევ უხმოდ ჩაირბენს,
რა კარგად მახსოვს ადრინდელ ამდროს
იასამნები ყვავოდა ისე,
რამდენი კარგი რჩევა მომეცი,
და მონატრება სევდით სულს მივსებს,
მე აქ მოვედი მაგრამ არ დამხვდი,
▪️
ხან მჯერა, არავის ვუყვარვარ,_
გამომაქვს თავისთვის წირვა,
ხან მჯერა, რომ სადღაც უკან ვარ,-
არადა აშკარად წინ ვარ!
Miranda Eristavi
ერთი კვირაა, რაც ინტერნერში ,,გრაკლიანი გორაზე" აღმოჩენილი ქართული წარწერების წაკითხვის შესახებ ვიდეო კვლევა დავდე, რამდენიმე წუღიანი, ასევე რამდენიმე სიუჟეტით, ცალ-ცალკე.
43 000 გადააჭარბა მნახველთა რაოდენობამ, დიდია დაინტერესება, მთხოვენ სრულ კვლევას. ყველას ვუგზავნი ელფოსტით.
კარგია, რომ ურაკზე დავდე პირველად ეს კვლევა. მიყვარს ურაკი და თითქმის ათი წელია ვარ მისი წევრი.
ჩემი აზრით, ეს ურაკის წარმატებაც არის.
გილოცავთ აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულს!
დღეს ერთმა პოსტმა გამახსენა,ბავშვობაში როგორ მასწავლიდა ჩემი ფუმფულა ბებო,დოდოშკა ქარგვას.მიყვებოდა,როგორ ცხოვრობდნენ ერთ ეზოში სხვადასხვა ეროვნების ოჯახები და რომ ქარგვა მას ბერძნებმა ასწავლეს და იმას,რასაც მასწავლიდა მერიაჟკი ჰქვიოდა.ეს იყო ტილოს ბოლოების ამოგვირისტება.
მერე კუთხეებში ყვავილის ლამაზ ორნამენტს ამოვქარგავდი და ხელსახოციც მზად იყო.
ისე მომწონდა,ვქარგავდი და ვქარგავდი.
მულინის ფერად ძაფებს ბებიდა,ანგელინა მჩუქნიდა.მოგვიანებით ანგელინამ ყაისნაღით ქსოვაც მასწავლა.სასკოლო საყელოებს ვქსოვდი,თეთრს,ლამაზს.
ჰოდა დღეს გამახსენდა,მერე ინტერნეტში მოვიძიე და რაღაცნაირად გული გამითბა,ბავშვობაში დავბრუნდი თითქოს,იმ ძველ,ხის სახლში,ზღვასთან ახლოს.
ისე მენატრებიან..
მოვიდოდა ანგელინა,თავის კოპწია ჩანთას დადებდა,სვეცკურად გადაიდებდა ფეხს ფეხზე და მოყვებოდა ქვეყნის ამბებს.
დოდოშკა დინჯად უსმენდა,ხშირად უქნევდა თავს და ხანდახან თავისებური სიმშვიდით ისიც რამეს იტყოდა.
დალევდნენ ყავას,გადააბრუნებდნენ ჭიქებს ბათუმურად და დაელოდებოდნენ გაშრობას,რომ მერე ანგელინას ჩაეხედა და გაეგო რა ელოდა ,,კაზიონნი სახლში,, საით მიდიოდნენ გზები და ცერა თითით ,,გულის ამოღების,, მერე,ყველაზე მნიშვნელოვანი დაენახა ჭიქის ფსკერზე..
რას წარმოვიდგენდი მაშინ,რომ წლების მერე ასე ძალიან მომენატრებოდა ეს ჩვეულებრივი,უბრალო დღეები...
პოეზია - კი...
გამიჭირდება ამ ტკივილის
ტარება ვგონებ,
რადგან სულერთი აღარ არის
რა გითხრეს სხვებმა,
პოეზია კი ჩემი აზრით
უფროა თონე,
რომელშიც ახალმოზელილი
პოეტი ცხვება...
უძილო ლექსებს ღამეების
გვერდით ვალაგებ
და თითქოს სტროფებს ვინახავდე
უფრო გულიანს,
პოეზია კი ჩემი აზრით
არის ქალაქი,
რომელიც მზიან ამინდებშიც
გალუმპულია...
ვუცქერ კალენდარს თვითმკვლელობის
შიშით შედგენილს,
უსიყვარულოდ დარჩენილი მქვია აშუღი,
პოეზია კი ჩემი აზრით
არის რენტგენი,
სხეულში - ლექსად - გამომწყვდეულ
სულს რომ აშუქებს...
ასე ვფიქრობ და ორგანიზმში
ვეღარ ვაკავებ
გრძნობებს, რომლებსაც მოესიათ
ტკივილთა წყება,
პოეზია კი ჩემი აზრით
არის აკვანი,
სადაც პოეტი
ნებისმიერ ასაკში წვება...
და ვდგავარ ახლა დაწყევლილი
დღეების გვერდით,
რადგან ტაძართან მიმავალი
ბილიკი არ ჩანს,
პოეზია კი ჩემი
აზრით უფროა ღმერთი!..
ჯვარზე - აღდგომის შემდეგაც რომ
გაკრული დარჩა...
სულხან წულუკიძე
P.S.
პოეზიის საერთაშორისო დღეს გილოცავთ!
ეპილოგი
მე მიყვარს ის, ვინც ჩემთან არ მოვა,
არ შემოაღებს ჭიშკარს ძახილით
ჩემი სახელის და არ მამხილებს,
რომ ყველა სიტყვა - ბლაგვიც, მახვილიც,
ზურგის ჰორიზონტს - ქუჩის მხატვრობად,
სულს კი გაცრეცილ ფიქრად ერგო და
პიტნის ნაყენი - ჩემი თვალები
დილამდე უნდა გამოეზოგა.
მაგრამ მე მაინც ჯიუტად ვიცდი
იქ, სადაც უხმოდ გამოგეთხოვე
და ვახარისხებ ცხადსა და სიზმარს,
სადღაც შუაში უნდა მეპოვე,
მაგრამ ძილსა და სიფხიზლეს შორის
ისე ძნელია ფიქრის გაძვრენა,
როგორც წვრილ ყუნწში ძაფის გაყრა და
არარსებული ფრთებით გაფრენა.
და ამიტომაც არაფერს ველი
მისგან, ვინც ღიმილს შაქრის კუბებად
სხვისი თვალების ჭაობში ალბობს,
დარდს სხვისი მზერის ჭაში აგუბებს.
მერე რა, თუკი სუნთქვაში მიჟღერს
მისი სიჩუმის ბარი(და)ტონი
და გაქცეული ჯარისკაცივით
მჯერა, რომ უკან დავტოვე ომი.
თუკი იმ ადგილს დავუბრუნდებით,
სადაც პირველად შევხვდით ერთმანეთს,
დაგაჯერებ, რომ გრავიტაციის
კანონის ძალით დროც კი შევცვალეთ
და კიდევ ერთი დუბლის იმედით,
ისევ იმ ძველი რწმენის თანახმად,
(იქნებ მოვიდეს...) გიმზადებ სადილს,
ისე, რომ არც კი ვიცი, სადა ხარ...
შიში ყოველთვის დროულად მოდის
და თან შენი ხმის ინტონაციით
ამბობს, რომ ჩემი დაღლილი გული,
ცეცხლი, რომელიც ნაცრად აქციე,
აღარც კი ბჟუტავს, რომ დაინახო
და ასე მაინც მომაგნო ბნელში,
მე კი მაშინებს ერთი სიზმარი,
სადაც ქვადქცეულ მოლოდინს გესვრი
და მოგონება, რომელშიც ჩამრჩი,
თევზივით სხლტება მღვრიე გუბიდან,
რომ გავიღვიძო საკუთარ თავში
ამ უადგილო სიყვარულიდან.
მე მაინც ვერ გთმობ, ჩემი არაფრის
უგემურ შიმშილს თვალს ვერ ვუსწორებ,
ისევ ორისთვის ვუკვეთავ სადილს
და კამათლებსაც ჩემს თავს ვუგორებ...
ვიცი, არ მოხვალ, მეც დავიღალე,
აღარ დაბრუნდე ჩემი გულისთვის,
მე მხოლოდ მინდა, მადლობა გითხრა
ამ უცნაური სიყვარულისთვის.
თამთა დოლიძე
სიცოცხლე ის კი არაა რაც იყო, არამედ ის რაც დარჩა...
და შენ იქ არ ხარ.
რა მწარეა,
როცა აღმოაჩენ,
რომ თურმე არასწორად შერჩეულ ადამიანებს ელაპარაკები,
დაუჯერებლად თავგანწირული გულწრფელობით.
რა სირცხვილია.
სად დაიმალო აღარ იცი.
ან უკან როგორღა დაიბრუნებ
მათი გულების ბნელ საწყობში
შეზიდულ შენს საწყალ სიტყვებს?
ან მეხსიერებაში როგორ შეუძვრები
ყველა აბზაცის წასაშლელად,
სადაც შენი მცივანა ამბები აქვთ შეყრილი
- მაცივარივით გაყინულ ფაილებში.
კიდევ კარგი,
მთავარი არასდროს არავისთვის გითქვამს.
კიდევ კარგი,
მთავარი სათქმელი სადაც დევს,
ამოქოლილია ყველა ღრიჭო
და გულითაც რომ მოგინდეს,
ვერავინ ვერაფერს გაიგებს შენს მეტი.
მაია სარიშვილი
რა მწარეა,
როცა აღმოაჩენ,
რომ თურმე არასწორად შერჩეულ ადამიანებს ელაპარაკები,
დაუჯერებლად თავგანწირული გულწრფელობით.
რა სირცხვილია.
სად დაიმალო აღარ იცი.
ან უკან როგორღა დაიბრუნებ
მათი გულების ბნელ საწყობში
შეზიდულ შენს საწყალ სიტყვებს?
ან მეხსიერებაში როგორ შეუძვრები
ყველა აბზაცის წასაშლელად,
სადაც შენი მცივანა ამბები აქვთ შეყრილი
- მაცივარივით გაყინულ ფაილებში.
კიდევ კარგი,
მთავარი არასდროს არავისთვის გითქვამს.
კიდევ კარგი,
მთავარი სათქმელი სადაც დევს,
ამოქოლილია ყველა ღრიჭო
და გულითაც რომ მოგინდეს,
ვერავინ ვერაფერს გაიგებს შენს მეტი.
მაია სარიშვილი
▪️
ღაწვებთან აწვება სულს მარტი,
შეიკრავ გაღეღილ საკინძეს
ყულფივით! არავის უყვარდი!
არავის უყვარდი! გაგიძლეს!
Miranda Eristavi
https://saba.com.ge/about/sellerregistration
https://saba.com.ge/about/sellerregistration
"ერთხელ ერთმა ბიჭმა არსიყვარული ამიხსნა.
ერთ შორეულ ბავშვობაში, ერთ შორ სოფელში, ზაფხულის ერთ ძალიან მშვენიერ დღეს, დადგა ჩემი ეზოს კართან ერთი მშვენიერი ბიჭი და ჩემი სახელი დაიძახა.
გავედი.
საქმე მაქვსო, მითხრა. რაღაც უნდა გითხრაო. კარგი-მეთქი და მუხლები ამიკანკალდა.
არ მიყვარხარო. მინდა იცოდე, რომ არ მიყვარხარო. რატომ გგონია რომ მიყვარხარო?
ჯერ ხომ პატარა ვიყავი ისედაც, და უცებ დავიწყე დაპატარავება. უცებ გაიზარდა გარშემო ყველაფერი. ამაღლდნენ მთები, გაუზარმაზარდა გაგანიერებულ ცაზე მზე, ჩემი ეზოს ჭიშკარი უშველებელ ალაყაფად იქცა, გაიზარდა ბიჭი, ვეება დევივით დამყურებს თავზე და გრგვინავს: "არ მიყვარხარ, არა!"
მთელ ხეობაში დატრიალდა მისი ხმა, "არ მიყვარხარ, არა!" - გუგუნებენ მთები, ღრიალებს მდინარე.
მე კი ვდგავარ და თითქმის აღარ ვარ. ვცდილობ გავაგონო, რომ არა, არ მგონია, სულ არ მიფიქრია, რომ ვუყვარვარ, ავძახი ქვემოდან, ვყვირი, მაგრამ უკვე ისეთი ციცქნა ვარ, სულ არ ესმის ჩემი წრიპინი. უკან-უკან მივჩოჩავ, მარტო იმასღა ვფიქრობ, შემთხვევით ფეხი არ დამაბიჯოს და გამსრისოს.
ბოლოს ბიჭი გაჩუმდა. მიტრიალდა და წავიდა.
დიდხანს გუგუნებდა გარშემო მისი არსიყვარულის ექო.
დიდხანს მივდიოდი სახლისკენ, ალბათ რამდენიმე წელი.
დიდხანს ვტიროდი, ალბათ რამდენიმე საუკუნე.
დიდხანს ვცდილობდი, ისევ გავზრდილიყავი.
მერე დრო გავიდა. დამავიწყდა ის ამბავი. ის ბიჭი ძალიანაც შემიყვარდა და სულ-გულის გამათბობლად მახსენდება ხოლმე, თუ გამახსენდა.
მაგრამ ეგ არის, ხანდახან, როცა მზე განსაკუთრებით კაშკაშებს და ყველაფერი მშვენიერია, უცებ მიჩნდება შიში, რომ ვინმე დააკაკუნებს კარზე. მე გავაღებ კარს.
კართან იდგება კაცი. და ეს იქნება კაცი, რომელსაც ველოდები. შემომხედავს და მეტყვის: რაღაც უნდა გითხრა.
კარგი, - ვეტყვი მე და გულზე ხელებს ავიფარებ.
და ის იყვირებს: "არ მიყვარხარ, არა!"
ლია ლიქოკელი
https://saba.com.ge/about/sellerregistration
ტელ.: +995 511 14 00 88
saba.com.ge
ჭრელი პეპელა გაფრინდა,
ღამის პეპელა დარჩა...
...სამი, ორი, ერთი...
ნუ გამიწყრება ღმერთი
საზრისი მაინც არ ჩანს,
ხელახლა დათვლა მინდა...
https://ru.siberianhealth.com/ru/backoffice/auth/?url=https://ru.siberianhealth.com/ru/backoffice-new/?newStyle=yes
კონკურსზე განაცხადის მიღების ბოლო ვადაა 2023 წლის 25 თებერვალი. ავტორმა/გამომცემელმა უნდა წარმოადგინოს საკონკურსო წიგნის 5 ბეჭდური ეგზემპლარი შემდეგ მისამართზე: ქ.თბილისი, მარჯანიშვილის ქ. 7, თიბისი კონცეპტი. გთხოვთ, წიგნების მიწოდებამდე წინასწარ დარეკოთ: 032 2 27 27 27 (შიდა ნომერთან დასაკავშირებლად ჯერ დააწექით 2-ს, ხოლო შემდეგ აკრიფეთ - 8590). შეკითხვებისთვის დაგვიკავშირდით - +995 511 14 00 88 ან service@saba.com.ge
ამჟამად არ მსურს, რაიმეს დემონსტრირებას ვახდენდე, ვინმეს ვაკვირვებდე ან ვართობდე ან რამეში ვარწმუნებდე.
ჩემი მიზანია აბსოლუტური დასვენება.
მინდა, არ ვიცოდე არაფერი,
არავის არაფერი ვასწავლო,
არ მსურდეს არაფერი,
არაფერი ვიგრძნო.
მინდა დავიძინო, ვიძინო და ვიძინო, რაც შეიძლება, დიდხანს”
შარლ ბოდლერი
თარგმანი ნ.დარბაისელის.
...ჩატყდება?
თან ჩაიტანოს
ხიდიც
მდინარეც
სიზმარიც.
გმადლობ რომ
არასდროს გძულდი,
გმადლობ რომ
ასე მიყვარდი...
თამარ ურდულაშვილი.
მეგობარი წავიდა.
სიტყვისუთქმელად, უხმოდ.
გაბუტული საყვარლები მიდიან ასე. მაგრამ ჩვენ ხომ უფრო მეტი ვიყავით, ვიდრე საყვარლები?
მან კი სიტყვაც არ გამოიმეტა, ყველაფერი მე შემატოვა,
ძაფებივით აბურდულ ფიქრებად, ტალღებაქოჩრილ ფანტაზიად, მოჭრიალე კარად და
მატარებლის გრუხუნად,
რომელიც პირდაპირ ჩემი სახლზე გადის
და ოთახს ისე აზანზარებს,
ლამის მისი ნაჩუქარი ყველა ნივთი ძირს დაანარცხოს..
მე წასვლის მიზეზს ვერასდროს ავხსნი. საყვარლები რომ ვყოფილიყავით, უფრო იოლი იქნებოდა,
ჩვენ კი მხოლოდ ვმეგობრობდით,
მე - როგორც შემეძლო.
ბელა ჩეკურიშვილი.
დაორთქლილი მინების ღამე
მე დავთმობ ამ ქალაქს
ამ ქუჩებს
ამ ტოტებს
და შენთან მოვიტან
ფეხებთან დაგიყრი
შენს მზერას _
შეშლილი სურვილის გადმომდებს
ელვარე ხმალივით
სხეულში გავიყრი
და შენ დამინახავ მე
ჩემო ძვირფასო
შენს მუხლებს დაღლილი ხელებით შევწვდები
და მერე უთუოდ ვიტირებთ ამაზე
რომ ვეღარასოდეს ჩვენ ვეღარ შევცდებით
და რომელ ჩვენგანსაც არ უნდა აუხდეს
სიზმარი _
რომელსაც ათასჯერ წავაწყდით
უნდა დაიბზაროს და უნდა დადუღდეს
ყოველ ოცნება _
ჩვენ უკვე დავმარცხდით
გამოშრეს
დაიმსხვრეს ეს ჩემი ხელები _
ისინი შენს ღამეს ვერ შეეხებიან
სიჩუმეს დავაფრთხობ ჭლექიან ხველებით
და წავალ ქუჩაში
და ვიწრო მხრებიან
კედელს მივეყრდნობი
მოთმენას მივუსჯი
გაყინულ თითებსა და ჩამოშლილ ხერხემალს
სანამ შუაღამის უძირო სილურჯით
ჩემს სხეულს სიბნელე არ შემოეხვევა
შენც გახსოვს _
დეკემბერს სისხლივით დიოდა
სიტყვები _ ავსილი უაზრო ოცნებით
და როცა ჩემს ხელებს ჰკოცნიდი _ მტკიოდა
და მერე ჭრილობებს ვეღარ ვიხორცებდი
და ვწერდი
თვითონაც არ ვიცი _ რას ვწერდი
ჩაკუჭულ ლექსებით აივსო თხრილები
მე შენთან მინდოდა და ვეღარ ვაღწევდი
და კედელს ვკორტნიდი სისხლიან ფრჩხილებით
ახლა კი დავმშვიდდი
ყველაფერს ბოლო აქვს
სიჩუმე ყველაფერს უპოვის გასაღებს
ღამეებს სისხლი და ცრემლები რომ მოაქვს
იმათ ვალამაზებ და ფრთებად ვასაღებ
და მთვარეს ავძახებ _ რატომღაც ჩურჩულით _
რომ ისევ უსაფრთხო ქიმზე დავბანაკდი
მაგრამ ლოკოკინის გასრში შეყუჟული
ვიღას გავაბრიყვებ ფრთებზე ლაპარაკით
მე ისევ ისა ვარ
შემხედე _ ის ვისაც
ნაცნობი ჭრილობა მეასედ ასტკივდა
და შენს მონატრებას თითებით ვისრისავ
და ისევ ვჩერდები ისევ იმ ადგილას
შენმა თვალებმა რომ ქვესკნელი გათხარეს
და ყოველ საღამოს მთვარით გალოკილი
ძარღვი _ დაჭიმული _ ვენაზე ფართხალებს
ხან როგორც გველი და ხან როგორც ბორკილი
მინდოდა’
მე ერთ დროს ძალიან მინდოდა
რომ ბოლო ჰქონოდა უაზრო მოლოდინს
და მივსულიყავით იისფერ მინდორთან
და შენს თმებს ცეცხლოვან ზღვაში ჩავყოლოდი
მაგრამ მე დავფლითე ყოველი ნატვრა და
ყოველი სურვილი ქარს გადავაბარე
ძარღვებიც გამოშრა და სისხლიც გათავდა
და თუკი ხანდახან მზერას გავაპარებთ
ცეცხლოვან მზისაკენ _
უდაბნოს სიყვითლით
სიჩუმე იღვიძებს და იწევს გულს იქით
სიჩუმე მეძახის განწირულ სიტყვით და
გადაღლილ სხეულის დამშრეტი მუსიკით
როგორც ძაღლის ლეკვი _ უღვთოდ გაყიდული _
დაცინვით რომ იცდის _ თავს როგორ იმართლებ
ისე _ დამსხვრეული ორივე კიდურით
ჩემი სიყვარული მიყეფს და მიმათრევს
და რა ვქნა _ მივყვები
და მაინც მიყეფენ
თუ ჩემს დასაცავად
ხმას ამოიღებენ
მაგრამ ვინ გაბედავს _
არ ყოფნით სიტყვები
ის ისევ მიმათრევს
მეც უხმოდ მივყვები
დაგნებდი
გამოვთხრი ნესტიან ფუღუროს
იქ შევიკეტები
კვნესას შევიკავებ
ცოტა ხნით დამტოვეთ _ მე უნდა ვუყურო
ყვითელი ფოთლები თავს როგორ იკლავენ
და ამ ფოთლებიდან რომელსაც მოვწონდი _
ვერაფრით ვიპოვნი
კვლავ იმას თუ ვეძებ
ახლა ის დრო არის რომ ორი კოცონი
დაგინთოს საღამომ მდუღარ ძუძუებზე
და მოვალ
მე შენი ძახილი მომესმა
ვიცი _ მომეჩვენა
და მაინც ვენდობი
როგორც ფიფქები სხდებიან ტოტებზე
ისეთი სინაზით მხარზე დაგეყრდნობი
და გეტყვი _
სისხლნარევ ცრემლის შეკავებით
მე შენთან მოვედი და ახლა ვიხსენებ
თუ როგორ მიხმობდნენ მე შენი მკლავები
და შენი ტუჩების უძირო სიცხელე
თუ როგორ გეძებდი დაორთქლილ მინებზე
და შენი სურვილით
თუ როგორ ავივსე
მაგრამ არარსებულ სიყვარულს ვინ ეძებს
ღამეში მზის სხივებს ვინ მოისაკლისებს
არა ხარ _
შენ მხოლოდ სიზმრებმა დაგხატეს
და ახლა ამ სიზმრებს ქარები მიფრთხობენ
და ყველა კუნჭულში სიჩუმე ღაღადებს
და ჩემი ხელები შენს მუხლებს ითხოვენ
დაბრუნდი
ან იქნებ არსად არ წასულხარ
შენ იქნებ აქა ხარ და სივრცეს მიაპობ
დაბრუნდი
და შენი სიჩუმის პასუხად
მე თვალებს დავხუჭავ და ისე გიამბობ
რომ ქარი კბილებში ნასრეს და დაღეჭილ
ოთახის სიბნელეს სურვილით ავავსებ
რომ შენი ღიმილის პატარა ნაგლეჯი
მკრთალი სანთელივით ჩაწვა რაფაზე
რომ ლურჯი ღრუბლები
ბეჯითად ხატავენ
გაყინულ ზეცაში უცნაურ ასოებს
რომ ისევ სიჩუმეს უპყრია სადავე
და ქარი ატირებს ბნელ სადარბაზოებს
რომ ასე სუსტი და ასე უძლური
საკუთარ ოცნებას გიჟივით ვაქეზებ
რომ ახლაც ოთახში
ვზივარ მობუზული
და ახლაც დაორთქლილ მინებზე დაგეძებ
რომ ისევ ღამეა და და ალბათ ადრეა
რომ შემომილეწოს თვალები სინათლემ
რომ სადღაც გავრბივარ
და შენს მონატრებას
მშიერი მხეცივით
კბილებით მივათრევ.
/ზვიად რატიანი/
|
