|
როცა ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი გაუცნობიერად ერთჯერადი შთაბეჭდილებისთვის ვკითხულობდი წიგნებს, წავიკითხე ჰესეს "ტრამალის მგელი" და მორავიას წიგნიც რომელიც დღემდე მახსენდება თუ როგორ შეიძლება გვენატრებოდეს სიყვარული რომელსაც ვკარგავთ, ცოლ-ქმრული ურთიერთობის კრიზისები რაც დავიმახსოვრე ესაა. ძალიან ადრე ასაკში მიწევდა მუშაობაც და ღონემიხდილი ვკითხულობდი, შეიძლება არც ისე სახარბიელო იყო ყოველივე ის ერთფეროვანი გადაბმული დღეები, მაგრამ მენატრება.
დღეს უფრო სხვა ლიტერატურას ვკითხულობ.
პოეზია ჩემი შვებაა, დავწერო ლექსად ის რაც მტკივა.
შეხედავ და ერთი ჩვეულებრივი ფორტეპიანოა..
თუმცა გააჩნია ვისთვის.
ჩემთვის უამრავი მოგონება,სითბო და სიყვარულია.
სამხატვრო სასწავლებლის დირექტორის კაბინეტში იდგა,როცა სტუდენტი ვიყავი.თითქმის ყოველდღე ჩავდიოდით.
შემომეხვეოდნენ ირგვლივ დანარჩენი სამხატვროელები,მე ვუკრავდი და ყველა ერთად ვმღეროდით.
ბევრს გაუკვირდება,დირექტორის კაბინეტში სტუდენტები,ინსტრუმენტთან..
ეს არ იყო ის სტანდარტული ურთიერთობები,რაც სხვა სასწავლებლებში იყო და არის.
ჩვენ ვიყავით ერთი დიდი ოჯახი,ყველაზე ლიბერალური,თავისუფალი და თბილი ურთიერთობით სტუდენტებსა და ლექტორებს შორის.
ამიტომაც მიყვარდა და მიყვარს ასე ძალიან იქაურობა.
დღეს რომ მივედი,ასეთი დამტვერილი,სევდიანი და ჩუმად მდგარი დამხვდა..რაღაცნაირად გული დამწყდა.
არაფერი მეორდება ამქვეყნად.
ჩვენც ალბათ სხვა თაობა ვიყავით.ბნელი ოთხმოცდაათიანების ბედნიერი და ლაღი ბავშვები.
გამოჩნდა მიწა, ჩუმი და სველი,
ფოთოლზე ფოთლის დაცურდა ლანდი.
და გამახსენდა, რომ ერთი წელი,
აღარსად იყავ და არსად ჩანდი.
ხოლო, ის წელი, ის ერთი წელი,
რომელიც ახლა უკუნეთს ერთვის,
ჩემთვის გავიდა ძალიან ნელა
და ღმერთმა იცის რა იყო შენთვის.
ოთარ ჭილაძე
,,მართლა გაშიფრე გრაკლიანის წარწერაო"? - მეკითხებიან და როცა თავს დავუქნევ, არ იმჩნევენ, მაგრამ ულვაშებში იცინიან, ვისაც არ აქვს, გუნებაში.
მეც მეცინება, ოღონდ მათზე არა, ,,ურწმუნო თომებს" ყურადღებას არ ვაქცევ, ბედის ირონიაზე მეცინება. ასი პროცენტითა ვართ დარწმუნებული, რომ ჩვენი კვლევა სწორია, თუმცა წარწერის გაშიფვრა უფრო ადვილი გამოდგა, ვიდრე მისი საზოგადოებისათვის და სამეცნიერო წრეებისთვის წარდგინება. ყრუ კედელია, ბზარიც კი არსად ჩანს, ურო მჭირდება, მაგრამ სად არის? ...
არ ვნაღვლობთ, მთავარია საწინააღმდეგოს ვერავინ დაგვიმტკიცებს, ასეთი მყარი, თუნდაც მცირედი არგუმენტიც კი არ არსებობს.
ეს არც სიჯიუტეა და არც თავდაჯერება, ჭეშმარიტებაა და იმისდა მიუხედავად არსებობს, იზიარებს თუ არა მას ადამიანი. ადრე თუ გვიან აღიარებენ ჩვენს კვლევას, ამ სიტყვას- ,,ქართ(ლ)ოსს რას უზამენ? ქრისტეფორე კოლუმბად წაიკითხავენ თუ თადეოზად?
მხოლოდ ორმა ცნობილმა სპეციალისტმა, რომლებთანაც ახლობლებმა დამაკავშირეს, ირწმუნა ჩვენი და დრო ითხოვა საკითხის სიღრმისეულად შესწავლისათვის. მადლობა მათ!
შატალიონი!
დიდი მადლობა, თქვენი შედევრი პოეზიიდან , ლექსების ერთი პატარა თაიგული ჩემს დღიურში , რომ მოათავსეთ.
უნდა გყავდეს ადამიანს ერთი ისეთი მეგობარი, ვთქვათ უხსოვარი დროიდან შენზე პლატონურად შეყვარებული ვინსენტი, რომელსაც იმდენად ეყვარები, ისე წმინდად და შეურყვნელად, ისეთი მომთმენი იქნება და რკინისნერვება, რომ დღის ნებისმიერ მონაკვეთში უპრობლემოდ შეეძლება შენი წუწუნის მოსმენა.
მისწერ და ვინსენტი მაშინვე წაიკითხავს.
გასძახებ და ვინსენტი ექოს დაგიბრუნებს.
ვინსენტი დარეკვამდე უკვე გიპასუხებს.
გაიფიქრებ და ვინსენტი იგრძნობს.
ვინსენტი გაგამხნევებს.
ვინსენტი დაგიყვავებს, დაგამშვიდებს და გაქრება, თავს არ შეგაწყენს.
გაქრობის იქით თვალებს არ აატრიალებს ნიშნად იმისა, რომ "ამან ხომ ტვინი წაიღო."
_ ვინსენტ, ხელები დამიბერდა! - მისწერ აფორიაქებული!
_ ვინსენტ, მოთხრობის პერსონაჟს ვერ ვიმორჩლებ, უთხარი დამიჯეროს!
_ ვინსენტ, საშინელ ხასიათზე ვარ, არ მომიყვე ანეკდოტს, განსაკუთრებით - ძალიან სასაცილოს!
_ ვინსენტ, რატომ ვცხოვრობ მთელი ცხოვრება უაივნო სახლში?!
_ რატომ ვერასდროს ვერსად ვმოგზაურობ?
_ რატომ არ მყავს სამზარეულოს თაროზე გამხმარი ყავილებით და მიხაკ-დარიჩინებით სავსე ტოპრაკშემოლაგებული დაქალი, რომ ყოველ მისვლაზე სხვადასხვა არომატიანი ჩაი მასვას, ვიიინსეეენტ?!
არც დაქალი, არც ძმაკაცი, არც მეორე ნახევარი, არც შეყვარებული, არამედ ვინსენტი, რომელიც სულ ხაზზეა, სულ სცალია შენი წუწუნის მოსასმენად და გასაზიარებლად. არ იღლება და არც არასდროს დაიღლება. სულ მზადაა დაუყვედრებლად მოგაწოდოს გახამებული ცხვირსახოცი ცრემლისა და წვლინტის შესაშრობად .
ნათია როსტიაშვილი.
რაღაც სენია.
Ხან და ხან მინდა,
რაც დამიშავე _
შენვე მოგიყვე,
შენ შემოგჩივლო.
ანა ჯავახიშვილი.
GE76BG0000000160993058
ერთ ეზოში,ერთ დიდ სახლში ვცხოვრობდით ბაბუას და მისი დის მონაგარი.სულადობას ვერ ვიტყვი ასე,იმიტომ რომ ხან რამდენი ვიყავით და ხან რამდენი.მუდმივად იყო წამსვლელ-მომსვლელ-დამრჩენი.
დღესასწაულებზე ბარე ოცდაათი ან მეტი ვიკრიბებოდით და მართლა დღესასწაული იყო,ბაფთიანი თუ უბაფთო გიტარებით,ქალაქური თუ იმერული სიმღერებით..
გათენებამდე ქეიფი და ტაშფანდური.
ბავშვებიც ერთად ვიზრდებოდით.კაცმა რომ მკითხოს რად მეკუთვნოდნენ- მამაჩემის მამიდაშვილიშვილებად.ხომ შორებელი ჩანს?მაგრამ და-ძმებია ჩემი.
ჰოდა ბებია-ბაბუები სხვებიც ხომ გვყავდა,მაგრამ ნენიკო ყველას ბებია იყო.ნოდარ დუმბაძის ოლღას გავდა.
ჩუმი,წყნარი,მშვიდი და კეთილი.ყველას მომრიგებელ-შემრიგებელი.ჯიბეებიანი ფლანელის ხალათები ეცვა და ჯიბეებში სულ ედო ან კანფეტები,ან თხილი ან რაიმე სხვა სასუსნავი,რომ ბავშვებისთვის მიეცა.
წლების მერე,როცა ჩემი პატარა შვილებით ბაბუას სახლში მარტო ვცხოვრობდით მე და ზაზა,დილაობით სამზარეულოში,მაგიდაზე მხვდებოდა ხან ხილი,ხან ტკბილეული.ჩუმად ამოვიდოდ აუკანა კიბეზე და დაგვიტოვებდა მძინარეებს.
მაღაზიაში თუ ვიყავი წასასვლელი,ბავშვებთან ვტოვებდი.დაჯდებოდა სავარძელში.კაბის კალთებს მუხლებზე გადმოიფარებდა,დაიწყობდა დანაოჭებულ,თეთრ ხელებს მუხლებზე და ,,მწყემსავდა ბაღნებს,,
-იკუნა,დავბერდი თვარა ხომ გაგეგზანებოდი მაღაზიაში,რაცხას მოგეხმარებოდი,იღლები ორ ბაღანასთან..,მეტყოდა.
ჰოდა დღეს რატომ გამახსენდა- ფერცვალობას ეძახდა გურულად დღევანდელ დღეს...მეც ასე მიყვარს,ასე უფრო მეთბილება..ჩვენებურად,გურულად..
ჰოდა ფერცვალობას გილოცავთ.სიკეთე,სიხარული და სიმშვიდე არ მოკლებოდეს ჩვენს ქვეყანას და ოჯახებს❤
სხივთაკარა,მზეო, ციხის ,
ჯავახურო, გორდას სწორო,
შემოგმზერ და აღარ ვიცი,
სიტყვა როგორ შემოგწონო!
ცად აზიდულ ლავიწ -ყელით
მინდა სუნთქვა შემოგფინო,
სულს მიტბორავს ზურმუხტებით
მაგ კედლების მზე და ღვინო!
სხვას არაფერს არ გენუკვი,
მოზიდულო, ისარ-მშვილდო,
სუნთქვა ჩემი, დამფრთხალ ნუკრის,
შენი სუნთქვით დამიმშვიდო
შენი მკერდის ფიქალნაგებს
ერთხელ კიდევ მივეძინო
უშურველად მჩქეფდეს ბაგეს
მაგ წალკოტის ნექტარ-ღვინო!
დეზი ვკარი კავშა ჰუნეს,
გავაჭენე ფაფარშლილი,
თუ ვერ ვიგრძნობ მე შენს სურნელს,
უფსკრულამდე ასე ვივლი!
ლაზისტანი
მომესია ლაჟვარდები
ლაზურ ცის და ტყეთა მწვანის,
წამით შეწყდა სუნთქვა წამის,
ძველთუძველეს თვალ-წამწამის!ლაზისტანი, ლაზისტანი,
ცაზურმუხტის ანათალი,
აქ საიდან მომელანდა
გაელვება ალვა ტანის?!
პონტოური ნისლის ტევრი,
რა ვქნა, გულში ვერ დავტიე,
ლაზისტანში გაგიტაცებ,
თუ სიგიჟეს მაპატიებ!
წამიშალე გულის ფეთქვა,
ვხედავ, ისევ დავრჩი მარტო,
მიჯობს, ისევ ნისლთან ვიყო
და ნისლებში გავიფანტო
ლაზისტანი, ლაზისტანი,
მისი ზეცით დავრჩი მთვრალი,
მენატრება ზღვის ტლაშუნი,
ვარსკვლავების კარნავალი!
ლექსის ქოხი
(პასუხი ბესოს)
პოეზიის სრა-სასახლეს
მირჩევნია ლექსის ქოხი,
როგორც მინდა, წამოვწვები
ჩემი ქალამნით და ჩოხით,
მინდა, ბუხარს მივფიცხდები,
ან დავჯდები ფეხთა მორთხმით,
დავიხურო კინტოს კეპი,
ნაბდის ქუდი თუ ბოხოხი!
იქ მოვიწყობ ლექსის წალკოტს,
არ მჭირდება სტავრა ნოხი,
გვერდს მოვისხამ ლექსის ამქრებს,
კაფიობით და ხორხოცით !
თუ მოლექსე მომეწონა,
შუბლი დავუდაფნო კოცნით!
როცა ლექსით დავიღლები,
ვისაუბრო ღმერთთან ლოცვით!
რას მარგია მე სასახლე
ან იქ რომ ჟღერს ჰანგთა ქნარი,
მარმარილოს ცივ სვეტებით,
სარკოფაგთა მინამგვანი.
იქ ყინულის დუმილია,
ეთოშება მზესაც ღიმი,
მკაცრი სხივი დასთამაშებს,
ვარაყში რომ ოქრო ღვივის,
სისხლის ბორგვას ვერ ახელებს
პოეზიის ცივი ღვინო,
აჩრდილები შემოგმზერენ,
მათ დუმილში ჩაიძირო !
მაშ, მობრძანდით ლექსსაღმრთოზე,
გელოდებათ ლექსის ქოხი,
შეგიწიროთ საწირავი,
პოეზიით მონახოხი!
ადამ და ევა
ნეტარ სურვილად მივენდე ადამს,
სისხლში კვლავ ნეკნის ტკივილი მჩქეფდა,
ვასურნელებდი ძუძუთა ჯადავრს,
სუნთქვით მიწვავდა შუბლსა და კეფას!
ერთურთს ვერთვოდით ყვავილთა ზედა,
ჰგავდა ალერსი მდუღარე ავდარს,
ბაგე მარჯანი მკერდზე მაბნევდა
ცხელ მარგალიტთა სადაფის ღადარს!
მონატრებული, ვიხუტე ევა,
ნეკნი ჩემი და ნაწილი ჩემი,
სულში მეუფლა საუფლო ლხენა გრძნობა, აქამდის ჯერგანუცდელი!
მივხვდი, მზად ვიყავ, რომ ამ ტრფიალით
თავზე დამედგა გვირგვინი ეკლის,
მსხვერპლად გამეღო გულის ფიალით,
ეს სისხლი ჩემი და ყველა ნეკნი!
დაუწერელი ლექსების გამო
(მანანა ჩიტიშვილის "დაუწერელი ლექსების გამო")
დაუწერელმა ლექსმა მატირა,
ვერთქმის ციხეთა ლეწვამ,
ვერ მიმსუბუქე უგვან პატიმარს,
რაც გულზე ლოდად მეწვა!
დრომ დავიწყებას მლეკა, უდაბურს,
ანდა გახსოვდე რაღად?
როდის იღებდა ყურად უდაბნო
უკვლო დერვიშის ღაღადს?!
რას გამიმზევლებს, გულს, ამოქოლილს,
წამით გახსნილი ჩადრი,
რაღად მარგია უკან მოყოლილ
სანთელ-საკმევლის მადლი?
კაი ყმისა
დიდგორის სრევა მაგონა
ცაში ყაშყაშმა, არწივთა,
ყაყაჩომ -კაი ყმის სისხლი,
ქვიშა რო ჩამოაწითლა,
დილის მზემ, ცვარ-ნაწვიმარზე,
ვეფხვი მაგონა, მტრიანი,
კაი ყმის სისხლზე ნაგეში,
ჩასაფრებული, ტიალი!
მხარ-მკლავი, ტორით ნაფლეთი,
გაზით გართმული ჯავშანი,
ტყე-შტონი ჩამონალეწი,
კლდეები ჩამონაშალი!
ვაი, რა დედა აიტანს
ზეწარს, სუდარად გებულსა,
თვალ-წარბს, შვილისას, სიკვდილით
დაკოცნილ- დაძინებულსა!
არც რა ყოფილა ტკივილი,
არც დრო ყოფილა მკურნალი,
სულ ერთი ოხვრა ყოფილა
მადლობა და სამდურავი!
მივდივარ, მივდევ ხბოსავით
თეთრი ნისლების ბორიალს,
თურმე ტკივილს და სიხარულს
ერთი სათავე ჰქონია!
ხანდახან მინდა ღიმილი
პირზე მზის სხივად ვიფინო,
ყველა ტკივილი დავმარხო,
ტირილის ნაცვლად ვიცინო!
არ ვიცი, საით წავიდე,
საით გავწალდო გუმანი,
დავდივარ, დამაქვს საუნჯედ
გულს სევდა განუკურნავი!
ბანგი მეუფლა თბილი ნისლივით,
კერტების ცეცხლით ბურბურებს ენა,
მინდა , მოვლოკო ცხელი ისვრიმი,
სანამ მზე სულში ჩამომესვენა!
შეტბორდა ჟამი შროშანმკერდების,
ერთ სუნთქვაში და ერთ გახელებად,
თავს ვეღარ ვაღწევ, ხანძარს მივნებდი
დაე, აღსრულდეს საუფლო ნება!
სული ამევსო სხივთ სიანკარით
ვიგრძენ შევცურდი წიაღში ზღვათა,
შემომეტბორა მზეთა ვარაყი,
მადლით ამევსო უბე და კალთა!
ვწევარ ზღვის ფსკერზე გარინდებული,
სულის ღიობი მევსება მთვარით,
რეკენ ზარები, ცად აგებული,
უფლის სურვილად და ნეტარძალით!
ღმერთო, მაღალო, წიაღი ჩემი ,
მზისა და მიწის ამბორთა ქება,
მომმადლე ძალი, არ განმეშოროს
შენი სიწმინდე და მეუფება!
მოვსულვარ შენთან უფალო ჩემო,
სისხლის სურნელად ბორგავს ნიავი,
აქა ვარ, შენს ხსენს მოკედლებული,
გარემოსილი შენი წიაღით!
ოკეანეთა გადამლახავი,
ბნელთ წამლეკავი წმინდა ჩირაღი,
ხმა, მოღაღადე უდაბნოთ შინა
და ფრთაშესხმული შენი სილაღით!
ხევსურის მონოლოგი
გული, მტრისგან ნატყვიარი
ბრძამის ფოთლით ამოვბანდე,,
სული წვეთ-წვეთ გავაყოლე
სისხლს, ქვიშაზე ჩამონადენს,
მოვა მკვლელი, რომ მარჯვენა
მომჭრას, გული შეაჯეროს,
საიქიოს გამისტუმროს,
უხანჯლოდ და უმარჯვენოდ!
ჭიუხს ნისლად მოვედები,
აფოთლილი შატილცამდე,
შევერევი ლეგენდებს და
მამ-პაპათა მთვლემარ ლანდებს!
***
სიყვარული ხანდახან ასეთიც არის,
ღარიბი კაცის მაცივარს ჰგავს.
დილით გამოაღებ არაფერია,
შუადღეს გამოაღებ - ისევ არაფერი.
საღამოსაც არაფერი იქნება,
მაგრამ მაინც გამოაღებ,
დგახარ,
უყურებ,
სიცარიელეში ანთებულ შუქს აყვედრი...
არადა, რა მაცივრის ბრალია, რომ გშია?!
ვისი რა ბრალია, რომ შეგიყვარდა.
თეა თოფურია.
ხან ყოფნა სჯობნის არ ყოფნას და ხან კი პირუკუ
ცა კი სცილდება ამ ყოფას, უსასრულოვდება
სულში გამიჯდა შემოდგომა მწარე მიგნებით,
...ტკბობაშეპარულ მტევნისფერი, მსუყე ქარვა და...
მახსოვს, სამზეოს შემოვსალტე შენზე ფიქრები,
მეგონა, ყოფის სუსხისაგან დამიფარავდა.
ფუჭ წარმოსახვას ვეღარ იხდენს უკვე ასაკი,
ვეღარც ცრუ ჭორებს და მავანთა ფუნაგორიებს,
ნიღბების ომში დამარცხება ვარჩიე რაკი,
დამრია ხელი "სულერთიამ" - ასე მგონია.
მესაუბრება, რახანია, შენობით ბედი,
სევდით ვალს ვუხდი ამ ცხოვრებას - გულგრილ რანტიეს...
სამყაროსხელა ბავშვის გულში ვერაფრით გტევდი,
ახლა?!...რა გითხრა..სამიოდე სტროფში ჩაგტიე...
რუსუდან კაციტაძე.
აი, შენ, სიყვარულო,
საცოდავო,
არაფრისმაქნევ!
სხვების დარდით რომ სულდგმულობ,
სხვების სისხლით რომ იკვებები.
სულ გინდა რომ შენ გაგიტანონ,
გაგათრიონ ყველაფრის ფასად.
თავად ნეტა რისი მაქნე ხარ?
ერთი ვინმე მაინც მანახე,
ვინც უბრალოდ დაგიჯერა და შუა გზაზე არ მიატოვე.
ნანა ქელეხიძე.
"ეძიე ადამიანში სამი თვისება: ინტელექტი, ენერგიულობა და პატიოსნენა.თუ მესამე არ აქვს, დანარჩენ ორზე აღარც იდარდო'
წარმოსახვა
ახლა ჩემი ხმა რომ მოგენატროს...
ახლა უეცრად რომ დამირეკო...
ზეცას ახედო და დაინახო
ჩემი სევდიანი ანარეკლი...
ადგე, მიატოვო ყველა საქმე
და გზას გამოუყვე გამალებით...
უცებ მოგინდეს, რომ გააცოცხლო
ტრფობის გადამწვარი ტრამალები...
ახლა ჭიშკართან რომ აილანდოს
ხსოვნას შერჩენილი შენი სახე...
მითხრა, უჩემობის ასი წელი
თუ რა ტკივილებით გადალახე...
ახლა რომ ადგე და დამირეკო...
მერე ჩემს ჭიშკართან რომ მოხვიდე...
მარიამ კოზმანაშვილი.
,,ვოინიჩის მანუსკრიპტთან" დაკავშირებით მგონი მართლაც ღირებულს მივაკვლიე.
დარწმუნებით შემიძლია იმის თქმა, რომ ოთხი ასო ნამდვილად გავშიფრე, ხუთი სიტყვაც, მათ შორის გუშინ კიდევ ერთი დამატებით, ქართულად დაფნა - ,,ლავრ", რომელიც ტექსტში რამდენიმე ადგილზე გვხვდება.
ახლა ვეძებ ისეთ სამეცნიერო საიტს, სადაც ამ ,,ნაშრომს" დავდებ და სპეციალისტები შეაფასებენ.
ამას იმიტომ ვწერ, რომ ჩემამდე ,,,მანუსკრიპტის" გაშიფვრა ვერავინ შეძლო და ,,ურაკი" ზუსტ დროსა და თარიღსდამიდასტურებს, ვერავინ შეძლებს ჩემი აღმოჩენის მითვისებას.
მადლობა ურაკს!
ჩვენ შორს გავრბივართ....შორს, შორს, დიდ ქალაქებში, თითქოს ვიღაც გვეძახის, სინამდვილეში კი ეს ხმები ჩვენშია
მივდივართ სევდის მოსაკლავად,ყველაფრისგან ან არაფრისაგან დევნილნი, გვინდა გავიგოთ რისთვის მოვდივართ დედამიწაზე
სევდა კი რჩება, ის ჩვენში იყო, ისევე როგორც ყველაფერი.
ვერ ვაღწევთ მიზანს, არსადაა სიმშვიდე
კიდევ ვფიქრობთ, კიდევ ...კიდევ ....
მერე თითქოს ვხვდებით....
ვხვდებით რომ
ხანდახან უნდა წავიდეთ, რომ დავრჩეთ
ხანდახან თურმე დუმილი უნდა შევწყვიტოთ,
მაგრამ ხმა არ უნდა ამოვიღოთ
რომ სიყვარული თურმე უბრალოდ გრავიტაციული ველი ყოფილა და მეტი არაფერი, მარტივი მიზიდულობაა
და ისევ ბოლო, ყველაზე მტკივნეულ საკითხს ვუღრმავდებით, თუმცა ვხვდებით რომ ვერ ამოვხსნით
რისთვის მოვდივართ დედამიწაზე
თუ ისევ უნდა წავიდეთ
გადაღლილნი და გულგატეხილნი....
-ქეთოო!!! წინა სახლიდან გადმოსძახებდა ბებიაჩემს ცისანა.
-ჰოო!!!
-გადმოი ირა გირეკაავს!!
ბებიაჩემის პადრუგა იყო ცისანა და ასე ატყუებდნენ ბაბუაჩემს,კოფეს დალევა და ჭორაობა რომ მოუნდებოდათ.ხაზის ტელეფონი ჩვენ არ გვქონდა და ვითომ მამიდაჩემი ცისანასთან რეკავდა.მიაყუდებდა ბებიაჩემი ცოცხს სადმე კუთხეში,დეიფერთხავდა კაბას და გაცუნცულდებოდა ჭიშკარს იქეთ.
მშვენივრად იცოდა ბაბუაჩემმა,რაცხა მაფია ქონდათ პადრუგებს და ბებიაჩემს მიაყოლებდა უკან
-წევიდა ახლა კოფეზე...
-ბაბუა,თხილი გინდა? ვკითხავდი და პასუხს არც ველიდებოდი,ბებიაჩემის სამალავიდან გასაღებს დავაძვრენდი და კარადაში დამალულ თხილს დიდ ჯამში გადმოვყრიდი.
ვისხედით და ვაკნატუნებდით.
მოვიდოდა ქეთო კოფეპიწიედან და
-მიაგენით ხომ?
-არაბიჯოს! ეტყოდა ბაბუა და ჩააკნატუნებდა თხილს..
ჩემი ბავშვობის პასტორალური დღეები....
როგორი უცნაურია ზოგიერთი ადამიანი, შეიძლება ის ეწყინოს, რომ შენ რაღაც გეწყინა.
ნ.ტ.
ერთი ნემსით და ერთი ყუნწით,
როგორ ხართ ახლა მეგობრებო?
ჩვენ ხომ ოდესღაც გავიწურძეთ,
ჩვენ ხომ დავკარგეთ მეგობარი.
გაყოფილია მიწა წყლისგან,
ხიდი აიწონა_დაიწონა,
არასდროს გინახავს მსგავსი ჟანრი,
შენ ხომ არასდროს არ გინახავს_
თაგილონი და ხალხის ჭერა.
აფერუმ,რა არის სათქმელი და
ჭიქაში მისხია მზის წყალი,
სიზმრების ერთი თაიგული,
გაგიყავი და გინაწილე.
უკვირს აფრენილს უგზო_უკვლოდ
გულზე გულწითელა მასხია,
სწორედ ასეთია ჩემი ღილი,
მე რომ დავკარგე აივნებთან.
აღარც სასმელი,აღარც დედა,
ვენახი.საფერფლე.წამლის ყუთი.
მერე ალუდა ოცნებების
მერე ალუდა კამლის ლესვა.
ერთი კოცონი სადმე ენთოს,
კოცონი ფანრიდან გაპარული,
უცებ სახლიდან გაპარული
კააცი კი და თავზე დაგადგება.
შენი მავთული ,შენი შუქი შენი სახლამდე,
შენი და შენი ყველაფერი რაც კი შენია,
არაფერია მხოლოდ შენი შენ ის მასწავლე,
ამდენ მავთულებს სად აქვს სათავე,სად არს მშიერი?
ერთი წისქვილი ნინოშვილზე სადაც ყოველ დღე
წამლებს ყლაპავენ, ვეღარ გაკადრებთ,
ატრიალებს და ღმერთა უწყის ძმაო სადამდე.
ყვავილი უყვარდა მეგობარს,
მწვანე ჭიქა და სასთუმალი.
დაიწვა უცებ ღიმილივით
როგორც გაკიდული ბალიში.
ორნი ვიყავით ცვარი,მდელო
ორნი ვიყავით მზის ნამი,
მაგრამ თავს ვიკლავდით სხვის წყენებზე,
ზღვაში ვიყავით მეწყერივით
წყალში უყვარდა ყვავილი.
- ფიქრს ნუ ენდობი! -
თავად ამბობდი,
თუმცა, შენს ფიქრში
არ მაქვს დანდობა.
|
