ნაწილი მეთერთმეტე
- სანდრო ძალიან გთხოვ, გამიშვი უნდა წავიდე.
- წადი, მაგრამ სურათი დამიბრუნე
- ააა სურთი, აიღე შენია... წავალ დაგტოვებთ, შენ  და მარიტას ერთად...
- ფთხილად, ნუ გარბიხარ!
- მერე შენ რა?
- ელენე საკმარისია!
        ჰო ვამბობდი რა, არ არის ეს გოგო ნორმალური! აჰა უნდოდა ჩხუბი და მაინც ვიჩუბეთ. კი მართალია, ეს მარიტაა და სურათიც ბალიშის ქვეშ მაქვს, მერე მაგას რა? უბრალოდ არც მომცა საშვალება მეთქვა, რომ მარიტა უბრალოდ წასულია. ის დღეები, რაც მასთან ერთად მაქვს გატარებული, უბრალოდ შეუძლებელია იმ ყველაფრის დავიწყება. ჩვენ ყველაფერი იდიალურად გვქონდა, იმდენად კარგად, რომ დასასრულის არ მჯეროდა. სწორედ ეს აღმოჩნდა ჩემთვის, რთული გადასატანი. დაბრუნების დღიდან, სულ საკუთარ თავთან ვრჩებოდი მარტო, უბრალოდ არ მინდოდა ხალხთან კონტაქტი, ეკას გამოჩენის შემდეგ დავრწმუნდი, რომ ეს ყველაფერი უბრალოდ ლამაზი წარსული იყო, რომელიც აღასდროს განმეორდებოდა. წავიდა და ისევ რაღაც დარჩა, ამჯერად უკვე ტელეფონი. დაბრუნდება? არამგონია ის დაბრუნდეს, მე გაუტანო? არა ჯობია, ისევ თვითონ მოვიდეს.
- საბა აქ რას აკეთებ პატარა?
- გამარჯობა სანდრო, შენ შეყვარებულს ფეხი ტკივა და ტელეფონზე მე გამომიშვა.
- აჰაა ჯიუტი, ჩემთვის რომ დაეჯერებინა იქნებ, არც წაქცეულიყო.
- იქნებ ტელეფონი გამომიტანო და ეგ მერე, ერთმანეთში გაარკვიოთ.
- აა ჰო დამელოდე.
- კარგი წავედი.
- გადაეცი, რომ დილამდე არ უნდა გაიხსნას.
- კარგი გადავცემ.
- მიდი გაიქეცი.
      დღემ იმდენად კარგად ჩაიარა, სურთი რომ არა იქნებ, ყველაფერი სხვანაირად დასრულებულიყო. არც მომეცა საშვალება, რომ მისთვის მეთქვა, ადგილი სადაც ელენე ავიყვანე, მის გარდა არც არავინ იცის. არასდროს გამჩენია სურვილი, ვინმესთვის მეთქვა სად ვატარებ დიდი დროს, როცა მარტო მჭირდება ყოფნა. ის ადგილი მარიტას წასვლის მერე ვიპოვე, მაგრამ ეხლა როცა, ელენე იქ ავიყვანე, არ ვიცი ეს რატომ გავაკეთე, უბრალოდ მინდოდა თუ გამიხარდა. ის ისეთი ბედნიერი იყო,  მართლა დაიყვირა, რომ ვთქვა არ მოველოდი მოგატყუებთ, ის უფრო გამიკვირდებოდა, რომ არ დაეყვირა. ჩემი ხელი ისე მჭიდროდ ეჭირა, შეგრძნება მქონდა, რომ აღარასდროს გამიშვებდა.
- ელენე ფეხზე რა გჭირს?!
- რა გაყვირებს? ჩუმად დედამ არ გაიგოს, არ მითქვამს.
- კარგი არ ვეტყვი, მაგრამ რა მოხდა?
- არაფერია, უბრალოდ ნაკაწლია.
- იტყვი რა მოხდა?
- შენთვის რამე მნიშვნელობა აქვს?
- კი ელენე აქვს!
- წავიქეცი.
- შენ და წაქცევა?
- ლუკა საკმარისია ნუ იცინი.
- კარგი ჰო მაპატიე, რო წარმოვიდგინე თავი ვერ შევიკავე.
- შენ სად გაქრი? ღონისძიების მერე ვერ დაგინახე.
- დაინტერესებული ხარ?
- შეგიძლია არც მიპასუხო.
- რო გითხრა, გოგოსთან ერთად ვიყავი დაიჯერებ?
- რათქმაუნდა არა, შენ უბრალოდ ვერავინ აგიტანს.
- ეგ მარტო შენ ხარ, ვინც ვერ მიტანს.
- ესეიგი გოგოა მიზეზი, აქედან არ წასვლის?
- შეიძლება ესეც ითქვას, სანამ არ დავითანხმებ, ჩემთან ერთად წამოსვლაზე.
- ვინ არის?
- ოჰოო დაიკოო, უკვე ბევრ შეკითხვებს სვამ, მიდი დროა დაიძნო.
- ეს რამდენი ხანია, არ გაგიკეთებია.
- რა?
- ჩემზე დიდი ხანია, არ გიზრუნია.
- გპირდები რო ყველაფერს გამოვასწორებ.
- კარგი გადი მეძინება, და მუსიკას ჩაუწიე გთხოვ, მეზარება ღამე შენთან ჩხუბი.
      ნეტა როგორ არის, უკვე დაიძინა? ელენეს გამოჩენის შემდეგ,  ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დადგა. გამაკეთებინა ისეთი რაღაცეები, რაც არასდროს გამიკეთებია. ვთანხმდებოდი ყველაფერზე, მომწონდა თუ არა ის, მივყვებოდი მაგრამ არ ვიცი რატო? რატო ვაკეთებდი, ამ ყველაფერს? ისიც არ ვიცი ეხლა, რატო ვლაპარაკობ ამდენს მასზე. მე ექიმი ვარ, ბევრი ისეთი პაციენთი მიმიღიაა,  ძალიან საპასუისმგებლოც გამხდარა მათთვის მკურნალობა. დღეს კი ელენეს წაქცევამ ჩემზე ძალიან ცუდად იმოქმედა, პირველად შემეშინდა ესე ძალიან, მეგონა რაღაც შერიოზული იყო და საკუთარი თავის დადანაშაულება დავიწყე.  მე რო არ ამეყვანა იქ, იქნებ არც არაფერი არ მომხდარიყო. მაწყნარებდა რომ არაფერი სერიოზული არაფერი იყო, მაგრამ ვიცი ტკიოდა და ეს ტკივილი, მე უფრო მაყენებდა ზიანს.
- ზუკა იცი, რომელი საათია?
- კი საღამოს 11, გავიგე სმენაში ვატო დარჩა, არც ეკა დეიდა სახლში  და აი მეც მოვედი. გამიშვი შემოვიდე, ვიცოდი რომ გჭირდებოდი.
- უკეთესი იქნებოდა, ერთი დღე მაინც მარტო დავრჩენილიყავი.
- ნუ ნერვიულობ, ხელს არ შეგიშლი მე ჩემთვის ვითამაშებ. შენ მარტო ის მითხარი სად უნდა დავიძინო და წადი.
- რას აკეთებ? ფეხები ჩამოიღე მაგიდიდან.
-  მოიცადე, გოგოს სუნამოს სუნია? ძმაო სირხხვილია, პირველივე შესაძლებლობა არ გაუშვი ხელიდან.
- რა სისულელებს ბოდავ, ელენე იყო ცოტახნით და წავიდა.
- მარტო შენ და ელენე, არც ეკა დეიდა....
- რას აკეთებ?
- დამაცადე ვფიქრობ საუკეთესო ვარიანტებზე, რა შეიძლებოდა მომხდარიყო... ის წაიქცა,  შენ წრილობა დაუმუშავე და წასვლისას ისევ მან გაკოცა.
- შენ საიდან გაიგე?
- მოიცადე მართლა ეგრე იყო?
- არა უფროსწორედ არ უკოცნია, თორე დანარჩენი მართლა ეგრე იყო.
- არა რა, ხო ვამბობდი გენიოსი ვარ.
- კარგი წავედი, უნდა დავიძინო და ძალიან გთხოვ, მაგიდაზე ფეხები არ დააწყო და აქაურობა არ დააიძურო.
- მიდი ცუნცულ.
      ზუკა ჩემს მეგობრებს შორის, ყველაზე პატარა მეგობარია. ის ვახომ გაგვაცნო,  მაშინ ძალიან პატარა იყო, ჩვენთან დატოვა, "მიხედეთ მე მალე დავბრუნდები", მის მერე ვერაღ მოვიშორეთ, თითქმის ჩვნთან ერთად გაიზარდა. ვახო და ზუკა ძმები არიან, მშობლები სულ მუშაობდნენ და თითქმის ვახოს მოუჭია მისი აღზრდა. მაინც ვერ გადავაჩვიეთ მავნე ჩვევებს, რაც უფრო შენიშვნებს ვაძლევთ მით მეტს აშავებს. ვცდილობ ელენე დავინახო, მაგრამ შუქი უკვე აღარ ანთია მის ოთახში, ალბათ უკვე ძინავს.
- შვილო ლუკა, წუხელ მოვიდა სახლში?
- კი მოვიდა.
- ისევ არ არის სახლში, როდის მოვიდა და წავიდა ვერაფერი გავიგე. შენ კარგად ხარ?
- კი დედა კარგად ვარ.
- უი მართლა, უნდა მეთქვა და სულ მავიწყდება.
- რამე მოხდა?
- არა შვილო არაფერი, დიტო ჩამოვიდა, დედამისი იყო გუშინ ჩემთან, ყავა დავლიეთ ცოტაც ვილაპარაკეთ, დიტოს სურათები მანახა იცი, როგორ შეცვლილა, ძალიან ნიჭიერი ბიჭია, თავისას მაინც მიაღწია ექიმი გახდა.
- ექიმი?
- ჰო შვილო, აქ ახალ სამსახურს ეძებს და იქნებ სანდროსთვის გვეთხოვა დახმარება, შვილო მართლა ძალიან ნიჭიერია.
- არ ვიცი დედა, მე სანდროს მაგას არ ვთხოვ.
- გამახსენდა დიტოს, როგორ უყვარდი.
- კარგი რა დედა, რა უყვარდი მაშინ ძალიან პატარები ვიყავით.
      აზრი არ ქონდა ამისთვის რამის თქმას,  მაინც დააბინძურა აქაურობა. ღმერთო, როგორ ძინავს ამ სიბინძურეში, ვგიჟდები უბრალოდ.
- ეჰეე გაიღვიძე! დედაჩემი მალე მოვა და გაგიჯდება აქაურობას რომ დაინახავ.
- ახალ წელს გილოცავთ! სანდრო, აქ რას აკეთებ?
- ზუკა შენ რას აკეთებ აქ? ეს ჩემი სახლია და საერთოდ შეხედე, რა დღეშია აქაურობა.
- კაი რა ძმა აზვიადებ, მოიცადე ამ ჩიფსებს ავიღებ, ამ ბოთლსაც და ეგაა დალაგდა.
- რათქმაუნდა შენ უკვე დაალაგე, ადექი ფანჯრები მაინც გააღე, დანარჩენს მე მივხედავ.
- საუზმეს მომიმზადებ?
- კიდე რა გინდა, ადექი და შენთვითონ მოიმზადე, მე ისედაც მაგვიანდება.
- 08:20 წუთია და ამ დროს ელენე სამსახურში მიდის, შენ რას აკეთებ ამ დროს? ცდილობ მოასწრო, სამსახურში წასვლამდე მისი ნახვა.
- მოკეტე და დანარჩენს, შენ მიხედავ.
- კარგი რა ძმაო, ბარებ დივანიც აგელაგებინა.
      ისე მართალია ეს ბავშვი, მართლა ველოდები ელენეს. ვიცი  ზუსტად ამ დროს, მიდის სამსახურში. სხვანაირად ვერც მოვახერხებ ალბათ მის ნახვას. გუშინაც ისე ვიჩხუბრეთ, ნეტა თუ დამელაპრაკება მაინც.
- თუ გაინტერესებს ფეხი როგორ მაქვს, გეტყვი რომ კარგად მაქვს.
- უბრალოდ შენი მოკითხვა მინდოდა.
- და შენ როგორ ხარ?
- მეც კარგად ვარ, თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ გუშინ ზუკა დარჩა ჩემთან.
- ვერ ვხვდები, რა გინდა მაგ ბავშვისგან.
- მართალი ხარ, ისე გამოიქცა შენს სანახავად, მე საუზმეც კი არ მომიმზადა.
- ძალიან ვწუხვარ, ექიმს უბრალოდ ჩემი ტრავმა აინტერესებდა.
- მე არამგონია, როგორც ექიმი ისე ყოფილიყო დაინტერესებული შენი ფეხით.
- ზუკა მოკეტე!
- ჩემი წასვლის დროა, კარგად ბიჭებო.
- შემიძლია წაგიყვანო, მანქანით ვარ.
- იყოს ფეხით მირჩევნია.
- ჯობია დღეს ძალიან არ გადაიტვირთო.
- სანდრო მგონი ძალინ აჭარბებ, საერთოდ აღარ მტკივა.
- დაო ჯობია, ექიმს დაუჯერო.
- შენ კიდე ბიჭო ჯობია, სახლში შეხვიდე და დაწყებლი საქმე დაასრულო.
- კარგი ჰო, ნუ იძაბები.
      ვერ ვხვდები რა ჭირს,  სახეზე ნორმარულად არ მიყურებს, მგონი მართლა არ მელაპარაკება. მინდა ყველაფერი აუხსნა, ის რომ მარიტა წარსულია და მისი შარფი მე მაქვს, მაგრამ როცა ამ ყველაფერზე საუბარს ვიწყებ, არასდროს არ მაძლევს საშვალებას, ბოლომდე დავასრულო. ფანჯრიდან იყურება და უაზროდ აკვირდება ყველა გამვლელს. მანქანა შევანელე, არ მინდა მალე დასრულდეს ეს ყველაფერი.
- რას აკეთებ, ცოტა სწრაფად იარე მაგვიანდება.
- ამაზე სწრაფარ არ შემიძლია, ვერ ხედავ რა რთული მოძრაობაა?
- სწორედ ამიტომ მირჩევნია, ფეხით სიარული.
- გისმენ ეკა, გზაში ვარ მალე მოვალ, მოხდა რამე?
- ახალი კადრი გვყავს ამერიკიდან, ეცადე მალე მოხვიდე.
- რა ქვია?
- ელენე ვერ გავიგე?
- რა ქვია, იმ ახალ თანამშრომელს?
- ეკა რა ქვია?
- დიტო, დიტო კვარაცხელია.
- კარგი მალე მოვალ.
- მანქანა მოატრიალე, მეც მოვდივარ შენთან ერთად.
- ელენე, ვერ გავიგე?
- რა ვერ გაიგე, მეც მოვდივარ შენთან ერთად საავადმყოფოში.
- ამას ეკას გამო აკეთებ?
- რა სისულელეა, უბრალოდ ძველი მეგობარი უნდა მოვინახულო.
- მოიცადე შენ, იმ დიტოს იცნობ,  სახელიც მაგიტომ იკითხე.
- კი საკმაოდ დიდი ხანია.
- და ჩემთან ერთად, მაგის გამო მოდიხარ.
- სანდრო რას აკეთებ?
- ხო გინდოდა სჭრაფად სიარული, ხოხა მივდივართ.
- კი მაგრამ ძალიან სწრაფად ატარებ მანქანას.
- ვნახოთ ვინ არის დიტო?
- სანდრო შეანელე გთხოვ, მეშინია!
- არ შევანელებ!
- მეშინია!
- კარგად ხარ?
- ვერ ვხვდები რა დაგემართა?
- მოდიხარ?
- კიდე მე არ ვარ ნორბმარული.
- პრივეტ ელე, სანდროს რა ჭირს?
- არ ვიცი ვატო, მანქანაც ისე სწრაფად ატარა, კიდე კარგად ვართ.
- გამარჯობა სანდრო, მე დიტო ვარ.
- ესიგი შენ ხარ დიტო, აბა მოგვიყევით როგორ გახდით ექიმი?
- ექიმობა სულ მინდოდა, გამოცდილებაც ამერიკაში მივიღე, უკვე 5 წელია რაც ამ სფეროში ვმუშაობ.
- და რატო გადაწყვიტე აქ ჩამოსვლა?
- ოჯახის გამო, მათ გარეშე უკვე  ძალიან მიჭირდა იქ ყოფნა.
- ესეიგი ეს სიმართლეა და დიტო მართლა ჩამოვიდა, როგორ ხარ?
- ელენე, აქ რას აკეთებ? როგორ მიხარია შენი ნახვა, არა კი ვაპირებდი თქვენთან მოსვლას, მაგრამ რაც ჩამოვედი ვერ მოვახერხე. როგორ შეცვლილხარ, ძალიან გალამაზებულხარ, არა მე სულ ეგეთი მახსოვხარ.
- იქნებ დანარჩენი, გარეთ გაარკვიოთ.
- რათქმაუნდა სანდრო, მე და ელენეს ძალიან ბევრ რამეზე გვექნება სალაპარაკო.
    არა რა, როგორ იქცევა, რამის თავი გაუტეხო. ეს ვიღაც დიტო ძალიან არ მომწონს, საინტერესოა საიდან იცნობენ ერთმანეთს. მოვიდა და ეგრევე ელენეს დაუწყო სიცილი, გეგონება აქ მის გარდა, არავინ ვიდგეთ.
- ძალიან კარგი, რადგან ყველანი ერთად ხართ გეტყვით, რომ ამ საღამოს 10 წლის იუბილეა და ყველანი წვეულებაზე გელოდებით. ისევ იქ, სადაც ყოველთვის ვიკრიბებით.
- ეგ სულ დამავიწყდა, რომ დღეს იყო.
- კი სანდრო და შენ ჩემი მეწყვილე იქნები.
- ჰოო.. რათქმაუნდა.
- ელენე ვერ გავიგე?
- კარგია.. ეგ ვიგულისხმე.
- რა კარგია, პირველივე დღეს წვეულება, მაგრამ მე არ ვიცი მეწყვილედ ვის წამოვიყვან. ელენე შენ, წამოხვალ ჩემთან ერთად?
- მეე?
- იქ მხოლოდ, თანამშრომლები ვიქნებით.
- მერე რა სანდრო, დიტოს შეუძლია ვინც უნდა წამოიყვანოს.
- მადლობა დიტო, მაგრამ მე არამგონია წამოვიდე.
- კი რათქმაუნდა არ შეუძლია, მას მაინც ფეხი ტკივა.
- სანდრო აღარ მტკივა და კი წამოვალ.
- ძალიან კარგი, მაშინ საღამოს გამოგივლი.
- საღამომდე.
      ვერ ვხვდები, რატო დათანხმდა დიტოს წვეულებაზე წამოსვლაზე ისინი ხო, დღეს შეხვდნენ ერთმანეთს. უკვე სახლში ვარ, ვემზადები თუმცა არამგონია კარგი აზრი იყოს, იქ მისვლა სადაც  ვიცი, რომ ელენე სხვასთან ერთად იქნება. დედაჩემი სმოკინგს მიმზადებს, არადა ძალიან არ მინდა ამის ჩაცმა. არასოდეს მიყვარდა კლასიკური ჩაცმულობა.
- ღმერთო ჩემო სანდრო, არაჩვეულებრივად გამოიყურები.
- კარგი რა დედა, ძალიან გადაპრანჭული ვარ.
- შვილო დამიჯერე, ძალიან გიხდება, ნეტა ელენე როგორი იქნება?
- ნუ ნერვიულობ კარგად იქნება, მალე მეწყვილე მოაკითხავს.
- შვილო ეცალე არ დაკარგო, სანამ მის გულს არ მოიგებ.
- დედა ვერ გავიგე, რას გულისხმობ?
- სანდრო ელენე შეგიყვარდა, იბრძოლე სანამ სხვისი არ გამხდარა.
    შემიყვარდა? არა რა სისულელა, ელენე არასდროს არ შემიყვარდება. აჰა მოვიდა კიდეც, ელენეს მეწყვილე. "რა ლამაზია"  ხელი გაუშვი! რა მჭირს? სანდრო საკმარისია, ჯობია დამშვიდდე და მშვიდად შეხედო ამ ყველაფერს.
- საღამომშვიდობისა, კარგი საღამო გამოვიდა ხო?
- ნამდვილად ეკა, გილოცავთ 10 წლის იუბილეს, ძალიან კარგი კოლექტივი ხართ.
- მადლობთ, სანდრო დიტო და ელენე საით არიან?
- მე რა ვიცი, ძიძა კი არ ვარ მაგათი.
- აი ისინიც, აქ ვართ!
- გამარჯობათ, კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა დაპატიჯებისთვის.
- რას ამბობ დიტო, შენ უკვე ჩვენი თანამშრომელი ხარ.
- ელენე ვიცეკვოთ?
- კი რათქმაუნდა.
- არა შეხედე რა, პროსტა შეხედე...
- რამე პრობლემა ძმა?
- ის ვიღაც ახალი დიტო, ძალიან არ მომწონს.
- პიროვნულად თუ, ელენეს ეცეკვება და მაგიტომ?
- არა რა გამიშვი,  უკვე ზედმტები მოსდის.
- სანდრო ჯობია, თავი შეიკავო.
- ელენე შეგიძლია, ცოტახნით გამომყვე?
- რა გინდა სანდრო? ცეკვას დავარსრულებთ და მოვალ.
- არა ეხლავე!
- ძმაო რამე პრობლემა გაქვს?
- სანდრო ხელი გამიშვი!
- არ გაგიშვებ.
- არ მინდა შენთან ერთად წამოსვლა.
- არა ხო, მაშინ კარგი.
- სანდრო რას აკეთებ? დამსვი!
- არ დაგსვამ, სანამ არ გაჩუმდები.
- კარგი ჰო, ჩუმად ვარ დამსვი.
- მაინც მოხვედი არა?
- კი დამპატიჯეს და მოვედი.
- და შენც ეგრევე დათანხმდი.
- სანდრო რა გინდა?
- ვგიჯდები იმ ვიღაც, დიტოსთან ერთად რომ ცეკვავ!
- მე კიდე ვგიჯდები, ეკასთან ერთად რომ ხარ!
- წამოდი აქედან წავიდეთ.
- სად?
- კითხვებს ნუ სვამ, უბრალოდ გამომყევი.

გაგრძელება იქნება!