მაშინაც წვიმდა და იყო ქარი,
იყო სევდა და იყო ტკივილი,
ვიდექით ორნი უგონოდ მთვრალნი
ორივეს გვსურდა ჩუმად ტირილი...

ვიდექით ორნი, ჩუმნი და სველნი,
ვით შემოდგომის ფოთოლი ხმელი,
ჩვენ ვსაუბრობდით უსიტყვოდ, მზერით
და ჩვენ თვალებზე ბრწყინავდა ცრემლი...