სხეულიდან სულის გაყრა:

კაცი, რომელიც გუშინ ცოცხლობდა,
ათასი ფიქრით დაწვა და მოკვდა...
თან ვერაფერი ვერ წაიღო, გარდა მათარისა,
ისიც-მიწისთვის,
ეზოს ჭიშკარი გაიღო ფართოდ,
ღჭრიალ-ღჭრიალით,
სევდა გაბევრდა,
და მეზობლებმა თავი მოაბეს,
გასამხნევებელ სიტყვებს ცოლისთვის:
"ეგ არაფერი..."
"იქნება რაღაც..."
"ვის არ მოსვლია..."
"შენც გაიხარებ..."

და მერე, დაძარღვული კისრიდან
ჩამოხსნეს ფერადი ბისერები,
ჩააცვეს შავი კაბა გულდახურული
და სადა - წ ე ს ე ბ ი ს ა მ ე ბ რ,
ჭრელპეპლებიანი სამაჯურისგან
გაუნთავისუფლეს ხელები...

კარის მეზობლებმა საქმე გაინაწილეს,
დიდ ქვაბებში ჩაადგეს,
შორიდან მოსული სტუმრებისთვის,
ბლომად ლობიო,
თევზი,
პიურე,
აგემოვნებენ, ბუტბუტებენ:
"აცხონოს ღმერთმა,
ნათელი დაადგეს,
დღეისამასიქით მის ოჯახს
აკმარე ჭირი,
სიკეთე არგუნე..."

შესასვლელში მელოტი კაცი ზის,
წინ უდევს ფულით სავსე რვეული,
კალმის წკირივით წვრილ წვივებზე,
შემდგარ ბავშვებისკენ უჭირავს თვალი,
ეუბნება, რომ ამ ფულით შეძლებენ,
იყიდონ ბევრი ტკბილეული,
ვიღაც კი დანანებით ამბობს,
რომ ყ ვ ე ლ ა ფ ე რ ი სესხი და ვალია...

ბავშვებს გაუქრათ ღიმილი,
თამაშის სურვილი და აღარ ანცობენ...
აღარ დარბიან...
აღარ მღერიან...
ბანგშესმულივით დგანან უძრავად,
ცისფერი კესანები,
მზესშეზრდილი,
მთრთოლარე ფურცლებით გალობენ.
ხორცი, მიწას მიებარა,
სული კი ზეცაში გაიჭრა -უკვდავად!

როცა მეზობლები ხედავენ ქალს,
სუსტი,
არეული ნაბიჯებით,
ენას აღვირივით მოზიდავენ,
ამბობენ, რომ სიმართლე ეს არის,
არავინ არავის არ ჩაჰყოლია და
თავს აქნევენ დანანებით.
მხოლოდ ბავშვებს სცემთ სასაფლაოდან,
გამოყოლილი სუნი კესანის...