რუსული სანუკვარი ზღაპრები
შეკრებილი ა. ნ. აფანასიევის მიერ


ორი ცოლი

იყო და არა იყო რა, იყო ორი ვაჭარი, ორივე ცოლიანი, და ცხოვრობდნენ ისინი ერთმანეთთან მეგობრობასა და სიყვარულში. ერთხელაც ერთმა ვაჭარმა თქვა:
– მისმინე, ძმაო! მოდი, გამოვცადოთ ჩვენი ცოლები და გავიგოთ, რომელს უფრო უყვარს ქმარი.
– კარგი, მაგრამ როგორ გამოვცადოთ ?
– აი ასე. ავიბარგოთ და გავემგზავროთ მაკარევის ბაზრობაზე. რომლის ცოლიც ტირილით გააცილებს ქმარს, მეტად უყვარს იგი.
მართლაც ასე მოიქცნენ, ჩაალაგეს ბარგი და გასამგზავრებლად მოემზადნენ. აცილებენ ცოლები ქმრებს. ერთი ტირის, ცრემლად იღვრება. მეორე კი ემშვიდობება ქმარს და თან შესცინის. გაემგზავრნენ ვაჭრები ბაზრობაზე, გაიარეს ასე, დაახლოებით, ორმოცდაათი ადლი და  საუბრობენ ერთმანეთში.
– ვიშ, როგორ უყვარხარ ცოლს, – ამბობს ერთი – როგორ ტიროდა, ჩემი კი მემშვიდობებოდა და იცინოდა.
მეორე კი ეუბნება:
– იცი რა, ძმაო !  ცოლებმა ჩვენ გამოგვისტუმრეს. მოდი, ახლა მივბრუნდეთ უკან და ვნახოთ, რას აკეთებენ ისინი უჩვენოდ.
– კარგი.
მობრუნებულებს შემოაღამდათ, ჩამოქვეითდნენ და ისე შევიდნენ დასახლებაში. თავდაპირველად იმ ვაჭრის სახლს მიაშურეს, რომლის ცოლიც გამომშვიდობებისას მწარედ ტიროდა. შეიხედეს ფანჯარაში: ზის ქალი საყვარელთან ერთად და ერთობა. საყვარელმა არაყი დაისხა, თვითონაც დალია და ქალსაც აწვდის:
– დალიე, გენაცვალე!
ქალმაც დალია და ამბობს:
– ჩემო თავაზიანო მეგობარო! ახლა მე შენი ვარ.
– ნუთუ? მთლიანად ჩემი ხარ?  ქმარსაც ხომ ეკუთვნის რაღაც?
შემორუნდა ქალი კაცისკენ საჯდომით და ამბობს:
– აი, მას, ბოზიშვილს, – მხოლოდ ჩემი უკანალი ეკუთვნის !
შემდეგ ვაჭრები მეორე სახლისკენ გაეშურნენ, რათა ის ცოლიც ენახათ, რომელიც გაცილებისას კი არ ტიროდა, არამედ იცინოდა. მივიდნენ ფანჯარასთან და ხედავენ: ხატების წინ კანდელი ანთია, ქალი მუხლებზე დგას და მონდომებით ლოცულობს:  „უფალო, იყავ ჩემი თანამეცხედრის მფარველი მგზავრობისას და მშვიდობით დააბრუნე შინ. “
– ესეც ასე, – ეუბნება ერთი ვაჭარი მეორეს, – ახლა წავიდეთ, ვივაჭროთ.
გაემგზავრნენ ბაზრობაზე და კარგადაც ივაჭრეს: ისეთი იღბალი ჰქონდათ, როგორც არასდროს.
შინ დაბრუნების დრომაც მოაღწია და გადაწყვიტეს ცოლებისთვის საჩუქრები ეყიდათ. ერთმა ვაჭარმა, რომლის ცოლიც ლოცულობდა, საუცხოო ფარჩა უყიდა მას ქურქისთვის. მეორემ კი ფარჩა მხოლოდ ცოლის უკანალისთვის იყიდა.
– ჩემი ხომ მხოლოდ უკანალია ! ჰოდა, ნახევარი არშინიც ეყოფა, არ მინდა გავაწბილო საჯდომი!
ჩამოვიდნენ და მიართვეს ცოლებს საჩუქრები.
– ეს რა ნაკუწი გიყიდია ? – იკითხა გულმოსულმა ცოლმა.
– გაიხსენე, კახპა, როგორ იჯექი საყვარელთან ერთად და ამბობდი, რომ მე მხოლოდ შენი უკანალი მეკუთვნის. ჰოდა მეც ჩემი კუთვნილი ნაწილისთვის ვიზრუნე. დაიკერე საჯდომზე ფარჩა და ისე იარე.


მთარგმნელი: მზია თვალაბეიშვილი
თარგმანი შესრულებულია 2013 წლის 25 ნოემბერს


РУССКИЕ ЗАВЕТНЫЕ СКАЗКИ

Собранные А.Н. Афанасьевым

Две жены

Жили-были два купца, оба женатые, и жили они промеж себя дружно и любовно. Вот один купец и говорит:

— Послушай, брат! Давай сделаем пробу, чья жена лучше мужа любит.

— Давай; да как пробу-то сделать?

— А вот как: соберемся-ка да поедем на Макарьевскую ярмарку[15], и которая жена пуще станет плакать, та больше и мужа любит.

Вот собрались в путь, стали их провожать жены: одна плачет, так и разливается, а другая прощается и сама смеется. Поехали купцы на ярмарку, отъехали эдак верст пятьдесят и разговорились между собой.

— Ишь, как тебя жена-то любит, — говорит один, — как она плакала-то на прощанье; а моя стала прощаться — а сама смеяться!

А другой говорит:

— Вот что, брат! Теперь жены нас проводили, воротимся-ка назад, таким образом да посмотрим, что наши жены без нас делают.

— Хорошо!

Воротились к ночи и вошли в юрод пешие; походили наперед к избе того купца, у которого жена на прощанье громко плакала; смотрят в окошко: она сидит себе с любовником и гуляет. Любовник наливает стакан водки, сам выпивает и ей подносит:

— На, милая, выпей!

Она выпила и говорит:

— Друг ты мой любезный! Теперь я твоя.

— Вот какие пустяки: вся моя! Что-нибудь есть и мужнино!

Она оборотилась к нему жопой и говорит:

— Вот ему, блядьскому сыну, — одна жопа!

Потом пошли купцы к той жене, которая не плакала, а смеялась; пришли под окошко и смотрят: перед иконами горит лампадка, а она стоит на коленях, усердно молится да приговаривает: «Подаждь, Господи, моему сожителю в пути всякого возвращения!»

— Ну вот, — говорит один купец другому, — теперь поедем торговать.

Поехали на ярмарку и торговали очень хорошо: такая задача[16] в торговле была, какой никогда не бывало!

Пора уж и домой; стали собираться назад и вздумали купить своим женам по гостинцу. Один купец, у которого жена Богу молилась, купил ей славной парчи на шубку, а другой купил жене парчи только на одну жопу:

— Вить моя одна жопа! Так только мне пол-аршина и надобно: я свою жопу не хочу паскудить!

Приехали и отдали женам гостинцы.

— Что ж ты купил эдакой лоскут? — говорит жена с сердцем.

— А ты вспомни, блядь, как сидела ты с любовником и говорила, что моя только жопа; ну, я свою часть и снарядил! Нашей парчу на жопу да и носи.