ან გარიჟრაჟზე, ან, ღამით, გვიან,
ხან  სივრცეებში,,  ფსკერზე, უფსკრულის,
რომ არ განმკვეთეს, და თვისად  მთვლიან,
ვარ მადლიერი დოლის, დუდუკის.
ჰოი, დუდუკის, სალამურის ტონს
მკვნესარს,  ხმას აძლევს მხნეობით დოლი,
თან მიხმობს,ღვინოც.პურ-მარილიც,რომ
დავრჩე ბინადრად ამ მარტოობის.
ეს,რა ჩვევაა, ბებრულის დარად,
ქარი  ღამეში მკლავებს რომ უშვებს?
ამ ნასუფრალთან მდუმარი ვდგავარ,
გადამთვრალი და იარით სულში..
ლანდებით  ქარი ბგერებს აასხამს,
ღვინის სასმისზე თითები უკრთის,
ჩემს თვალს -თვალს ვუყრი, ვგრძნობ რომ ანაზდად
შემყვარებია დოლიც, დუდუკიც.
თბილისი ინთებს რტოში სანთლის შუქს,
დაე, სიცოცხლეც  ცეცხლში დაირწას,
ღვინოს ვსვამ, ვტირი,ვტირი და თან მსურს,
ვჭვრეტდე  სახეებს, ესოდენ ძვირფასს.
უთქვენოდ, ღამე ჰგავს მკვდარ სამეფოს,
შორით ,დოლის ხმა მოისმის თუკი,
ამ გულის ფეთქვის გამოსცემს ექოს,
და ერთად ვკვნესით მეც და დუდუკიც.

белла ахмадулина

    ***
На берегу то ль ночи, то ли дня,
над бездною юдоли, полной муки,
за то, что не отринули меня,
благодарю вас, доли и дудуки.

Мои дудуки, саламури, стон
исторгшие, и ты, веселый доли,
взывают к вам вино, и хлеб, и соль:
останьтесь в этом одиноком доме.

Зачем привычка к старости стара,
в что за ветер в эту ночь запущен?
Мне во главе пустынного стола
осталось быть и страждущим, и пьющим.

Играет ветер в тени, в голоса,
из винной чаши, утомившей руки,
в мои глаза глядят мои глаза,
влюбленные в вас, доли и дудуки.

Тбилиси держит на ветру свечу,
пусть ваша жизнь ее огнем продлится!
Я пью вино. Я плачу. Я хочу,
друзья мои, увидеть ваши лица.

Без вас в ночи все сиро и мертво.
Покуда доли воплощает в звуки
все перебои сердца моего,
мой стон звучит в стенании дудуки.