ასულებო,
საუფლოში ასულებო,
ნინა, ანა,
ვინ გიმღერათ
იავნანა ?...

საოცარი მიძღვნა საოცარ ხალხს...
5555
რა ადვილია გარდაცვალება,  როცა
...,,,დრო რომ მოვა,
იმ ნაპირზეც თქვენ  გადაგვიყვანთ..."

საოცარი მიძღვნა საოცარ ხალხს...
5555
რა ადვიალი გარდაცვალება,  როცა
...,,,დრო რომ მოვა,
იმ ნაპირზეც თქვენ  გადაგვიყვანთ..."

ამ ბოლო დროს ხშირად მეფიქრება სიკვდილზე. არა, სიკვდილზე არა... გარდაცვალებაზე. ხშირად ვფიქრობ უფალთან ნაადრევად და ნაგვიანევად წასულ ადამიანებზე.

1994 წელს შვიდი წლით უმცროსი ძმა წამართვა უფალმა, 18 წლის შემდეგ მშობელი დედის სული მიიბარა. დედის შემდეგ, დეიდაშვილი გამომეცალა ხელიდან, შემდეგ ბებია, შემდეგ მეორე ბებია, შემდეგ ბაბუა, შემდეგ უსაყვარლესი პედაგოგი - მანანა სიმონიშვილი.

რამდენიმე ნაცნობი ლიტერატორის თავიც წამართვა უფალმა. 2011 წელს იმედი ჯახუა გარდაიცვალა, 2014 წელს ოთარ გურგენიშვილი, 2015-ში ბექა მარგიშვილი, 2015-შივე შესანიშნავი ადამიანი და მწერალი - თამაზ ექვთიმიშვილი დავკარგეთ, შემდეგ პეტრე ქოჩაკიძე-ჭალადიდელი, შემდეგ ტრისტან მახაური - იგივე  ,,ბეჩავ ფშაველი“.

2018 წლის 4 ოქტომბერს ნინო ნეკერიშვილი გამოგვეცალა ხელიდან. არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო, ლიტერატურის დიდი მოყვარული და თავადაც კარგი ლექსების ავტორი. ნაცნობები მას ,,ნეკერას“ ვეძახდით, არ სწყინდა.

მახსოვს როგორი გახარებული იყო, ეს ლექსი რომ დავუწერე:

ნეკერ...

მითხარ, ნეკერ, საით მიდის
ეს პატარა სამყარო,
ჩამტყდარია შუა ხიდი,
დამშრალია ცხრაწყარო.

სხვისი არ ვიცი და... ჩვენ კი
ვცოცხლობთ უფლის იმედით,
ჩვენი ძმების გულებამდე
სიყვარულით მივედით.

მან იკითხოს - ვინც ქართველებს
სირცხვილით თვალს გვარიდებს
და ვისაც ჩვენ არ ვუყვარვართ -
თავისი გზით წავიდეს.

კარგი ადამიანები ნაადრევად მიჰყავს უფალს თავისთან, ალბათ უფალსაც კარგები უნდა თავისთვის, მაგრამ ჩვენ რა დავაშავეთ? ჩვენ - ადამიანებმა, რომლებსაც გვინდა რომ დიდხანს გვყავდეს გვერდით ჩვენი მოყვასი.

სახსოვრად ფოტოები და ის ლიტერატურული საღამოები დამრჩა, ერთად რომ ვმონაწილეობდით.

ნეკერას შემდეგ, ანა ლაშხელმა დაგვტოვა... საოცარი გოგო იყო ანა, საოცარი ხელწერაც ჰქონდა. მისი მოთხრობა ,,აკვანი“ რომ წავიკითხე, სასიამოვნოდ გაოცებული დავრჩი.

ანას უყვარდა სიცოცხლე, უყვარდა ადამიანები, უყვარდა საკუთარი მოყვასი.

სამარადისოდ ჩაქრა ორი მზე

(ნინო ნეკერიშვილისა და ანა ლაშხელის ნათელ ხსოვნას)

საქართველოსთვის ოქტომბრის თვეში
სამარადისოდ ჩაქრა ორი მზე,
არ ვარ შესული სიბერის წლებში,
მაგრამ თვალებში ავი დრო მიმზერს.

ვუძლებ ტკივილით სავსე ცხოვრებას -
მუდამ გულწრფელად ნამტირალევი,
ცისკრის ზარამდე მემახსოვრება
მზით ანთებული მათი თვალები.

გვიყვარდეს ერთმანეთი ცოცხლად დარჩენილ ადამიანებს, ნუ ვატკენთ გულებს ერთმანეთს. უფალმა დიდხანს გვაცოცხლოს ჩვენგან წასულთა სულების უკვდავსაყოფად. ისე გვაცოცხლოს უფალმა, ,,რომ ჩვენც ოდესმე დავაკლდეთ ქალაქს!“


დაბოლოს:


იმდენი კარგი პიროვნება წავიდა ჩვენგან,
ცხრა თაობას რომ ეყოფოდა ამ ქვეყანაში.
სიყვარულისთვის თუ დამჭირდა, ენგურში შევალ,
როგორც შევიდა თამარისთვის ერთ დროს თარაში.

უფალმა მოგვცეს მოთმინება იობის... ძალა,
ეს მერამდენედ ჩამორეკეს მწუხრის ზარებმა.
ვიდრე ვარსებობ, არ ვაპირებ მოყვასთა ღალატს,
ჩემი ღალატი - ეს იქნება გარდაცვალება.


ოთარ რურუა

თუ რაიმე მიძღვნა წამიკითხავს, ახალაიამ რომ ნეკერას დაუწერააიმაზე მაგარი არაფერი... რანოდენიმე დღის წინ ანას ქმრის ჩანაწერები წავიკითხე ცრემლად დავიღვარე.. ნამდვილად დიდი ტრაგედიებია ..