ნაწილი მეშვიდე
- რატო გავრბივართ?
- ექიმო, გაჩუმდით და გამომყევით.
- სად მივდივართ?
- იქ, სადაც თქვენი გოგონაა.
- სად არის? კარგად არის?
- კი, კარგად არის.
*  *  *
  გამთენისას მამამ დამირეკა. ბაბუ, ცუდად გახდა და სოფელში, აუცილებლად უნდა წავიდე. სოფიამ, ამის შესახებ გაიგო თუ არა, ბარგის ჩალაგება დაიწყო. მთხოვა, რომ მხოლოდ ერთი დღე გაატარებდა. მოსაღამოებისას კი უკან დავბრუნდებოდით. მე, კატაგორიულ უარზე ვიყავი მან კი, მარტივი ხერხებით დამითანხმა. ამას კიდევ დაემატა ისიც, რომ წასვლამდე ჩემან რატი მოვიდა. სოფიას, შესახებ მან, არაფეირი იცოდა. ნუ, იქამდე სანამ მელანო, ყველაფერს არ მოუყვებოდა. ერთი ღამეც კი, არ დასჭირდა მელანოს, ამ ყველაფრის მოსაყოლად.
*  *  *
- ძმაო, საით?
- ბაბუა, ავად გამატარე მეჩქარება.
- როგორც წესი ბაბუასთან, გოგო არ აგყავდა. ეხლა რა ხდება, ვინ არის ეს ქალი?
- არავინ არ არის. უბრალოდ საქმეს ასე სჭირდება.
- რატი, როგორ ხარ?
- ჩემი სახელი საიდან იცი?
- გაბრიელის, სამუშაო ოთახში, სულ თქვენი სურათები აქვს.
- ძმაო, კიდე ინახავ?
- უნდა გადამეყარა?
- მოიცა, ჩვენც წამოვალთ რა. ეხლავე მელანოს და გუგას დავურეკავ. თან ბაბუას, დარწმუნებული ვარ გავახარებთ.
- ჩვენ, დღესვე ვბრუნდებით.
- კარგი მაშინ რა გაეწყობა.
*  *  *
  მე და რატი, ბაღშიც ერთ ჯგუფში ვიყავით. რატი, ჯიუტი და უკომპლექსო ადამიანია. თვლის, რომ ნებისმიერი ქალის მოხიბლა მარტივარ შეუძლია, თუმცა უნდა ავღნიშნო ისიც, რომ დღემდე, მხოლოდ რამოდენიმე დღიანი ურთიერთობებით შემოიფარგლება. სჯერა, რომ სიყვარული, რაღაც სხვა ხილია, რომელსაც არასდროს გასინჯავს. არ უყვარს, ურთიერთობის გასერიოზულობა და არც ცოლის მოყვანა სურს. ბავშვობაში, მე და რატი ძალიან ცელქები ვიყავით. ბაღშიც, ყოველთვის, როცა მასწავლებელი, ჩვენს მშობლებს, დაიბარებდა თავს ისე ვაჩვენებდით, თითქოს უკანასკნელი, უცვოდველი ბავშვები ვიყავით. რატის, საყვარელი მუტფილმის გმირი ბეტმენია. ერთხელ, როდესაც ბაღის დამამთავრებელი ზეიმი გვქონდა რატიმ, ბაღის სარდაფიდან ბეტმენის ფორმა მოიპარა და სახლში წამოიღო. იმავე საღამოს, ჩემთანს სტუმრად მოვიდა მისი ოჯახი. რატიმ გვერდზე გამიყვანა და ჩურჩულით მითხრა: ,,ბეტმენის ფორმა მაქვს და წამოდი გავფრინდეთ!\\\\\\\" მაშინ ძალიან პატარა ვიყავი და დავუჯერე. მე და რატი, სახლიდან გავიპარეთ და მეზობლის ხეზე ავძვერით, რადგან ფორმა ერთი იყო მე მას ამოვეფარე. გავფრინდით! ხიდან, ჩვენი სახლის ეზომდე, სიმაღლე არც ისე დიდი იყო, თუმცა მე მაინც ხელი ამოვიგდე, რატიმ კი, ფეხი მოიტეხა. მაშინ სწორედ ის ასაკი იყო, როცა გვჯეროდა ყველა იმ, ზრაპრების გმირების, რომელსაც მამა გვიკითხავდა. ბეტმენზე, თავგადასავალიც ერთერთი მათგანი იყო.
*  *  *
- რატის, უარი რატო უთხარი?
- არ იყო საჭირო. ჩვენც, ცოტახნით მივდივართ.
- კიდევ ბევრი დარჩა?
- ერთ სოფელსაც გავივლით და მივალთ.
- მაღლობზეა?
- კი ბაბუას სახლია, დაბიდან საკმაოდ ზემოთაა.
- რას ეტყვი ჩემზე?
- სიმართლეს.
*  *  *
  სოფიას, მთელი გაზა ეტყობოდა, რომ რაღაც აწუხებდა, თუმცა არაფერს ამბობს. თვალებით, გზას ათვარიელებს და ხმადაბლა ცდილობს იმ, სიმღერას აჰყვეს, რომელიც ხმადაბლა მაქვს ჩართული. ერთი ხელი, ფანჯრის გარეთ აქვს, ქარის საპირიეპიროდ ტალების გაკეთებას ცდილობს. ასე ვაკეთებდით, როცა უბანში ოდნავ ნიავი ამოვარდებოდა. სწორედ იმ, მომენტში პირველად დავინახე ანა. იმ, პატარა გოგონას სახე, რომელსაც მე, წლების განმავლობაში მოგონებებით ვატარებდი. მანქანა შეევანელე, ვცდილობდი მის, მოქმედებას უკეთესაც დავკვირვებოდი, თუმცა თავი, მარჟვნივ აქვს შეტრიალებული და ვერ ვხდედავ. ბევრი ცდის შემდეგ მანქანის გადაყენება მომიწია.
- გააჩერე!
- რა მოხდა, ცუდად ხარ?
- კი, ცოტა თავბრუ დამეხვა.
- მოდი ცოტა წყალი დალიე. უკეთესად ხარ?
- კიდე ბევრი დარჩა?
- არა, 2 კილომეტრში ჩვენი სახლია.
- კარგი, მაშინ წავედით.
*  *  *
  ცოტა შემეშინდა, მაგრამ ეხლა უკეთესად არის. სანამ ჩემ სახლამდე მივალ ბევრი შესახვევის გავლა მიწევს, ალბათ ამან, ცუდად იმოქმედა მასზე. როცა მივდივარ ბაბუა, ყოველთვს გარეთ მეგებება. ეხლა კი, ასე არ იყო. ბაბუ, ასე სუსტად მხოლოდ ბებიას გარდაცვალების დღეს მახსოვა. ძალიან მოტეხილია, წევს და არაფრის ჭამის სურვილი არ აქვს. ჩემმა დანახვამ ძალიან გაახარა. სახე გაუნათდა და ეგრევე წამოდგომა სცადა. ბაბუა, როგორ უნდა ყოფილიყო ესე, როცა შვილიშვილს, დაინახავდა ეგრევე ფუსფუსს იწყებდა. სოფია, კარგა ხანს მანქანიდან არ გადმოდიოდა. თქვა, რომ ერიდება და იქ მოიცდის. მამას დავალებით ბაბუას, წამლები და სხვა საჭირო ნივთები ავუტანე. ჩვენ კი, ისევ უკან ვაპირებდით დაბრუნებას. იქამდე სანამ ჩემი გიჯი მეგობრები, არ გამოანათებდნენ. დიდი საოჯახო ავტობუსი დაუქირავებით, დაახლოეებით იმხელა იყო, რომ ერთი კვირას იცხოვრებდი შიგნით. არ გაჭრა იმან, რომ მე რატის, უარი ვუთხარი. რატი, ყოველთვის იმას აკეთებდა, რაც უნდოდა. ძალიან ჯიუტი და პრინციპული ადამიანია.
*  *  *
- როგორ მომნატრებია აქაურობა! ისევ ისეთია, არაფერი არ შეცვლილა.
- აქ რას აკეთებთ? რატი, მე ხო გაგაფთხილე...
- კარგი რა ძმაო, შემარგე, ისედას ერთ კვირით ვარ ჩამოსული.
- ერთ კვირით?
- ხო, აბა შენ არაფერი გიკითხავს ჩემთვის. გუგა გამომყევი ხორცი დავჭათ. გოგოებო თქვენ კი, ბოსტნეულ გარეცხეთ. საღამოს აქ, ისეთებს დავატრიალებთ...
- მამა!
- რა გინდა შვილო, კარგი იდეაა. შენს ახალ მეგობარს არ გამაცნობ?
- კი, როგორ არა. მამა, გაიცანი ეს სოფიაა.
- სასიამოვნოა.
- შვილო, შენ თვალები... ძალიან მეცნობა.
- მამა, არამგონია. ჩვენ, უბრალოდ ერთად ვმუშაობთ.
*  *  *
  დაბინდებამდე, საოცარი სუფრა გაიშალა. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ მარტია, მაინც ეზოში ვარჩიეთ ვახშმობა. ჩვენ ყველა ბაბუას, გაკეთებულ მაგიდას მივუსხედით. ეგრევე ყველამ, თავისი გაჭირვებაზე დაიწყო საუბარი. გუგა ყვებოდა, რომ ხელფასი ძალიან დაბალია და ნამდვილად არ ღირს თავის მასხარაობის ამდენი მუშაობა. მელანოს, ძალიან ჭირვეული კლიანტი შეხვდა და უკვე, ერთი კაბის, ესკიზი 7_ჯერ შეაცვლვინა. რატი, აქაურობით ტკბება და ამბობს რო, მოვკვდები აქ დამმარხეთო. მამა, სდუმს და შესციცინებს ყველა ჩემს მეგობარს, თუმცა განსაკუთრებით აკვირდება სოფიას. რამოდენიმეჯერ ვანიშნე. ,,საკმარისია! ის კი ცდილობს, რომ მიპასუხოს. ,,კარგია, ლამაზი გოგონაა.\\\" ბოლოს კი, როდესაც ყველამ წუწუნი დაასრულა ბაბუა, მოგვიბრუნდა და გვეუბნება: ,, შვილებო, თქვენ რა გაქვთ საწუწუნო. აგერ მე, უკვე 86 წლის ვარ. ცალი ფეხი სამარეში მაქვს და ვინ იცის შეიძლება ხვალაც მოვკვდე.\\\" შემდეგ თავის წარსულზე დაიწყო საუბარი, რომელიც ყველამ უკვე ზეპირად ვიცოდით. რატის, მიუბრუნდა და ეუბნება: ,, რატი, შვილო მე სად არ მიმუშავია. მე, 13 წლის ვიყავი, როდესაც მამაჩემში ომში დაიკარგა. მამის, რჩევა დარიგებების არ მახსოვს. მამაჩემი, მხოლოდ მაშინ მახსოვს, სანამ ომში წავიდოდა. მედალიონი დამიტოვა და მითხრა: ,,ეხლა შენ ხარ ოჯახის უფროსი, შენ უნდა მიხედო დედას და დას.\\\" მე, 13 წლის პატარა ბიჭმა, დავიწყე მუშაობა სკინიგზის სადგურზე. მგზავრებს ბარგის გადაზიდვაში ვეხმარებოდი. ერთხელაც, როდესაც ერთმა კეთილმა კაცმა, ჩემი წვალება შენიშნა, მომკიდა ხელი და თავისთან წამიყვანა. ხელობა მასწავლა. მეც,  ზარმაზი არ გამოვდექი და ვისწავლე. ასე, რომ ბაბუ, თქვენთვის ჯერ დაღლა ადრეა. ჯერ თქვენ, მთელი ცხოვრება წინ გაქვთ.\\\\\\\" ბაბუას, დარიგებამ ყველა გააჩუმა.
*  *  *
- სოფია სადაა?!
- არ ვიცი ძმაო, ეხლა აქ არ იყო?
- აქ იყო, მაგრამ ეხლა აღარ არის.
- წავალ ვნახავ იქნებ სამზარეულოშია.
- სად უნდა წასულყო. გარშემო სულ ტყეა.
- კარგი რა გაბო, სად წავიდოდა აქვე იქნება, ალბათ ცოტა გაისეირნა.
- ყველგან ნახეთ?
- შვილო, დამშვიდდი ნუ დაპანიკდებით. ეხლა ავდგეთ და გადავნაწილდეთ.
- არა მამა, ის ესე მარტივად არ გაქრებოდა. მას, ტყის და სიბნელის ძალიან ეშინია. ის, ჩემს გარეშე არსად წავიდოდა.
- შენ საიდან იცი?
- რატი, ეხლა ამის კითხვის დრო არ არის. დავიშალოთ და იქამდე ვეძებოთ სანამ არ ვიპოვით.
* * *
რამდენიმე საათის წინ!
- რა გინდა ვახტანგ, რატო მირეკავ?
- უნდა შევხვდეთ.
- არ გამოვა. ეხლა გაბრიელს, სოფელში მივყვები.
- მე, უკან გამოგყვებით და როცა დაგირეკავ. იქ მოხვალ სადაც გეტყვი.
- ვერ მოვალ. გაბრიელი, ყველაფერს მიხვდება.
- არც გაბედო! არ გაბედო გაბრიელისთვის რამის თქმა. ჩვენი შეთანხმება ხომ კარგად გახსოვს.
- მახსოვს.
- შეტყობინებით მოგწერ და გეტყვი, სადაც უნდა მოხვიდე. ყურადღებით იყავი! არ უნდა შეიმჩნიო, რომ დაბნეული ხარ.
- გასაგებია.
* * *
ახალნდელი დრო!
- იპოვეთ?
- ვერა ძმაო, სახლს, რამოდენიმეჯერ შემოვუარეთ, მაგრამ კვალიც კი არ არის.
- გუგა ეძებეთ! არ შეწყვიტოთ! სოფია, უნდა ვიპოვოთ...
- კარგი ძმაო, დამშვიდდი ვიპოვით შორს ვერ წავიდოდა.
- ადექით! ტყეში მივდივართ.
- შვილო, მოიცადეთ! ვერ გაგიშვებთ. აქაურობას კარგად არ იცნობთ. რამეს არ გადაეყაროთ.
- რა ვქნა მამა, ასე ვერ ვიჯდები უმოქმედოთ. თქვენ თუ არ წამოხვალთ, მაშინ მე წავალ.
- მელანო შვილო, შენ ბაბუასთან დარჩი ბიჭები წავალთ.
- ზურა, ბიძია ეს რა არის?
- იარაღია შვილო. თავდაცვისთვის ერთი მაინც ხო უნდა გვქონდეს.
- ორი! მამა, იარაღი მეც მაქვს. რა იყოთ, ეგრე რატო მიყურებთ? მეც ვიცავ თავს.
- ერთი კვირით ჩამოვედი და უკვე რეები ხდება. პირველივე დღეს, ღამე, ტყეში მიწევს ხეტიალი, სადაც ღმერთმა არ იცის, წინ რა დამხვდება. ღმერთო შენ დამიფარე!
- რატი, ბევრს ნუ ლაპარაკობ და გამოადგი ფეხი.
- ბიჭებო, მელანო მარტოაა. იქნებ უკან დავბრუნდე.
- უკვე არ გამოვა. სახლს საკმაოდ გავცდით.
- ღმერთო! ეს გეწერა ჩემს განსაცდელში? ბოლოს მაინც,  მტაცებელმა უნდა შემჭამოს არა?
- აუ, დავიღალე უკვე. ნეტა სახლსი დაგვეტოვებინა.
- გუგა მაგის დრო არ არის იყვირეთ. არ გაჩერდეთ. ,,სოფიაა, სოფიააა სოფიაა!!!\\\\\\\"
- მიშველეეთ! ძალიან გთხოვთ დამეხმარეეთ!
- მოიცა ძმაო, ეს სოფიას ხმა არ არის?
- საიდან ისმის?
- მგონი აქედან.
- სოფია როგორ ხარ?
- შემეშინდა... ძალიან შემეშინა.
- კარგი ხო, დამშვიდდი მე აქ ვარ. ყველაფერი კარგად იქნება. ადექი, სახლში მივდივართ.
- ვერ ვდგები.
- მე დავეხმარები.
- რატი გაიწიე. შენ ჯობია ფანარი აქეთ მოაბრუნო.
- არ ვიცი აქ, როგორ მოვხვდი. წყლის დასალევათ, სამზარეულოსი გავედი. შემდეგ აქ გამეღვიძა. განთავისუფლება, რომ ვცადე დაბმული ვიყავი...
- კარგი, კარგი ნუ ლაპარაკობ სახლში, რო მიხვალთ მერე ვისაუბროთ.
- ზურა ბიძია! ეს რა არის?
- გაჩუმდით არ დააფთხოთ.
- რატო დახტის? თან ჩემსკენ მოდის... გავიქცეთ!!!
- მოიცადეთ შვილო, სად გარბიხართ? შვლის ნუკრია, თანაც ძალიან პატარაა.
- შუქია, აი იქითთ მთის ბოლოს. გვიშველეეთ დაგვეხმარეთ!!!
- რატი, ნუ ყვირი თავი ამტკივდა უკვე. ის ჩვენი სახლია, მოვედით უკვე.
*  *  *
  ესეც კიდევ ერთი თავგადასავალი. ყველაფერი კი, დასრულდა იმით, რომ რატიმ, რამის გააფრინა ის 30 წუთი, რაც ჩვენთან ერთად ტყეში გაატარა. სოფია კი, ძალიან შეშინებული თვალებით იყურება. ახლაც ჰგონია, რომ ვიღაც ისევ მის წაყვანას შეეცდება. გვერდიდან არცერთი წუთით არ მშორდება. ბაბუამ, ყველაფრის მიუხედავად ჩვენს თავგადასავალზე გემრიელად იცინა, თუმცა გაგვაფთხილა კიდეც, რომ ტყეში ასეთ დროს გასვლა სახიფათოა და მეტი სიფთხილე გვმართებს. რატი, სახლშია ფანჯრიდან გახედვასაც კი ერიდება. სახლი, საკმაოდ პატარაა. იქ, დასაძინებლად ყველა ვერ მოვთავსდებოდით და გადავწყვიტეთ გოგოები სახლში დავტოვეთ. ჩვენ კი, ავტობუსში, გაგვეთენებინა ღამე. რატი, თავიდან მკვეხარე უარზე იყო, თუმცა საბოოლოდ მაინც დავითანხმეთ. სოფია, ცდილობდა თვალებით ენიშნებინა, რომ სახლში დარჩენა ერიდებოდა და მასაც ჩემთან ერთად უნდოდა წამოსვლა. საბოლოოდ კი ისე მოხდა, რომ ყველა ავტობუსში წავედით.
*  *  *
- გინდა ვითამაშოთ?
- მელანო, კარგი აზრია ამ, მძიმე ღამის შემდეგ განტვირთვა არ გვაწყენდა.
- მე თანახმა ვარ.
- გაბრიელ, სერიოზულად?
- ხო, რაიყოთ მეც არ მაწყენდა განტვირთვა.
- იმ, საშინელი ტყის შემდეგ არც მე. რას ვტამაშობთ?
- მაგაზე მე მომანდეთ.
- მიდი გუგა, გისმენთ.
- ,,სიმართლე თუ მოქმედება\\\\\\\" თამაშის წესები მარტივია. გარიელ, მიდი ლუდი ბოთლი მესროლე.
- ბოთლი ცარიელია ძმა.
- სწორედ ეგ მჭირდება. გაიშალეთ! ვეცადოთ წრე შევკრათ. ეხლა,  კი აი, ამ ბოთლს დავატრიალებ. ბოლოს ვისთანაც გაჩერდება მას ვეკითხებით სიმართლე თუ მოქმედება. ეხლა გასაგებია?
- გასაგებია, მიდი დაატრიალე.
- ვაა, პირველობა ყოველთვის არ მიყვარდა.
- რატი, სიმართლე თუ მოქმედება?
- ჩემი მეგობრებს კარგად ვიცნობ, რარაც საშინელებას გამაკეტებინებენ. ასე,  რომ ვირჩევ სიმართლეს. მელანო, გისმენ შენ დამისვი შეკითვა.
- მეე? კარგი, მაშინ გკითხავ: ამერიკაში წახვედი, იმიტომ, რომ პრობლემებს გაქცეოდი?
- კი, წავედი იმიტომ, რომ პრობლემების შემეშინდა. ალბათ წარსული უკან, რომ დაბრუნდეს დავრჩებოდი და იმ პრობლემების მოგვარებაზე ვიზრუნებდი. ვატრიალებ! გუგა, სიმართლე თუ მოქმედება?
*  *  *
- მოქმედება!
- დაურეკე ნატას, და ხვალ პაემანზე დაპატიჯე.
- ხუმრობთ არა?
- არ მპასუხობს. მოიცა მივწერე. ხუმრობთ? მიპსუხა!
- რა მოგწერა?
- მისამართს მეკითხება... აი, გაბრიელ, შენამდეც მოვედით. სიმართლე თუ მოქმედება?
- სიმართლე.
- რას ეტყვი პირველად გოგონას, რომელსაც ამდენი ხანია ეძებ?
- არ მომწონს, ეს თამაშია თუ დაკითხვის ოთახი.
- მიდი გაბრიელ, ნუ გაურბიხარ კითხვას.
- ძალიან ბევრ რამეს... ვეტყოდი, რომ ის ისეთივე ლამაზია, როგორიც ჩემს გონებაში. ვეტყოდი, რომ იმაზე დიდი სიმაღლეები ვნახე მისთვის და აუცილებლა ავალთ. ვეტყოდი, რომ ის ისეთვე თვალებით, მიყურებს, როგორც უწინ...
- შენ ის უკვე იპოვე...
- კი, სოფია ვიპოვე, მაგრამ ის, ისეთი თვალებით აღარ მიყურებ, როგორც უწინ... მე წავალ მამას და ბაბუას ჩავხედავ.
- მოიცადე, ამან ანა იპოვა? სოფია, შენ რამე იცი ამის შესახებ?
- არა, მე არაფერი ვიცი.
- მოდი გავაგრძელოთ. მელანო, შენი ჯერია.
- სიმართლეს ვირჩევ.
- ჩვენს შორის, არის ადამიანი, რომელიც შენ ბავშვობაში გიყვარდა?
- აუ, კი...
- ვინ მე?
- რატი, ეგ უკვე მეორე შეკითხვაა...
*  *  *
  შეკითხვა, რომელიც ყველაზე მეტად არ მინდოდა ვინმეს ჩემთვის, დაესვა და აი, ვუპასუხე კიდეც. ამდენი ხნის განმავლობაში სოფია, ჩემი დაბნეული სახე პირველად ნახა. მისი მწვანე ბრიალა თვალებით, მიყურებდა და რწმუნდებოდა, რომ დიახ მე ვარ ის ადამიანი, ვისაც პირველად აკოცა. რა დიდი ძალა გქონია სიყვარულო... გოგონამ, რომელმაც ბავშობაში მაგრძნობინა, რომ მუცელში შეიძლება არსებობდეს პეპლები და მთელ ტანში ჭიანჭველები დადიოდნენ. სიყვარულო, მას, დამაშორე ძალიან დიდი ხნით ეხლა კი, როდესაც მას შევხვდი ყველაფერი თავდაყირა დგას. თითქოს არ შემიძლია მე, მას ვუთხრა, რომ დაგიცავ გაგათბობ. ვსიო მორჩა საკმარისია! მე,  არ გაგიშვებ!!! არ შემიძლია ხელი ჩავკიდო და ვუთხრა ეს ყველაფერი. ვერიდები მის სიახლოვეს, მეშინია დავკარგავ კონტროლს და დავიმარხები მის სურნელში. რა ყოფილხარ სუყვარულო, მოდიხარ და ვერ გაგირკვევია რა გინდა. რამოდენიმე წუთში, როცა ავტობუსში დავბრუნდი ყველას ეძინა სოფიას გარდა. ის, ფანჯარასთან იჯდა და მე მელოდებოდა.
*  *  *
- რატო არ გძინავს?
- შენ გელოდებოდი.
- ხედავ? მე მოვედი. მიდი ეხლა დაიძინე.
- შენ არ დაწვები?
- ყველამ დაიძინა, ვიღაც ხო მაინც უნდა იყოს ფხიზლად.
*  *  *
  გამთენისას მამამ, საუზმე მოამზადა. ყველა დაბლა იყო ჩასული სოფიას გარდა. მე, სკამზე ჩამძნებია და ამასაც, მგონი მთელი ღამე არც ამას დაუძინია. ჩემს გვერდით ზის და თავი ჩემს მხარზე აქვს მოდებული. გავბრაზდი, მინდოდა მისთვის ყვირი დამეწყო, თუმცა ის, ისეთი ლამაზია. მზის სხივი, მის სახესი ურტყამს და მისი ნაკვთები უფრო მკვეთრად ჩანს. ფთხილად შევეცადე მისი თმა სახიდან გადამეწია, თუმცა მას ამის მოქმედებაზე გამოეღვიღა. გამიღიმა და მითხრა:
*  *  *
- დილამშვიდობის.
- გაიღვიძე, ქალაქში ვბრუნდებით.
- შვილო, ჯერ ადრეა მოდით ისაუზმეთ.
- მამა, მეჩქარება ქალაქში უნდა დავბრუნდაე.
- ნახვამდის, ყველაფრისთვის მადლობას გიხდით. თქვენ, რომ არა, არც კი ვიცი გუშინ რა მოხდებოდა.
- სოფია, სად მოდიხარ? შენ ავტობუსით მოდიხარ.
- რატო ავტობუსით? აქ, ერთად მოვედი და აქედანაც ერთად წავალთ.
- მე სხვა საქმეები მაქვს. სახლში მიდი და თომას გამოუშვბთ შენთან.
  წამოსვლის თანავე ავტობუსიც, მომყვა უკან დარწმუნებული, ვარ ყველას იდეა იყო ეს . აინტერესებთ სად მივდივარ და რა არის ჩემის საიდუმლო შეხვედრის მიზეზი, როცა უკვე მანქანას ავუჩქარე და ავტობუსს საკმაოდ გავცდი. ტელეფონზე ზარია.
- ძმაო, მანქანა გადააყენე! შენი კლიანტი ცუდად გახდა...
- სოფია, კარგად ხარ?
- უკეთესად ვარ.
- კარგით, წადით გზა გააგრძელეთ. ამას მე მივხედავ.
- უსამართლოდ მექცევი...
- მე? მე გექცევი უსამართლოდ? მოსიარულე პრობლემა ხარ! სადაც, არ უნდა წახვიდე ყველგან პრობლემას ქმნი...
- გაბრიელ, გულს მტკენ სენი სიტყვებით...
- დავიღალე გესმის! მუდამ შენი დაცვით და ძებნით დავირალე.
- კარგი, მაშინ შენ წადი, აქედან ჩემით წამოვალ.
- ნუ სულელობ აქ არ დაგტოვებ, ჩაჯექი მანქანაში.
- არ ჩავჯდები!
- ანა, უკვე ნერვებს მიშლი!
- რაა? შენ ანა დამიძახე?
- არაფერიც, მოგესმა...
*  *  *
  ყველაფრის მიუხედავად სოფია, ატირებული პირველად ვნახე. ვინანე, ძალიან ვინანე ჩემი სიტყვები, თუმცა უკვე გვიანი იყო. რაც არ უნდა ვუთხრა ყურადღაბასაც აღარ მაქცევს. გზა, სულ აღარ ხდის ცუდად, მეტიც მანქანას, ლუკი გადახსნა, მუსიკას ხმამაღლა აუწია და სიმღეღა დაიწყო. პირველად ვნახე ქალი, რომელიც ჩემს მანქანაში მღერის, თანაც ასე კარგად ასრულებდეს სიმღერას. ხელები გაშლილი აქვს და ყვირის.
*  *  *
- არ მოვკვდები! მე, არ მოვკვდები!
- გაგიჟდი? ჩამოდი არ გადავარდე.
- მერე რა, ჩემი სახით, ერთი დიდი პრობლემა მოგაკლდება.
- სისულეებს ნუ ამბობ, ჩამოდი თორე მანქანას გადავაყენებ.
- კარგი ხო.
*  *  *
  გრძელი ღამის შემდეგ, როგორც იქნა სახლში დავბრუნდით. ჩემს სახლში, სააბაზანოში შესვლაც კი, დასწრებაზეა. წყლის გადავლება მინდოდა, თუმცა მოფიქრებული არ მქონდა და სოფიამ, უკვე დაიკავა. დაახლოებით 40 წუთი, დამჭირდა იმისთვის, რომ ჩემი ჯერიც მოსული.  არადა მეჩქარება შეხვედრაზე უკვე საკმაოდ დიდი ხანია დავაგვიანე. აი ეს სტერეოტიპიც დავამსხვრიე, რაც აქამდე მქონდა და პირველად დავაგვანე შეხვედრაზე. თომამ, გუშინ ღამით მომწერა, რომ ბავშვს ნათლავს და მისი ნათლია, მე უნდა ვიყო. თავიდან გამიკვირდა, უარიც კი ვუთხარი, მაგრამ მერე დედაჩემმა, დამირეკა და მითხრა, რომ უარის თქმა არ შეიძლება და დავთანხმდი. დედა, ახლაც მირეკავ უკვე ექვსი გამოტოვებული ზარია და აი, როგორც იქნე სოფია, გამოვიდა.
*  *  *
- უი, შენ მელოდებოდი?
- არა სოფია, წასული ვიყავი და უკვე დავბრუნდი.
- სერიოზულად?
- გამატარე ძალიან გთხოვ, ისედაც დიდი ხანია დავაგვიანე.
- კარგი, სანამ გამოხვალ მე პერანგს გავავუთოვებ.
- გაფთხილებ შენ არ მოდიხარ!
- მანდედან ნუ ყვირი, ისედაც ვიცი. არც მინდა ძალიან დავიღალე. მირჩევნია სახლიში დავრჩე და დავისვენო.
*  *  *
  გაბი, ჩემთვის პირველი ნათლულია. თომას, ეს გადაწყვეტილება, ძალიან დასაფასებელი და სასიხარულოა, თუმცა ამავდროულად ძალიან საპასუხისმგებლო, რადგან მე მომავალში მისთვის კარგი მაგალითი, უნდა ვიყო. უნდა ვასწავლო, როგორ გაუმკლავდეს პრობლემებს და ყველანაირ რთულ პერიდში გვერდში დავუდგე. ეს ყველაფერი გავიფიქრე, როდესაც ხელში პატარა გაბრიელი მეჭირა, მამაო კი, ყველანაირად ცდილობდა მის გაჩერებას. პროცესი, ალბათ 30 წუთი გაგრძელდა. მთელი ამ პერიოდის განმავლობაში გაბის, გაჩერება ძლივს შევძელით. ეძინებოდა და ძალიან უხასიათოდ იყო. წამოსვლისას ტაძრის ეზოში, ბევრი სურათი გადავიღეთ. დედაჩემი, ამბობდა: ,,კარგია, მოგონებად დარჩება...\\\\\\\"
*  *  *
- გაბო, ძმაო შენთან საქმე მაქვს.
- მოგვიანებით ვისაუბროთ.
- შვილო, მოდი შენთან რამდენი ხანია სურათი არ გადაიღია.
- კარგი რა დედა, ხო იცი არ მიყვარს სურათების გადაღება.
- წამოდი სახლში ერთად წავიდეთ.
- დედა, მაპატიე დღეს არ მცალია საქმეები მაქვს.
*  *  *
  თომამ, სავახშმოდ სახლში დამპატიჯა. დედაც, ცალკე  მთხოვდა სახლში გავყოლოდი, თუმცა მე მაინც ცალკე მარტო ვარჩიე წასვლა. იმ მეგობართან, სადაც თავს კარგად ვგრძნობ. ჩემს ცხოვრებაში ერთადერთი ადამიანია, რომელიც ბევრ შეკითხვას არ სვავს და ზუსტად იცის, რომ დახმარება მჭირდება. ქრისტის, ერთი წელია ვიცნობ. ჩვენ ყველაფერი იდიალურად გვქონდა. ერთმანეთის გვესმოდა უსიტყვოთ, თუმცა მეგობრობის გარდა სხვა ურთიერთობები არ გამოგვივიდა. მელოდება უკვე რამოდენიმე დღეა. ეხლაც ერთი სული აქვს, როდის მივალ. ქრისტი, მეგობართან ერთად ჩემი კოლეგაა. ქრისტი, ჩემი სხვა მეგობრებს არ იცნობს და არც სურვილი არ აქვს გაცნობის. ძალიან ეგოისტია და თვლის, რომ მხოლოდ თავად არის ჩეთვის საუკეთესო.
*  *  *
- სად ხარ აქამე? მომენატრე.
- რას აკეთებდი სანამ მე არ ვიყავი?
- იმ, ნახატის აწყობა დავასრულე ერთად, რომ დავიწყეთ.
- მართლაა, როგორი გამოვიდა?
- აი, შეხედე... ძალიან ლამაზი გამოვიდა. ძალიან დაღლილი სახე გაქვს. მოხდა რამე?
- ქრისტი, გეხვეწები შენ, მაინც არაფერი მკითხო.
- რა გინდა, რო გავაკეთოთ?
- არაფერი, უბრალოდ ჩამეხუტე.
- ტელეფონი გირეკავს...
- რა ხდება თომა?
- სასწრაფოდ უნდა შევხვდეთ იმავე ადგილად, სადაც წინაზე შევხვით.
- კარგი მოვდივარ.
- უკვე მიდიხარ?
- გინდა ხვალ დავგეგმოთ რამე. ვახშამზე გეპატიჯები მისამართს შეტყობინებით მოგწერ.
- გაბრიელ!
- რა?
- მიყვარხარ...
- ამაზე, ჩვენ ხო შევთანხმდით?
- ვიცი, მაგრამ არ გამომდის.
*  *  *
  ქრისტი, ამბობს, რომ პირველივე ნახვით არის ჩემზე შეყვარებული. მე, ხშირად მიწევდა იმის ახსნა, რომ მეგობრობის გარდა მას, ვერაფერს შევთავაზებდი. მარტოსულია მეგობრებს და ახლობლებს მოწყვეტილი  ადამიანია. არ სჯერა დღესასწაულების, არც მეგობრებთან ერთად არ აღნიშნავს დაბადების დღეს. მხოლოდ ერთი მეგობარი ჰყავს. მასთანაც არ ატარებს დიდი დროს. უმეტესად სახლშია ან ოფისში.
*  *  *
- გააფრინე!!! როგორ დაუშვი სოფია მოეტაცებინა?
- ძმაო, დამშვიდდი ყველაფერს აგიხსნი, როგორც შევთანხმდით ექიმი და მისი ქალიშვილი, საიმედო ხელშია.
- იმედია ვახტანგმა, შენი ნდობა არ დაკარგა. ფთხილად უნდა ვიყოთ ის არაფერს უნდა მიხვდეს. ყველაფერი კარგად უნდა გავთვალოთ.
- არ იდარდო მაგაზეც ვიფიქრე. ვახტანგმა, იცის, რომ  ექიმი კვდარია. ეხლა საქმე ამაში არ არის, ის ელოდება, რომ შენ სოფია შეგიყვარდეს.
- სოფია მოღალატეა ხო?
- არამგონია ძმაო, ეხლა საქმე ისე მიდის, თავად ვახტანგის, ზემოქმედების ქვეშ არიან, ეს ამდენი ხალხი.
- შენი ნდობა არავითარ შემთხვევაში არ უნდა დაკარგოს, პირიქით უფრო უნდა სჯეროდეს, რომ მის მხარეს ხარ.
- სწორედ ამიტომ მე, მომიწია სოფია მოტაცება.
- მერე არ გიფიქირია,რო რამე დაემართებოდა?
- არა გაბო, თქვენ სანამ მოხვიდოდით მეც ახლო მახლოს ვიყავი. მისთვის არაფერი დამიშავებია...

გაგრძელება იქნება!