ვინმეს ჩემგან რამე წყენა თუ ახსოვს, თუნდაც პატარა წყენა, ვთხოვ მომიტევოს. მე პირადად ყველაფერს ვაპატიებ ადამიანს ორი რამის გარდა: ღალატის და დედის გინების გარდა.

ღალატია ჩემგან წასვლა, ჩაშვება და ასე შემდეგ. ადამიანს, რომელსაც ვენდობი, ჩემს დარდებს ვუზიარებ, საიდუმლოს ვანდობ, არ უნდა ჩამიშვას, არ უნდა გამთქვას, გულში უნდა შეინახოს ყველაფერი, სამარეში უნდა ჩაიტანოს. მე პირადად ასეთი ვარ, ადამიანი თუ მენდობა, თავის განცდებს მიზიარებს, საიდუმლოს მანდობს, მე იმას იმედებს არ გავუცრუებ, ყოველ შემთხვევაში არ ჩავუშვებ. მოკლედ ჩამშვებები და ენატანია ხალხი შორს ჩემგან.

ღალატის და დედის გინების გარდა ყველაფერს ვაპატიებ ადამიანს.

დედაშვილურ სიყვარულზე უფრო დიდი გრძნობა არ არსებობს დედამიწაზე, ისევე როგორც არ არსებობს დედის გარდაცვალებით გამოწვეულ ტკივილზე უფრო დიდი ტკივილი, შვილის გარდაცვალებით გამოწვეულ ტკივილის გარდა.

ხშირად ჩაეხუტეთ დედებს

ცუდ ხასიათზე ვიყავი თუ კარგ ხასიათზე, დედას ყოველთვის ვეხუტებოდი. არა აქვს მნიშვნელობა ცუდად ხარ თუ კარგად, დედას ხშირად უნდა ჩაეხუტო (ვისაც აღარ გვყავს, ნათელში გვიმყოფოს უფალმა), ჩახუტებით სითბო გადადის. მშობლის სიყვარულიდან იწყება მოყვასის სიყვარული.

დედა სიცოცხლის ელექსირია! ბედნიერია ის ქალი, რომელსაც დედა ჰქვია, ქალისთვის დედობაზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს.

არავის ეყვარები ისე, როგორც მშობელ დედას უყვარხარ, არავინ გიერთგულებს ისე, როგორც შენი დამბადებელი გიერთგულებს.

დღეს ხშირად გვესმის დედის გინება, რაც ძალიან სამწუხაროა, გინებაზე უარესი არაფერია, დედის გინება ღვთისმშობლის გინებას ნიშნავს, რადგან ღვთისმშობელი ყველას დედაა.
პოეტი ნოდარ ჯალაღონია თავის ლექსში ,,შეგინებული დედები“ ამბობს:

,,დედაზე უფრო ძვირფასი ვინა გყავთ, რა გაბადიათ?
დედა - ქართველი ვაჟკაცის სალოცავი და ხატია!“

,,კაცი რომ საკუთარ დედაზე შეიგინება, ის ერთი ჩასუნთქვის ღირსიც არ არის!“ - თქვა თავის დროზე ნოდარ დუმბაძემ.

ჩვენ – ქართველებს ბევრი კარგი სიტყვა გვაქვს დედაზე: ,,დედაენა“, ,,დედა ბოძი“, ,,დედა ისტორია“, ,,დედამიწა“ და ასე შემდეგ.

დაბოლოს:

აღსარება

ვერ ავისრულე გულის წადილი
და ვერ შევმატე მისხალს - მისხალი,
სახსოვრად დამრჩა დედის მანდილი,
ღმერთთან წავიდა სწორედ ის ქალი, -

მე რომ ვუყვარდი ალალად, წრფელად,
არც გაუვლია ღალატი გულში,
არ არსებობდა ჩვენ შორის წყენა,
გაზაფხულზე კი ჰყვაოდა ნუში.

თუმც კვლავ მივყვები დროის დინებას,
ნელ - ნელა ვხდები გულჩათხრობილი,
რა ვქნა, უფალმა ასე ინება,
ვარ ამ სევდიან ამბის მთხრობელი.

ჯანდაბას ჩემი წადილი გულის,
მე ამ სამყაროს ჯერ კიდევ ვხედავ...
და ცოცხლობს ჩემში ის სიყვარული,
რომ მიწილადა მშობელმა დედამ.

ოთარ რურუა