ირონიულ–სევდიანი (საავტორო) თარგმანი

შექსპირი
სონეტი N° 12                   

ძველებურ საათს წიკწიკით დრო უმოწყალოდ მიჰყვება,
თვალმოჭუტული მიყურებს, სულ პ..ჭულ ამბებს მიყვება:
დღეს გადაყლაპავს ღამეო, ია დაჭკნება, გახმება,
სიზმრად ნანახი ყორნის თმა ცხადად ჭაღარით ახდება.

ხეებიც ფოთლებს დაჰყრიან, გაშიშვლდებიან ურცხვადო,
საქონელი და პირუტყვი დარჩება ჩრდილთან უბრადო,
აყვავებული მინდვრები გაითიბება ხელჩქარა(დ),
შეკრავენ, ძნებად დაწნავენ, გადაიქცევა ხმელ ჩალად.

ეგ სილამაზეც, მშვენებაც, გაგექცევა და გაქრება,
სიამოვნება, სილაღე სანატრებელი გახდება,
შენს ადგილს დაიკავებენ ტურფები – შვილის ტოლები,
სინორჩით, სიყრმით, სინაზით ვერასდროს გაუტოლდები.

თავს ნუ იტყუებ, იმშვიდებ ყოვლად უგვანი ფიქრებით,
შთამომავლობა შენ არ ხარ, წახვალ და აღარ იქნები .....





მთარგმნელი: მზია თვალაბეიშვილი
თარგმანი შესრულებულია მთარგმნელთა კლუბში.


When I do count the clock that tells the time,
And see the brave day sunk in hideous night;
When I behold the violet past prime,
And sable curls all silver’d o’er with white;
When lofty trees I see barren of leaves
Which erst from heat did canopy the herd,
And summer’s green all girded up in sheaves
Borne on the bier with white and bristly beard,
Then of thy beauty do I question make,
That thou among the wastes of time must go,
Since sweets and beauties do themselves forsake
And die as fast as they see others grow;

And nothing ‘gainst Time’s scythe can make defence
Save breed, to brave him when he takes thee hence.