როდესაც თანმიმდევრულად და მწყობრად ჩაგეზარდა დანიშნულების ადგილამდე მიღწევის შეუძლებლობა სოკოს ბაქტერიით გაჯიუტებული ფრჩხილივით; როდესაც ცხოვრებისგან კინწისკვრით გაგდებულს დაემსგავსა საუბარს ვერმორგებული შენი სათქმელი; როდესაც შეუმჩნეველი თავბრუსხვევა თავშეკავებული ღიმილით შემოგეძარცვა და თავის დახრა ვიღაცის ხმალთან დახვედრამ გაგაბედინა; როდესაც ლექსების წერით შიშებს შორის ომი დააზავე და უკვდავების ყვავილის ბოლქვი იმ ქოთანში ჩარგე, მდედრი ოჩოკოჩის რძით ამოზელილი თიხით რომ ამოიყვანე და ქოთანი ცინიკური მინერალებით გაჟღენთილი მიწით ამოპირე - ყვავილმა დავიწყების უხილავი კვირტი გამოაჩინა, მიწამ ნესტიანი გმინვა ამოუშვა და ნაპრალები აახამხამა. ამ ოღრო-ჩოღრო გზებზე ფეხაკრეფით მიმავალთან რა გესაქმება, თუ ვერ შეძელი საკუთარი თავის მოგერიება...