შესავალი
  შინაგანი მოღლილობა,ალბათ ეს ის ორი სწორი სიტყვაა და სრულიად საკმარისიც კი,რომელიც ჩემ ამ დროინდელ მდგომარეობას სრულყოფილად აღწერს,თუმცა ბავშობიდანვე მიყვარდა და აღტაცებით მიზიდავდა ზედმეტი სიტყვების  წარმოთქმა,ამიტომაც ამბავს უფრო განვარცობ,თავიდანვე გეტყვით , ამ ისტორიას ბედნიერი დასასრული არ აქვს,ის არც რომანტიკულია და არც კომიკური,ვერც საინტერსოდ გამოიყრება,ეს უბრალოდ თხრობაა ჩვენ დროში მომხდარ რეალურ ამბავზე.

                                                                                          (დასაწყისი)
                                                                                              თავი-I

  უკვე შეგუებულ თუმცა მაინც გაუცხოებულ ქალაქში  მეორე სტუდენტურ წელი დაიწყო,მეშვიდე სართულზე,ძველ ხავსმოკიდებულ ერთ ოთახიანის კედლებში მაქვს მყუდრო სამოსახლო მოწყობილი,მეორე წელია ეს ბინა იქცა ჩემ ციხესიმაგრედ,ქალაქში ყველაზე ახლობელ სივრცეთ,მიუხედავად ოთახის შეუხედაობისა და ნესტისა რომელიც ზღვის სიახლოვის გამო ჩემ ღრუბლების სიმაღლეზე მდგომ ციტატელს  შეპარულა ღირსეულად იფარებს უმუშევარ სტუდენტს,მთელი თავისი არეული და დაულაგები ცხოვრებით.მეგობრები აქ იშვითადად მსტუმრობენ,არა საერთოდაც დღემდე არავინ მოსულა,ისე იმათ ვისაც მე მეგობრებად მოვიაზრებ არ უყვართ ისეთი ადგილები სადაც საკბილო და პირის ჩასატკარუნებელი არაფერი ეგულებათ,ამიტომაც ბინის გარეგნობას ვერ დავაბრალებდი ამ ფაქტს,ეს უფრო კუთხეში მდგომი სამზარეულო სათავსოს სიცარიელის ბრალია.შეიძლება ძველი,საბჭოური ეპოქიდან შემორჩენილი მექანიკური საათის უსიამოვნი წიკწიკის ხმისაც,ძილს და ღამის მყუდროებას ლამანჩელი რაინდივით დაოდგრომლად რომ მიშლის ხოლმე,მეორე წელია,ორი სართულს ქვემოთა სამოც წელს მიღწეულ ყრუ-მუნჯს და ახალი მთავარესავით წელში მოხრილ ბინის მეპატრონეს, ყოველ დილით წერილს ვუტოვებ.

-იქნებ გაიტანოთ ეს საათი ბინიდან,ან ჩემ არ ყოფნაში შეეშვათ მის მომართვას.

გაიფიქრებდით,რა ირონიულია არა?! იმ ძვეელ საათს ამ კაცზე მეტი წინადადება წამოცდება ხოლმე. ტოლვილია,მეზობლებისგან ყური მოვკარი,ომის დროს ოჩამჩირეში რუსებს შეეუშინებიათ და ძალადობიდან წაერთვა სმენაც და ენაცო,მშვენივრად მოწყობილა აგერ ორი ბინა მისცეს,ქირით თავს ირჩენს,მოსასმენიც ბევრი არაფერია ამ სამყაროში,სათქმელიც არა მგონია ქონდეს,ამიტომ მასზე დიდად არ ვნაღლობ,თუმცა ეს სხვა ამბავი და ისტორია,სხვა დროს მოგიყვებით.

  საათივით,ოთახში ორი ძველი სკამი,კუთხის მაგიდა და საწოლი დგას,სიძველიდან მათი ჭრაჭუნის ხმა საათის მოსაწყენ წიკწიკს ფარავს ხოლმე,ამიტომაც მომწონს კიდევაც მათი სიბერის გოდება,სულ ესაა ამ ოთახის სამკაულები,ბებერი ციხის მცველებივით არიან,ამათაც ბევრი „უფლისწული“ შეუფარებიათ და დაუცვიათ ამ ცივ კედლებში. ერთიც პატარა სარკმელია,მიყვარს ხოლმე მასში ცქერა,ქვემოთ პატარა ჭიანჭველებივით მოფუსფუსე ადამიანები ჩანან,რუტინულად, დამღლელად მაგრამ მუდმივობის კანონით ყველგან რომ მიიეჩქარებათ,ვუცქერ ხოლმე და წარმოვდიგენ შინ მისულები როგორ შეეაღებენ სახლის კარს და მომლოდინეთა ხმაური შეემოსმებათ,ძირითადად მგონია ხოლმე რომ ამ დროს შინ მყოფები მხიარულად იცინიან,თუმცა რეალურად უფრო მუქი ფერისაა გარშემო ცხოვრება ვიდრე მე წარმოვიდგენ ხოლმე. კედელზე უშნოდ შესრულებული ერთი ნახატია,მტვერმა და დრომ თავის კვალი დაატყო,დიდად ვერ ვარჩევ რა ხატია,ისეთივი ბუნდოვანი და გაურკვევლია როგორც ცხოვრება,განსაკუთრებით ის რაც წინ მელოდა.