დაუსრულებლად ვბრუნავდით წრეზე,
ცხოვრება ჰგავდა ფოტო-ნეგატივს,
ზოგჯერ მიზეზად მომქონდა ჰესეს
რამე მოთხრობა და გირეკავდი,
თითქოს მინდოდა წიგნი მეთხოვა,
არადა, შენი ნახვა მწყუროდა...
საღამოობით ვრთავდი ბეთჰოვენს,
ყეფასაც წყვეტდა მაშინ მურადა
და გირეკავდი მუსიკის ფონზე,
ვინ იცის, ჩემზე რა ფიქრი გქონდა,
არც ალტრუისტი და არც ალფონსი,
რაღათქმაუნდა არც ალფონს დოდე.
ვიცოდით ყველა ჩიხთან შეყოლა,
სადაც უმიზნო სიტყვას მივყავდით,
მათ შორის იყო: ბროში, ბროკოლი,
წარმოიდგინეთ: გრემი, იყალთო,
თავად გრემი კი იყო კრებითი,
კახეთისა და მუსიკის ჯილდო,
ჩვენ ყველა ჯილდო ფეხზე გვეკიდა
და ფეხშიშველი მივდევდით ილტოს
ქვაღორღიან და ქვიშიან ნაპირს,
სულმოუთქმელად, თითქმის ქოშინით,
ცელქი ბავშვივით ვუცდიდი აპრილს,
დამსკდარი მიწის მძაღე ოხშივარს,
რა მოთვლის ამგვარ დღეებს, უხუნარს,
მაისის პირზე წვიმაც მოხშირდა...
თუ გვაშინებდა ღრუბლის გრუხუნი,
ვიმალებოდით იქვე, ქოხშივე,
ვიცოდით ყველა ქოხში მიმალვა,
სადაც მაისის წვიმას მივყავდით,
შენ მკითხავ, ახლა აღარ გიყვარვარ?
მე გეტყვი, უწინ უფრო მიყვარდი!
დაუსრულებლად ვბრუნავდით წრეზე,
ცხოვრება ჰგავდა ფოტო-ნეგატივს,
ზოგჯერ მიზეზად მომქონდა ჰესეს
რამე მოთხრობა და გირეკავდი...