ვარსკვლავებს შორის რომ ციმციმებს, ჩემი სახლია,
ცისკენ აჭრილი არწივების სივრცესთან ახლოს,
სად ქარიშხლები ქარაფებზე ქალას ახლიან,
სადაც, ღრუბლების ნაღვლიანი ოჯახი სახლობს.
დგას ბუერებში, ხატა ხავსებს შემოხვეული ,
სადაც, ჩემს ხუტორს დაუკაწრავს ფიჭვები სახეს,
სად, ტყიდან ისმის სირინოზის ხმები გრძნეული
მთვლემარე სოფელს დროდდრო რომ აფორიაქებს.
ეს ღორღიანი ტრამალები - ჩემი სახლია,
მზე წაგიკიდებს ცეცხლის ალმურს , ხან, სუსხი გთოშავს,
სადაც, გუთნები შავ ფესვებში ბელტებს დაღრღნიან,
სისხლით და ოფლით გაუპოხავს ეს მიწა დრო-ჟამს.
შემოხვევია ჩემს სახლს ირგვლივ, სპა აბზინდების,
სადაც ,ვერხვების ტანის როკვა შვენის, ყორღანებს,
ამ მიწაშია გაპოხილი წინაპრთ ძვლები,
ერთად რომ გლოვობს ღრუბელი და მწუხარე ღამე.


Мой дом — прыволле звёзднай далі,
Арламі мераны абшар,
Дзе бітвы точаць ветраў хвалі
З сям’ёй глухіх калматых хмар.
Мой дом — амшалай пушчы сховы,
Сяліба ясеняў, сасон,
Дзе смех русалчын, лесуновы
Палошыць вечна-цяглы сон.
Мой дом — пясчаныя разлогі,
Пакута сцюжы і спякот,
Дзе ў скібах лад вядуць нарогі,
Аздобай цвет — чырвоны пот.
Мой дом — узмежных зёлак восці,
З сухой асінаю курган,
Дзе тлеюць прадзедавы косці,