| ავტორი: იანუსი ჟანრი: პროზა 1 აპრილი, 2020 |
ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს
თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ
დღეს სოფოსთან სექსი მქონდა. რაღა თქმა უნდა, სიზმარში და რაღავ თქმა უნდა, ყველაზე საინტერესო მომენტში ზუსტად ჩემი სახლის წინ ვიღაცამ მთელი ძალით დაასიგნალა და ძილქუშის ეროტიული საბურველი ერთი ხელის აქნევით ამხადა. სექსიც არ ეთქმოდა, რაღაც უცნაური, თუმცა უდავოდ ინტიმური აქტი იყო ჩემი და სოფოს მონაწილეობით. აღგზნებული არ ვიყავი და არც გამითავებია. მართალია არ დამცალდა, მაგრამ, რომც დამცლოდა ალბათ მოსახდენი მაინც არ მოხდებოდა, მთელი ამ აქტის პარალელურად სხვა რამ ფიქრები მჭამდა. მივხვდი, დამსიგნალებელზე გაბრაზება ჩემის მხრივ უაზრობა იქნებოდა, რადგან დღის ორ საათზე ხალხს ხმაურის კანონიერი უფლებაც აქვს და მორალურიც, მაგრამ მაინც გავბრაზდი და ერთი-ირი უცენზურო სიტყვაც შევუსაბამე. სოფო შეყვარებულს, რომელსაც ურთიერთობის დასაწყისში ხათრითა და ინერციით უთხრა მიყვარხარო, ცოტა ხნის წინ დაშორდა. რამდენიმე დღის წინ (ტავტოლოგია alert) მომწერა და შინ მიმიპატიჟა, ერთად ვიმედიტიროთო. მანამდე ჩვენი მიმოწერისას მედიტაციისადმი ჩემი ინტერესები რამდენჯერმე გამოიკვეთა, უფრო მანამდე კი მე მყავდა შეყვარებული და ახლაც ასე სევდიანად ავცდით ერთმანეთს, რადგან კარანტინში მოქცეული, საზღვრებჩაკეტილი ჩემი ქალაქიდან დედაქალქში მდებარე სოფოს ბინამდე გზა მიუწვდენლად შორია. მიუწვდენლად შორი რომც არ იყოს, ჩემთვის მაინც არ იქნებოდა ადვილი კომფორტის ზონიდან გასვლა. რამდენიმე წლის წინ მივხვდი - ის ტიპი არ (კი არა, ვერ) ვარ, გოგოებს ნებისმიერ სიტუაციაში რომ „კერავს“, შემდეგ ნებისმიერ ადგილას, ექსტრემალურ პირობებში, ადრენალინაშლილი და ჰორმონებაქოჩრილი ჟიმავს, ბოლოს კი ვნებებჩამცხრალი და ჰორმონებდავარცხნილი გემრიელად აბოლებს სიგარეტს, გათანგული პარტნიორის შიშველი სხეულის ფონზე. ჯერ ერთი, არ ვეწევი. მერე მეორეც, მირჩევნია აქეთ დამკერონ. და მესამე - მე მგონი მსუბუქი აუტიზმით ვარ დაავადებული, რაც ჩემს ქცევას უცნობ, შეუჩვეველ ადგილებში საგრძნობლად ბოჭავს, უხერხულობის ელემენტებით ამძიმებს. თან, არც ისაა გამორიცხული, რომ სოფოს მართლა მედიტაცია უნდოდა და მეტი არაფერი. დღეს მზიანი ამინდი იყო, იმის დამსახურებით, რომ გუშინ და გუშინწინ გადაბმულად წვიმდა. ჩემს ცვალებად ხასიათსა და მშობლიური ქალაქის ცვალებად ამინდებს შორის საეჭვოდ თვალშისაცემი კორელაცია იკვეთება. ბოლო დღეებია ვგრძნობ, რომ ცეკვა მომენატრა. ყოველ შემთხვევაში, ის, რასაც მე ცეკვას ვეძახი. Fეისბუქზე, ქართველი რეივერების ჯგუფში, რომელსაც სახელი რატომღაც ინგლისურად აწერია (georgian rave community), კარანტინის გადამკიდე, ცეკვის (ან რეივერების ენაზე „გულაობის“) დეფიციტით დატანჯული ხალხი (ახალგაზრდობა) ყოველდღიურად პოსტავს ვიდეოებს, სადაც ჩანს როგორ გამეტებით ცეკვავენ ტექნო მუსიკის ფონზე თავიანთ ოთახებში. მას შემდეგ, რაც ბავშვობაში დედაჩემი ქართული ცეკვის მასწავლებლებთან ძალით დამათრევდა, დიდი დრო გავიდა, მაგრამ იმ მასწავლებლების არაჯანსაღი სიმკაცრით დაქვეითებული ჩემი ელასტიურობა დღესაც მაწუხებს. პირველი „გულაობისას“ ისე ვცდილობდი მეცეკვა, რომ შებოჭილი სხეული გამენთავისუფლებინა და ამ თავისუფლებით მოპოვებული უნიკალური მოძრაობებით ყველას ყურადღების ეპიცენტრში მოვქცეულიყავი. ამან, რა თქმა უნდა, არ გაამართლა. როცა თვალებდახუჭულს და ცეკვის კულმინაციურ მუღამში შესულს მეგონა, რომ გარშემო მე მადევნებდნენ თვალს და ჩემი ექსტაზური მოძრაობებით თავადაც ექსტაზში ცვიოდნენ (ისედაც არაექსტაზდეფიციტურ სივრცეში), თვალების გახელისას მწარე რეალობა გამეტებით მაწნავდა სილას - ყველას წიხლზე ვეკიდე, ყველა თავისას უბერავდა. ყურადღების ეპიცენტრზე ალბათ ისევ ჩემი ჰიპერ-ეგოიზმის წყალობით თუ მქონდა პრეტენზია, რომელიც, როგორც ჩანს, დრაგის მიღებამ კიდევ უფრო დაბუსთა. ალბათვე სწორედ ამ ეგოცენტრიზმს უნდა ვუმადლოდე იმასაც, რომ გოგოებთან ცეკვა და მათ მოძრაობებთან საკუთარი მოძრაობების ჰარმონიზება ჩემი ძლიერი მხარე არ აღმოჩნდა (ვინ იფიქრებდა). ჩიტის რომელიღაც სახეობაში მამრი ჩიტები მდედრების ყურადღების მისაქცევად ცეკვავენ, რაც მათი შეჯვარების წინაპირობაა. მე რომ ამ სახეობის ჩიტი ვიყო, დარწმუნებული ვარ, უსექსობაში ამომხდებოდა სული. ჰოდა, როცა დაღამდა და ჩემი სახლის დანარჩენმა ბინადრებმა (მამიდა, ბებია, ბიძა, ბიძის ცოლი და 2 შვილი. დიდი სახლია) ძილს მისცეს თავები, მე წინა ეზოში გავედი, ყურსასმენები მოვირგე, ერთ-ერთი „ბოილერ რუმი“ ჩავრთე და ცეკვა დავიწყე. ოდეს მუსიკამ (კვლავ რეივერების ლექსიკას დავესესხები) ჩააჭირა, მეც გამეტებით ავცეკვდი და სიცივის მიუხედავად მალევე გავიოფლე. ერთ-ერთ მომენტში კი, როცა კულმინაციურ მუღამში ვდურთე თავი და თვალები დავხუჭე, მოულოდნელად ჩემი თეორია იშვა ცეკვის შესახებ. ცეკვა შევწყვიტე, მუსიკა დავაპაუზე და თეორიის არტიკულირებას შევუდექი: თავისუფალი ცეკვა უნდა შედგებოდეს თავისუფალი (სიღრმისეული წიაღიდან წამოსული) მოძრაობებისგან, ეს უდავოა. თავისუფალი მოძრაობები კი არაორგანიზებულობის გამო ქაოსის ელემენტებს შეიცავს (ცეკვის უნიკალურობის წინაპირობა). მაგრამ შეიცავს თუ არა თავისუფალი ცეკვა წესრიგის (ორგანიზებულობის) ელემენტებსაც? ჩემი ახალშობილი თეორიის მიხედვით, უნდა შეიცავდეს, რადგან ბალანსი ყველგან მნიშვნელოვანია, ცალმხრივი არაფერი ვარგა. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ თავისუფალი ცეკვის დროს ქაოტური ელემენტები წესრიგის ფარგლებში უნდა ოპერირებდნენ. როგორ? პარალელისთვის, ჩვენ ვიცით, რომ ადამიანები სოციალური ინტერაქციის დროს ნიღბებს ირგებენ. ყველას გვაქვს ჩვენი საზოგადოებრივი პერსონა, რომლითაც კომუნიკაციის უცხო, ჯერაც შეუსწავლელ სივრცეებში ვკოლუმბობთ. ჰოდა, ცეკვისასაც ერთ-ერთ პერსონას ვირგებთ. ჩემი პერსონა, მაგალითად, საგიჟეთში გამომწყვდეული ექს-მოკრივეა და თუკი ამ პერსონის ფარგლებში (წესრიგი) ჩემს მოძრაობებს მაქსიმალურ თავისუფლებას მივანიჭებ (ქაოსი), მთელი პროცესი უფრო ბუნებრივი, ლაღი და სასიამოვნო გახდება. მოკლედ, ისღა დამრჩენია, კარანტინის დამთავრებასა და კლუბების გახსნას დაველოდო თეორიის პრაქტიკაში გადასამოწმებლად. Any minute now.
კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
5. გმადლობთ. ჭეშმარიტად :)) გმადლობთ. ჭეშმარიტად :))
4. კაი ტექსტია)5 კაი ტექსტია)5
3. "დრაგის მიღებამ კიდევ უფრო დაბუსთა"- ჭეშმარიტად 21-ე საუკუნის ტექსტი :)
"დრაგის მიღებამ კიდევ უფრო დაბუსთა"- ჭეშმარიტად 21-ე საუკუნის ტექსტი :)
2. ბუკოვსკის თუ გულისხმობ, მხოლოდ მაკულატურა მაქვს წაკითხული. არ იყო ცუდი. ისე კი, რას მოვეშვა და რაზე შევჯდე, თავად გადავწყვეტ :)) ბუკოვსკის თუ გულისხმობ, მხოლოდ მაკულატურა მაქვს წაკითხული. არ იყო ცუდი. ისე კი, რას მოვეშვა და რაზე შევჯდე, თავად გადავწყვეტ :))
1. მოეშვი ჩათლახი ჩარლზის ამ დოზით კითხვას ..... მოეშვი ჩათლახი ჩარლზის ამ დოზით კითხვას .....
|
|
მონაცემები არ არის |
|
|