შორს მხედარი მიიჩქარის,
ველად ისევ დაქრის ქარი,
ბეჭედი და მინანქარი
მოვისროლე წყალში.
გულსაბნევი, სამაჯური,
სამას ხმისა, სამას რჯულის,
შორად ისმის კრიმანჭული,
აყვავილდა ვაშლი.

ის კი, ტირის წყლისა პირსა,
წყლისა პირსა ანატირსა,
ცრემლი მოსდის სადაფისა,
სიმჟავისა ტყემლის.
აღარ უცქერს ღამის მნათობს,
აღარც მზისა სხივი ათბობს,
შორითშორად ეძებს სატრფოს,
მიჯნურობას წყევლის.

ჩემო თარო-ქაიდამო,
დაქცეულო კარ-მიდამო,
ძველი ღვინო მარნიდანა,
ცრემლი ხარ თუ ძმარი?!
ჩემო სევდავ, უნაპირო,
ტყე-უღრანო - უნადირო,
ლაგამ-ავშარ- უნაგირო,
გახიზნულან ძმანი.

რად იოხრებ გულსა, კაცო?!
დარეჯანი თვალწარმტაცი
აღსდექი და მოიტაცე!
იორღაზე შესვი!
რა დროს შენი წუხილია
სანამ ჭექა-ქუხილია
სანამ სულში დუღილია,
გამარჯვების შესვი!