ყველაზე მეტად მაშინ ვინანე,
როდესაც კარგო ხელი გაგიშვი,
მწარე ცრემლები გულზე ვინამე,
და ცხოვრების აზრს ხელი ავუშვი.
ახლა მე ვთბები დილის მზის სხივით,
შეცდომებს ჩემსას ახლაღა ვხვდები,
აღარ მივდივარ წლებია სახლში,
და უპატრონოდ ქუჩაში ვკვდები.
მე გამოსავალს ვხედავ სიმთვრალით,
დავუმეგობრდი ბოთლას ღვინისას,
შენ აღარ მოხვალ აღარ გამათბობ,
როგორც მათბობდი წინათ ძილისას.
გამახსენდები,ვტირი და ვნანობ,
ისევ ფიქრები ფიფქად დამათოვს,
მოღრუბლულ ცაზე მზის სხივებს ვნატრობ,
რადგან მის მეტი არვინ გამათბობს.