ეს გზა მტვრიანი, უსწორმასწორო,
სოფლისკენ მიდის,
და ტყის წვერები უთანასწორო,
დალოცვილ კიდის,
გადმოსცქერიან ილტოს ხეობას,
ლამაზად გაშლილ ჭალას მურყნიანს,
ნაჩვევი არის ხშირად ღრეობას,
აქ აუვლიათ ხარებს ურმიანს.
შეუსვენიათ გაგრილებულან,
დაულევიათ წყალი ანკარა,
თავის ბუნების მშვენიერებით,
ვიცი ბევრს თავი, რომ შეაყვარა.
მეც შევეხიზნე მშობლიურ სოფელს,
მის სიყვარულმა ქალაქს ამყარა,
მათ გაუმარჯოს ვინც ამ მიწაზე,
თავის ფესვები კვლავ გაამყარა.